Kanchi mahaperiava

Kanchi mahaperiava
mahaperiava

Welcome to My Blog.....

JAYA JAYA SHANKARA!! HARA HARA SHANKARA!! I welcome all of you to this blogspot which is dedicated in entireity to my JAGAT GURU. I pray to my Kanchi Mahan to shower the blessings for the successful creation of this blogspot. I am in the process of collecting all the available information, speeches, audios, videos, books from the ocean of WEB. I would like to extend my sincere gratitude to all the Original uploaders who provided the resources for me to gather and put the same in my blogspot. Please note that this site is regulary updated and request you to visit on regular basis to update on the happenings. I will leave you here...with Periavaa. JAYA JAYA SHANKARA!! HARA HARA SHANKARA!!

PLEASE LISTEN TO THE NEWLY UPLOADED SONGS ON SHRI MAHAPERIAVAA BY SHRI UDAYALUR KALYANA RAMAN

Thursday, March 24, 2011

1. கருணை தெய்வம் காஞ்சி மகான் - 25

clip_image001
'காமாட்சிதாசன்’ சீனிவாசன், கிரகஸ்தர்தான். ஆனால் முறையே வருமானம் ஏதும் தொடர்ந்து வருவதில்லை. அதேநேரம், கடந்த 50 வருடங்களாக, தினசரி பூஜைக்கு ஒரு குறையும் இல்லை!
தேவி மகாத்மியம் பாராயணம் (700 ஸ்லோகம்), ஸ்ரீலலிதா சகஸ்ரநாமம் (300 ஸ்லோகம்) மற்றும் நவாவர்ண அர்ச்சனை, ஸ்ரீமடத்தில் செய்வது போலவே ஸ்ரீருத்ரம், சமகம், தினமும் மூன்று கால பூஜை என அமர்க்களப்படும், அவரின் இல்லம்.
அவரின் வீடு ஸ்ரீகாமாட்சியின் அருளால் நிரம்பியிருந்தது; அவரின் மனம் பெரியவாளின் நினைவுகளிலேயே மூழ்கியிருந்தது. உணர்ச்சி மேலிட, சம்பவம் ஒன்றை நினைவுகூர்ந்தார் காமாட்சிதாசன் சீனிவாசன்...
''ஒருமுறை, உத்தமதானபுரத்துக்கு ஒன்பது சந்நியாசிகள் வந்திருந்தாங்க. அவங்க எல்லாருமே கையில் தண்டம் வைச்சிருப்பாங்க. சந்நியாசிகளின் அனுஷ்டானங்களில், தண்டம் வைச்சுக்கறதும் ஒண்ணு. அது சாதுர்மாஸ்ய காலம்! ஒன்பது சந்நியாசிகளும், மத்தியான நேரத்துல அம்பாளைத் தரிசனம் பண்றதுக்காக வந்தாங்க.
'எங்களை மகாபெரியவா அனுப்பிச்சு வைச்சார். 'சின்ன பையன் ஒருத்தனுக்குப் பூஜை பண்ணி வைச்சிருக்கேன். உங்களுக்கு ஏதோ சந்தேகம்னு சொன்னேளே, அவன்கிட்ட கேளுங்கோ, நிவர்த்தி பண்ணி வைப்பான்’னு அவர் சொன்னார்’ன்னாங்க.
எனக்குத் தூக்கிவாரிப் போட்டுச்சு. சின்னவ னான எங்கிட்ட, இந்த சந்நியாசிகளைப் பெரியவா அனுப்பி வைச்சிருக்காரேன்னு பயம் வந்துடுச்சு! இருந்தாலும், 'என்ன சந்தேகம்? கேளுங்கோ’ன்னேன்.
அவர்கள் தங்களது சந்தேகத்தைச் சொன்னார்கள். ஆனால், அவர்கள் என்ன கேட்டார்கள்; நான் என்ன பதில் சொன்னேன்னு எதுவுமே எனக்கு நினைவில்லை! ஏதோ, மனப்பாடம் பண்ணி கடகடன்னு ஒப்பிக்கற பள்ளிச்சிறுவன் மாதிரி, தடதடன்னு பதில் சொல்லிட்டேன்.
அப்புறம் அந்த ஒன்பது சந்நியாசிகளும், பெரியவாகிட்டப் போய், நான் சொன்ன பதில்களைச் சொல்லியிருக்கா. 'எங்களுக்குப் பரம திருப்தி’ன்னு காஞ்சி மகானை நமஸ்காரம் பண்ணியிருக்கா.
இது எதுவுமே தெரியாம, அடுத்த மாசம் பெரியவாளைத் தரிசனம் பண்றதுக்காகப் போயிருந்தேன். அப்ப பெரியவா, 'உன்னைப் பார்க்கச் சொல்லி, ஒன்பது சந்நியாசிகளை அனுப்பி வைச்சேனே! உன்னை வந்து பார்த்தாளா?’ன்னு கேட்டார்.
எனக்கு உடம்பே நடுங்கிடுச்சு. தப்பா எதுவும் உளறிக் கொட்டிட் டோமோன்னு புரியாம மலங்க மலங்க முழிச்சேன். 'ஆமாம் பெரியவா... வந்திருந்தாங்க; அவங்க கேட்டதுக்குப் பதிலும் சொன்னேன், பெரியவா’ன்னு திக்கித் திக்கிச் சொன்னேன்.
'அவா எல்லாரும் இங்கே வந்து, நீ சொன்னதையெல்லாம் எங்கிட்ட தெரிவிச்சா. சரியாத்தான் சொல்லியிருக்கே! உனக்குக் காமாட்சியோட அனுக்கிரகம் இருக்கு. நீ எப்படித் தப்பா சொல்லுவே? சரியாத்தான் சொல்லுவே!’ன்னு மெள்ளச் சிரிச்ச பெரியவா, கைதூக்கி ஆசீர்வாதம் பண்ணினார். அப்படியே சிலிர்த்துப் போச்சு உடம்பு!'' எனக் கண்களில் ஆச்சரியம் பொங்க விவரித்தவர், இன்னொரு சம்பவத்தையும் தெரிவித்தார்.
சர்வ தீர்த்தக் கரை. அங்கே பெரியவா காஷ்ட மௌனத்துல இருந்தார். உடம்பு ஒடிசலாக, ஒல்லியாக இருந்தது. 'பெரியவா தூத்தம் (தண்ணீர்) கூடக் குடிக்கலை’ என அருகில் இருந்தவர்கள், வருத்தத்துடன் தெரிவித்தனர்.
அன்றைய தினம், காஞ்சிபுரத் துலதான் இருந்தேன். திடீர்னு ஒரு சேதி... 'பெரியவா உத்தரவு, உடனே வா’ன்னு தகவல். பறந்தடிச்சுண்டு பெரியவாளைப் பார்க்க ஓடினேன்.
அன்னிக்குதான், புஷ்பங்களால மகா பெரியவாளை அலங்கரிக்கிற மாதிரி பாட்டு ஒண்ணு எழுதினேன். அந்தப் பாட்டையும் பெரியவாளோட அழைப்பையும் மனசுல நினைச்சுண்டே, அங்கே போய் நின்னேன்.
'அவனை உள்ளே கூப்பிடு’ன்னு பெரியவாளோட குரல் நன்னாக் கேட்டுது, எனக்கு. உள்ளே நுழைஞ்சு, காஞ்சி மகானைப் பார்த்ததும் எனக்கு ஆச்சரியம், குழப்பம், வியப்பு, சந்தோஷம், பயம்னு எல்லாம் மாறிமாறி வர்றது. அங்கே... புஷ்பங்களால, பெரியவாளைப் பிரமாதமா அலங்காரம் பண்ணியிருந்தாங்க. அவரோட பீடத்துலேருந்து அவர் சிரசுல இருக்கற கிரீடம் வரை, எல்லாமே பூக்களால அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்துது.
தடால்னு விழுந்து நமஸ்காரம் பண்ணினேன்; கண் லேருந்து ஜலம் அருவியாக் கொட்றது, எனக்கு! 'இப்போ எனக்குப் பண்ணியிருக்கிற அலங்காரத்தை, நீ எழுதியே வைச்சுட்டியே! மனசுக்குள்ளே எப்பவும் என்னையே பாத்துண்டிருக்கியோ?!’னு கேட்டார்.
'அடியேனுக்குக் காமாட்சியும் பெரியவாளும் ஒண்ணுதான், பெரியவா’ன்னு சொல்லிண்டே, திரும்பவும் நமஸ்காரம் பண்ணினேன்; கரகரன்னு அழுகை அதிகமாயிருந்தது எனக்கு.
'சரி.. என்ன எழுதியிருக்கேனு படி!’ என்று பெரியவா சொல்ல... கண்கள் மூடி, பரவசத்துடன் அந்தப் பாட்டைச் சொன்னேன். அதன் அர்த்தம் இதுதான்...
'எந்த மகானுடைய பாதாரவிந்தங்கள் காமாட்சி அம்பாளின் சரணங்களாக விளங்குகின்றனவோ, எந்த மகானுடைய சரீரம் முழுவதும் ஒரே புஷ்பமயமாக அலங்கரிக்கப்பட்டு விளங்குகிறதோ, எந்த மகானுடைய சிரசில் புஷ்ப மகுடம் சோபித மாக விளங்குகிறதோ, எந்த மகானுடைய ஞானப்பிரதானமான யோக தண்டம் முழுதும் புஷ்பத்தினால் சுழற்றப்பட்டு விளங்குகிறதோ, எந்த மகானுடைய மார்பினில் கதம்ப மலர்களால் ஆன மாலைகளுடன் துளசி, வில்வ மாலைகளும் சர்வோத்திருஷ்டமாக விளங்குகிறதோ, எந்த மகானுடைய பாதாரவிந்தங்கள் புஷ்பமயமான பாதுகைகளின் மேல் வைக்கப்பட்டு ஞானப் பிரதானமாகி விளங்குகிறதோ- அப்படிப்பட்ட காஞ்சி மகா சுவாமிகளின் பாதார விந்தங்களை, அடியேனின் சிரசில் சதா வைத்துக்கொள்வதில் பரமானந்த நிலை அடைகிறேன்!’
நான் பாட்டைச் சொல்லி முடிச் சதும், குவியலாக இருந்த பூக்களைக் கொஞ்சம் எடுத்துத் தன் சிரசின் மீது தூவிக்கொண்டார், பெரியவா.
பெரியவாளுக்கும், அவர் எப்போதும் வைத்திருக்கிற தண்டம் முதலானவற்றுக்கும் நான் வர்ணித்திருந்தது போலவே அலங்கரித்திருந்தனர். யாரோ ஒரு பெண்மணியின் நேர்த்திக்கடனாம் இது!
இப்படியரு மலர் அலங்காரத்தில் பெரியவாள் திருக்காட்சி தந்ததும், அதற்கு முன்னமேயே அப்படியரு பாடலை அடியேன் எழுதியதும்... ஸ்ரீகாமாட்சியம்மையின் பெருங் கருணையன்றி வேறென்ன?! மகாபெரியவா என்னை அழைத்ததும், அங்கே புஷ்ப அலங்காரத்தில் காட்சி தந்ததும் என் பாக்கியம்! வேறென்ன சொல்றது?!'' - நெகிழ்ச்சியுடன் சொல்கிறார் காமாட்சி தாசன் சீனிவாசன்.

Wednesday, March 23, 2011

Dheerka Dharisanam
clip_image002

clip_image004

clip_image006

clip_image008

clip_image010

clip_image012

clip_image014

Drunkard …

சேத்திரங்கள் பலவற்றுக்கும் சென்று, அங்கு உறைந்திருக்கும் இறைவனை தரிசிக்க வேண்டும்; புண்ணிய நதிகளில்- தீர்த்தங்களில் நீராட வேண்டும் என்ற ஆசை பலருக்கும் உண்டு. மகாமகம், கும்பமேளா போன்ற புண்ணிய காலங்களில் லட்சக்கணக் கான பக்தர்கள் புனித நதிகளில் நீராடுவதை இன்றைக்கும் காணலாம்! புண்ணிய நதிகளில் நீராடினால்… பாவங்கள் நீங்கி, மனதுள் நிம்மதி பெருகும்!

‘கடலைக் காண்பதே விசேஷம். இதைப் பார்ப்பதே புண்ணியத்தைத் தரும்’ என்பர். ஆனால், சாதாரண நாளில், கடலில் நீராடக் கூடாது. ஆடி மற்றும் தை அமாவாசை, கிரகணம், மாசி மகம் போன்ற புண்ணிய காலங்களில் மட்டுமே கடலில் நீராடலாம். ஆனால் ராமேஸ்வரம், திருப்புல்லாணி, வேதாரண்யம், தனுஷ்கோடி ஆகிய தலங்களில் உள்ள கடலில் எப்போது வேண்டுமானாலும் நீராடலாம்; புண்ணியம் பெறலாம்.

காஞ்சி மகா பெரியவர், தமிழகம் முழுவதும் யாத்திரை மேற்கொண்டிருந்தார். ஆடி அமாவாசை புண்ணிய காலம் நெருங்குவதையட்டி, வேதாரண்யத்தில் ஸ்நானம் செய்ய முடிவு செய்தார் பெரியவாள்! அதற்கு தக்கபடி தனது யாத்திரையை அமைத்துக் கொண்டார் ஸ்வாமிகள்.

ஸ்ரீராமபிரான், காரண-காரியம் இல்லாமல் எந்தவொரு வார்த்தையையும் பேச மாட்டார்; செயல்பட மாட்டார் என்பர். மகான்களும் அப்படித்தான்… வெட்டிப் பேச்சுகளும் வீண் செயல்களும் அவர்களிடம் இருக்காது!

யாத்திரையின்போது, வழியில் உள்ள சில ஊர்களில் முகாமிட்டுத் தங்கி, பூஜைகளை முடித்துக் கொண்டு பிறகு பயணத்தைத் தொடர்ந்தார் ஸ்வாமிகள். இப்படி ஓர் ஊரில் முகாமிட்டிருந்தபோது, அங்கு பசியால் வாடிய நிலையில், ஒருவர் வந்தார்.

அவரைக் கண்டதும் மடத்து மேனேஜரை அழைத்த ஸ்வாமிகள், ”இவருக்கு ஆகாரம் கொடு; அப்படியே நல்ல வேஷ்டி- துண்டும் கொடு” என்றார். மேனேஜரும் அப்படியே செய்தார்.

பிறகு பெரியவாளிடம் வந்து, ”தங்களின் உத்தரவுப்படி உணவும் உடையும் கொடுத்தாச்சு. அவரை அனுப்பிடலாமா?” என்று கேட்டார்.

உடனே பெரியவாள், ”மடத்துக்கு முக்கிய பிரமுகர்கள் வந்தால் அவர்களை எப்படி கவனிப்பீர்களோ… அதேபோல இவரையும் கவனியுங்கள்; ராஜோபசாரம் செய்யுங் கள்” என்றார்.

மேனேஜருக்குக் குழப்பம்! இருப்பினும் பெரியவாளின் உத்தரவுப்படி, யாத்திரையில் புதிய நபரும் உடன் வந்தார்.

தினமும் மேனேஜரிடம், ‘அவருக்கு சாதம் போட்டாயா?’, ‘அவரை நன்றாகக் கவனித்துக் கொள்கிறாயா?’ என்று விசாரித்துக் கொண்டே இருந்தார் ஸ்வாமிகள்.

நாட்கள் நகர்ந்தன. அந்த புதிய ஆசாமி, திடீரென மது அருந்தி விட்டு வந்தார். கடவுளைத் திட்டினார்; மடத்து ஊழியர்களைக் கண்டபடி ஏசினார்; தனக்கு உணவு மற்றும் உடை தந்து ஆதரித்த பெரியவாளையும் இஷ்டத்துக்குத் திட்டித் தீர்த்தார்.

இதைக் கண்டு பொறுமை இழந்த மேனேஜர், ஓடோடி வந்து, பெரியவாளிடம் விவரம் முழுவதும் சொன்னார். ‘இந்த ஆசாமியை அனுப்பி விடுங்கள்’ என்று வேண்டினார்.

இதைக்கேட்டு வாய்விட்டுச் சிரித்தார் பெரியவாள். இம்மியளவு கூட அந்த ஆசாமி மீது கோபமே வரவில்லை ஸ்வாமிகளுக்கு!

”ஸ்வாமி! அந்த ஆசாமியை அனுப்பிடட்டுமா?” என்று மீண்டும் கேட்டார் மேனேஜர். ஆனால், பெரியவாள் மறுத்துவிட்டார்.

ஆடி அமாவாசை! இந்த நாளில் காஞ்சி மகா பெரியவாள், வேதாரண்யத்தில் சமுத்திர ஸ்நானம் செய்யப் போகிறார் எனும் தகவல் அறிந்து சுற்றியுள்ள பல ஊர்களில் இருந்தும் ஏராளமான பக்தர்கள் வேதாரண்யத்துக்கு வந்து சேர்ந்தனர்.

ஆடி அமாவாசை நாளில் கடலில் நீராடுவது புண்ணியம்; அதிலும் காஞ்சி மகானுடன் நீராடுவது பெரும் பேறு என்று எண்ணியபடி பெருங் கூட்டமாக கடற் கரைக்கு வந்திருந்தனர். வயதான மூதாட்டிகளும் ஆர்வத்துடனும் பக்தியுடனும் கரையில் காத்திருந்தனர்!

ஸ்வாமிகள் கடற்கரைக்கு வந்தார்; அவரை அனைவரும் நமஸ்கரித்தனர்; நீராடுவதற்காக கடலில் இறங்கினார் பெரியவாள்! அவரைத் தொடர்ந்து மூதாட்டிகள் உட்பட எண்ணற்ற பக்தர்கள் பலரும் தபதபவென கடலில் இறங்கினர்.

அவ்வளவுதான்! மூதாட்டிகள் சிலரை அலை இழுத்துச் செல்ல… பலரும் செய்வதறியாமல் தவித்து மருகினர்.

அப்போது… ஆரவார அலைகளைப் பொருட் படுத்தாமல் பாய்ந்து சென்று, மூதாட்டிகளை இழுத்து வந்து, கரையில் சேர்த்தார் ஒருவர். அவர் வேறு யாருமல்ல… பெரியவாள் உட்பட அனைவரையும் மது போதையில் ஏசினானே… அந்த ஆசாமிதான்!

இவற்றைக் கவனித்த ஸ்வாமிகள், மேனேஜரைப் பார்த்து மெள்ள புன்னகைத்தார். உடனே அவர் ஓடோடி வந்து பெரியவாளை நமஸ்கரித்தார். மகான்கள் தீர்க்கதரிசிகள்!

அவர்களது செயல்பாடுகளில்… அவர்களின் ஒவ்வொரு பார்வையிலும் கூட ஆயிரமாயிரம் அர்த்தங்கள் பொதிந்திருக்கும். இதை உணர்ந்து செயல்பட்டால், மகான்களது ஆசிர்வாதம் பரிபூரணமாக கிடைக்கும்.

மகான்களின் பூரண ஆசி கிடைத்து விட்டால், வாழ்நாளெல்லாம் திருநாள்தானே!

Monday, March 21, 2011

Mahaswamigal – An Adept in Mantra Shastras

Mahaswamigal took sanyasa at the young age of 12. He came to the Peeta at this tender age. Just as we say a father should behave like a father, a mother should behave as befitting her status, so was Mahaswamigal as a ‘Peetadipathi’ (Head of a Religious Mutt). He was an example of how a Peetadipathi should be. He was so in all aspects – as a Sanyasi, as a Guru, as a Vidwan and as a Tapasvi. He possessed highly exceptional qualities that were beyond description.

He was an adept in mantra Shastras. Once a boy came to Mahaswamigal in deep anguish. He was not wealthy. He had none to call his own except a sister whom he had married off. But now she was mentally deranged and her in-laws were pressuring him to take her back. He had no permanent earning or place of stay, and so was perturbed about bringing his sister back. She used to behave abnormally. Mahaswamigal asked the boy to bring the sister while He performed Chandramouleeswara puja. Mahaswamigal said that after the puja He would do japa with the sandal paste (‘chandan’) which He would splash on her. And she will react violently and run to a mango tree. Mahaswamigal instructed, “No one should follow her or stop her”. She was very restless when brought in and would not stand there. Mahaswamigal did as He had said. She ran out and hit against a tree and fell. She then became all right as the ‘brahma raakshas’ that had caught hold of her had left her!

Pujya Sri Mahaswamy Divya Charitram Part#1

Shree Gurubyoh Namah

clip_image002

Sri Sambamoorthi Shastrigal, Sri Kuppuswamy Iyer, “Sollin Selvan” P.N.Parasuraman

 

1. Birth – Youth – Education

Ancestors

The holiest of holy days was heralded in the year of Jaya, on the eighth day of the lunar month of Vaikasi, on Sunday (20th May, 1894), when the constellation Anusham was shining in the sky. This day was the blessed day when Srimad Chandrashekarendra Saraswathi Jagadguru Sri Sankaracharya, the 68th Acharya Swamigal of Sri Kamakoti Peetam, established by Sri Adi Sankara, was born into this world. This auspicious event took place in the house of Govindarayar, located in the southern tip of an agraharam in Nawab Thoppu, in the town of Vizhuppuram in South Arcot district. A Brahman named Subramania Shastrigal and his devout wife Mahalakshmi Ammaiyar had the good fortune of bringing this holy man into this world, as their second son.

Sri Swamigal, in His purvashramam, belonged to the Hoysala Karnataka Smartha Brahmin community. This community had migrated from Karnataka and settled in the Chola kingdom, near Cauveri during a time when a prominent member of the community, Govinda Deekshithar was a minister to the Tanjore Nayak kings. One of the branches of this community settled in the holy place of Thiruvidaimaruthur. It is from this branch that our Swamiji’s ancestors hailed. Some of the family members held prominent posts in the court of Maratha King Amarasimha Maharaja (Sarabhoji Maharaja’s uncle), who ruled over Thiruvidaimaruthur. In this glorious family, was born Ganapathi Shastrigal, our Swamiji’s grand father.

 

Grandfather Ganapathi Shastrigal

Ganapathi Shastrigal was well versed in Shastras and trained in Rig Veda at an early age. He was fluent in Tamil, Telugu, Kannada Maharashtram as well as being an able administrator. The 64th Acharya Swamy of Kamakoti Peetam, Sri Chandrashekarendra Saraswathi Swamigal, discovering his efficiency, appointed him as the Chief Executive Officer of the mutt in 1835. He occupied this post for more than 50 years during the tenure of 64th and 65th Peetathipathi.[1] The 64th Acharya Swamiji performed the kumbabhishekam of the Kancheepuram Kamakshi Amman temple in 1840 and the Thatanga prathishtai of Sri Akhilandeswari Amman in 1848. Ganapathi Shastrigal helped to conduct these two events successfully and obtained Swamiji’s blessings. Moreover, he was instrumental in effecting important events that were beneficial to the mutt in the long term. Let’s take a look at one of the key events here:

The 64th Acharya Swamy, Srimad Chandrashekarendra Saraswathi Swamigal camped in Thiruvanakaval between 1844 and 1848 at Kanchi Sankara mutt in North Street. The ear rings of Sri Akhilandeswari, the residing deity of Thiruvanakaval, had to be repaired and prathishta of the ear rings had to be performed again. The temple officials and authorities requested Swamigal’s to accomplish these events and he accepted their invitation.

At that time, officials of Sringeri mutt filed a case at Tiruchirapalli Sathar Ameen court claiming that the right to perform Thatanga Prathishta to Ambal rested with their Acharya only. The judge presiding at that court rejected their claim on 17th October, 1846. The officials of Sringeri mutt filed an appeal at Tiruchi civil court. The civil court judge upheld the lower court's decision and rejected the appeal on January 12th, 1848. Sesha Josyar, the Agent of Sringeri mutt, then filed special appeal with Chennai Sadar Adalat court (then High Court) on 11-9-1848. The High court also rejected the case. But a petition was filed to review the decision and the petition was duly rejected. It is to be noted that all judges who ruled against the Sringeri Mutt were not Hindus.

After the conclusion of the above said event, the 64th Acharya conducted the Thatanga Prathishta of Ambal’s ear rings in the proper way after repairing the same, during the later part of the year 1848.

The Sri Mutt was facing difficult times financially after bearing the expenses of a long legal battle, the Thatanga Prathishta and also because the Acharya was stationed in one place. During that time, Acharya was said to have told Ganapathy Shastrigal, “I am getting old and the debts of the mutt are increasing. Taking these into consideration, I feel I should have let Sringeri Swamigal perform the Thatanga Prathishtai”.

Immediately following this event, Ganapathy Shastrigal was not found anywhere around the mutt for few days. When he returned, he was asked about his sudden trip. Ganapathy Shastrigal had gone to visit Tanjore palace to find out about the feasibility of the Acharya's visit to the palace on the way from Thiruvanakaval to Kumbakonam. He was informed by the King and his officials that the visit was not possible.

It was decided that Swamigal and his followers would leave for Kumbakonam via Thiruvaiyar in a couple of days. On the appointed day, the caravan including carts belonging to Sri Mutt, elephants, horses, etc were traveling on the way to Thiruvaiyar. At the cross roads to go to Thiruvaiyar, the officials from Tanjore palace waylaid the mutt caravan and ordered them to turn towards Tanjore. Carts belonging to Sri Mutt were forced to travel towards Tanjore. After some time, when Acharya Swamy reached the Thiruvaiyar / Tanjore crossroads, he was received and welcomed with great respect by the Diwan, palace officials and Vedic scholars and taken to Tanjore.

Acharya Swamy was camped at Tanjore for more than a week. Special food was provided to everyone belonging to Sri Mutt as well as the general public at Shreyas Chathiram, Vennathangarai Chathiram and Rathri Chathiram.

On the night before His departure, Sri Swamy was taken on a procession on an elephant with the king’s son-in-law seated behind His Holiness. On another elephant, the king followed along with Ganapathy Shastrigal and the procession continued around all the four streets and thousands of people gathered to watch the glorious sight.

Next morning, when Sri Swamigal was about to leave the palace, He was requested to sit in an Asana under a tree. The king Shivaji Raja showered Sri Swamigal with small gold flowers which covered up to His Holiness’ neck. The sudden change in the king’s attitude that had previously rejected Ganapathi Shastrigal’s proposal of Sri Acharya’s Tanjore visit was revealed at that time.

Two days before Sri Swamiji left Thiruvanaikaval, the king had a dream where someone kept asking him how he could not do aradhana for Sri Acharyal and Chandramouliswarar Swamy when they were passing by to go to Thiruvaiyar that is so close to Tanjore. Immediately Shivajiraja made all arrangements including the stay and Kanagabhishekham.

Even though, Sri Swamigal was not keen on keeping the gold from kanagabhishekham, Ganapathi Shastrigal wanted to use the money to obtain revenue yielding land for the mutt. After finally obtaining the consent of Sri Swamy, Ganapathy Shastrigal consulted Perunilakizhar Moopanar from Kapisthalam. He purchased 250 acres of fertile lands belonging to Anaikudi Ramaswamy Pillai at Karuppur, which is situated two miles from Tanjore. The lands in this village are the most extensive and most profitable of all of the mutt’s properties. It is believed that the lands in Karuppur were purchased within a few years of the ascension of monastery by 65th Peetathipathi of Kanchi Kamakoti Peetam, Sri Maha Devendra Saraswathi Swamigal.

 

Father Subramania Shastrigal

Ganapathi Shastrigal had three sons, namely, Subramania Shastrigal, Ramanatha Shastrigal and Sundaramoorthi Shastrigal. The eldest of the three, Subramania Shastrigal was Swamiji’s father. He was born in the year 1855, had upanayanam performed at an appropriate age and obtained Vedic instruction. Ganapathi Shastrigal also provided Anglo-education for his son. In the year 1872, Subramania Shastrigal matriculated in the first place from Kumbakonam Government Kalasala.

Leaving Kalasala, Subramania Shastrigal joined as a teacher at a school started by Rao Bahadur Appu Shastrigal, Swaminatha Iyer and other prominent persons at Kumbeswara Swamy South Street, Kumbakonam. He got this job with a recommendation from the principal of Kumbakonam Government Kalasala, Sri.Gopal Rao. The same school today goes by the name of Negative High School in Kumbakonam. After working there for sometime, he was appointed to teach the famous land lord Thyagaraja Mudaliar at Kavalakudi village near Thiruvarur. He worked there for a few years and then joined the government education department as a teacher. Later, he was promoted to supervisor and moved around Virudachalam in South Arcot district, Chidambaram, Parangipettai, and Vizhuppuram. Tindivanam, Vikravandi and Manjakuppam for around 30 years.

 

Mother Mahalakshmi Ammal

Our Swamiji’s maternal ancestors belonged to the illustrious Raja Govinda Dikshithar who was a very able administrator and minister in King Sevappa Nayakar, the first Nayakar king to rule Tanjore. Govinda Dikshithar belonged to Upamanyu gothram, conducted various yegnas and was considered a Maha Vidwan. During his times, he was very well known by another name ‘Ayyan’. Around Chola kingdom, there are many places named after him, like Ayyankulam, Ayyan Vaikkal, Ayyan street, Ayyan kadai, etc. He claims the acclamation of building various mandapams and stone steps along the banks of Cauveri in Chola kingdom. He also has the credit of repairing temples in Thiruvannamalai and other temples around Chola nadu. He has also dug tanks and canals in lots of places.

Govinda Dikshithar retired to a famous place Pateeswaram, near Kumbakonam. Even today, his wife’s and his full size statues can be found inside Shiva temple here. Our Swamiji’s mother Mahalakshmi Ammal belonged to this Dikshithar lineage.

Mahalakshmi Ammal was born to Nageswara Shastri and his dharmapatni Meenakshi Ammaiyar at the beautiful village of Eechangudi, that is four miles east of Thiruvaiyar and on the northern banks of Cauveri.

Nageswara Shastrigal hailed in Upamanyu Vasishta gothram, did adhyayanam of Rig Veda and was well versed in Dharma Shastras. Numerous families in Kumbakonam area respected him and considered him their Acharya. One of the families is that of our Swamiji’s grandfather Ganapathi Shastrigal. Once, when Nageswara Shastrigal visited Ganapathi Shastrigal’s house for an occasion, he expressed his wish to give his daughter Mahalakshmi’s hand in marriage to their son Subramanian. Who in their right mind would reject Mahalakshmi knocking on their front door? Moreover, an offer from his Acharya to wed his own daughter to his son was not something Ganapathi Shastrigal could refuse. The wedding of Mahalakshmi Ammaiyar in her 7th year and Subramania Shastrigal in his 17th year took place at Eechangudi.

Mahalakshmi Ammaiyar was a very humble woman, well versed in prayers and hymns in Tamil, Telugu and Sanskrit languages. She spent her time taking care of her husband’s needs and bringing her children up with lot of care and attention. She, also, performed all the pujas and vratas observed by women in the appropriate times. Especially, she was known to keep equilibrium without being carried away by good times or bad times, leaving it all to God. She had five siblings, two girls and three boys. Her last brother Subramania Shastrigal was trained in Rig Veda, Shastras, and South Indian languages and spent more than 60 years working in the Mutt.              


[1] Sri Maha Devendra Saraswathi Swamigal, 65th Peetathipathi, in his purvashrama was Ganapathy Shastrigal’s brother’s son.

Book Release

கருணை தெய்வம் காஞ்சி மகான்

”மகா பெரியவருக்குச் சேவை செய்த காலங்கள்தான், என் இந்த ஜென்மத்தை நிறைவு செய்ததாக எண்ணுகிறேன்” என்று மெய்சிலிர்க்கச் சொல்கிறார் பட்டாபி சார்.

புத்தக வெளியீட்டு விழா ஒன்றில், காஞ்சிப் பெரியவா கலந்துகொள்ள நேரிட்டபோது என்ன நடந்தது?

பட்டாபி சாரே விளக்குகிறார்…

”மகா பெரியவா, பிட்சை பண்ற நேரம் மத்தியானம் ஒரு மணின்னாலும், அது சில தருணங்கள்ல ரெண்டு ரெண்டரைகூட ஆயிடும். அதுக்குக் குறைஞ்சு பெரியவா பிட்சை பண்ணினதா சரித்திரமே இல்லை.

பிட்சை முடிஞ்சு, அரை மணி நேரமோ முக்கால் மணி நேரமோ கழிச்சு, விச்ராந்தி பண்ணிட்டு, தரிசனம் தருவா பெரியவா!

அந்த வேளைல, தரிசனம் பண்ண வந்தவா யாரு, என்னன்னு கேட்டுப்பேன். பெரியவாகிட்ட ஒரு வழக்கம்… தரிசனத்துக்கு வந்தவாகிட்ட, மீடியேட்டர் மாதிரி ஒருத்தரை வைச்சுண்டுதான் பேசுவார். பாபு, கண்ணன் மாமா, இல்லேன்னா நான்… இப்படி யாராவது இருப்போம்.

ரொம்பவும் எளிமையானவர் பெரியவா. குழந்தை மனசு உள்ளவரும்கூட! ஆனாலும், பெரியவாளோட சாந்நித்தியத்தை மட்டுமே தெரிஞ்சவா, கொஞ்சம் பயந்த மாதிரியே பேசுவா; சொல்லவேண்டியதை சரியா சொல்ல முடியாம திணறுவா. இன்னும் சில பேர், பெரியவா என்ன சொல்றானு புரிஞ்சுக்க முடியாம மருகுவா. அவாளுக்கு உதவும்படியான பணிதான் எங்களுது!

அப்போதைய திருநெல்வேலி ஜில்லா, இலஞ்சி கிராமத்துலேருந்து 65 வயசுப் பெரியவர் ஒருத்தர் வந்தார். இரண்டு சாகுபடி பண்ற அளவுக்கு நிலபுலங்கள் இருக்கு, அவருக்கு! தமிழ் மேல அலாதிப் பிரியம்! ஆனாலும், சம்ஸ்கிருதமும் கத்துண்டாராம்! அப்படியரு இலக்கண சுத்தமா சம்ஸ்கிருத விஷயங்களையும் சொன்னார்.

பகவத் கீதை, உபநிஷத், வேதம் இந்த மூணையும் ‘பிரஸ்தான த்ரயம்’னு சொல்லுவா. ஆச்சார்யாள் இதற்கு பாஷ்யம்கூடப் பண்ணி இருக்கார். முழுக்க முழுக்க, அத்வைதக் கருத்துக்களை விவரிக்கற பாஷ்யம் அது!

அதையெல்லாம் தமிழ்ல அப்படியே கவிதையா எழுதி, புஸ்தகமா பிரிண்ட் பண்ணி எடுத்துண்டு வந்திருந்தார் அந்த திருநெல்வேலிக்காரப் பெரியவர். பெரியவாளை நமஸ்காரம் பண்ணிட்டு, ‘இந்தப் புஸ்தகத்தை ஐயாதான் வெளியிடணுமுங்க’ என்று பெரியவாளைக் காட்டிச் சொன்னார்.

உடனே பெரியவா, ‘அவரை முன்னால வரச் சொல்லுடா’ன்னார். அவரும் வந்து நின்னார். ‘ஏ.சி. பண்ணின ஹால்ல, பெரிய பெரிய மினிஸ்டர்ஸ் எல்லாரையும் கூப்புட்டுன்னா, புஸ்தகத்தை வெளியிடணும்? எங்கிட்ட என்ன இருக்கு? சொல்லுடா பட்டாபி, அவர்கிட்ட!’ன்னார்.

அதற்கு அந்தப் பெரியவர், ‘அதென்னங்க அப்படிச் சொல்லிட்டீங்க..! ஐயாகிட்டதான் எல்லாம் இருக்கு. எனக்கு ஐயா வெளியிட்டாப் போதும்’ என்றார்.

அதைக் கேட்டு பெரியவா லேசா சிரிச்சுண்டார். ‘இதை என்ன பண்ணப் போறீங்க?’ன்னு அவரையே கேட்டார்.

இப்படியரு புஸ்தகம் வெளியிட்டு, அந்தத் திருநெல்வேலிப் பெரியவர் நஷ்டப்பட்டுடக் கூடாதேங்கிற கவலை பெரியவாளுக்கு!

‘ஐயாவைப் பார்க்க வர்றவங்க வட்டத்துல… தெரிஞ்சவங்ககிட்ட கொடுக்கணும்னுதான் அச்சுப் போட்டேன்’னார் அந்தப் பெரியவர்.

ஒரு நிமிஷம் யோசிச்ச பெரியவா, ‘புஸ்தகத்துக்கு விலைன்னு ஒண்ணு வைக்க வேணாமா? பத்து ரூபானு விலை வைச்சிடுங்கோ!’ன்னார்.

திருநெல்வேலிப் பெரியவருக்கு சந்தோஷம் தாங்கலை. அப்படீன்னா, புஸ்தகத்தை பெரியவா ஏத்துண்ட மாதிரிதானேன்னு ஒரே பூரிப்பு அவருக்கு!

ஒரு புஸ்தகத்தை எடுத்துண்டு வந்து, மகாபெரியவாளோட திருப்பாதத்துல சமர்ப்பிச்சார். உடனே பெரியவா, ‘ஒரு பத்து ரூபா இருந்தா குடுடா, பட்டாபி!’ன்னார் குழந்தை மாதிரி!

அந்தக் கிராமத்துப் பெரியவர் பதறிட்டார். ‘ஐயாகிட்டேர்ந்து பணம் வாங்கறதா? அது மகா பாபம். வேணாம்… வேணாம்’னார்.

அதுக்குள்ளே பெரியவா என்னிடம், ‘உங்ககிட்டே ஏதுடா பணம்? அதுவும் உன்னண்டை போய்க் கேட்டேனே! நான்னா உனக்கே பணம் தரவேண்டியிருக்கு!’ன்னு சிரிச்சுண்டே சொன்னார். அப்ப, எதிர்ல பொள்ளாச்சி ஜெயம்னு ஒரு மாமி இருந்தா. முக்கால்வாசி நாள், அந்த மாமி, மடத்துலதான் இருப்பார்.

உடனே மாமிகிட்ட பெரியவா, ‘நான்தானே வார்த்தை கொடுத்தேன். அதைக் காப்பாத்த வேண்டாமா? ஒரு பத்து ரூபா கொடுங்கோ’ன்னார். மாமி, உடனே பத்து ரூபாயை எடுத்துக் கொடுத்தா. பெரியவா கேட்டு, தான் கொடுப்பது எத்தனை பெரிய பாக்கியம்னு பூரிச்சுப் போயிட்டா மாமி. நான் அந்த ரூபாயை வாங்கி, பெரியவாகிட்ட கொடுக்க… பெரியவா அதைக் கிராமத்துப் பெரியவர்கிட்டத் தந்தார். அந்தப் பெரியவர், சாஷ்டாங்கமா விழுந்து பெரியவாளை நமஸ்காரம் பண்ணினார். ரூபாயை வாங்கிக் கண்ல ஒத்திண்டார். அவர் முகம் முழுக்க சந்தோஷக் களை!

நெல்லைப் பெரியவர் பண்ணியிருந்தது ரொம்பப் பெரிய காரியம்; உன்னதமான செயல். அத்தனை கர்ம சிரத்தையா அதைப் பண்ணி முடிச்சதோட இல்லாம, அவ்வளவு தூரத்துலே இருக்கிற கிராமத்துலேருந்து, பெரியவாகிட்ட காண்பிச்சு ஆசீர்வாதம் வாங்கணும்னு சிரமம் பாக்காம வந்திருக்கார்!

‘ஐயாட்டதான் எல்லாம் இருக்கு’ன்னு எத்தனை தெளிவா காஞ்சி மகானை நம்பி, தேடி வந்தார்! அவர் மட்டும் அன்னிக்கி, பெரியவாளைப் பார்க்கமுடியாம போயிருந்தா, அவர் மனசு எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டிருக்கும்?!

அந்தப் பெரியவர், அத்வைத தத்துவத்தை அப்படியே பாட்டா, தமிழ்ல எழுதி புஸ்தகமா பண்ணி எடுத்துண்டு வந்தது, மகா பெரியவாளை ரொம்பவே நெகிழப் பண்ணிடுத்து. புஸ்தகத்தை இனாமா கொடுத்தா, வாங்கிக்கிறவா அதைப் படிக்காம, அலட்சியமா வைச்சுடுவானு பெரியவாளுக்குத் தோணியிருக்கணும். அதே நேரம்… கிராமத்துப் பெரியவருக்கு பண நஷ்டமும் ஆயிடக்கூடாதுன்னு பெரியவாளுக்கு அக்கறை… அதான் பெரியவா!

அப்பறம்… அந்தப் பெரியவர், காமாட்சியம்பாள் கோயிலுக்கும் ஏகாம்பரேஸ்வரர் கோயிலுக்கும் போய், சேவிச்சுட்டு வந்தார்.

மறுநாள். மகாபெரியவாளை தரிசனம் பண்ணி, ஆசீர்வாதம் வாங்கிண்டு, இலஞ்சி கிராமத்துக்குக் கிளம்பிப் போகும்போது, அவர் நடையிலயும் முகத்துலயும் தெரிஞ்சது, பரிபூரணமான சந்தோஷம்!

Wednesday, March 16, 2011

Jai Sriman Narayana !!

Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara !!

 

Udayalur’s Best Performance on Kanchi Mahaan…

Sri Mahaswamigal of Kanchi glorified Lord Villeswara as 'Vilichaal Vilikelkkum Deivam'. 

VPSRIM trust has opened a Patasala with the blessings of Shri Kanchi Maha Periavaa in West Peruvemba Village in Palakkad adjacent to the Villeswaram Temple a few years ago. This was initiated under the instruction and inspiration of  Kanchi Jagadguru.  The backbone of this organisation, Sri. P.K.Ganesha Vadhyar (our cousin) also known by the name Bombay Ganesha Vadhyar, has taken great effort to build this institution. He is an ardent devotee of Kanchi Mahaswamigal.  His recent visit to Dubai/Abu Dhabi to meet the Asthika Samithis  made additional contribution to the progress of this trust. 

 

Udayalur’s best performance continues…

During his visit to UAE, Ganesha Vadhyar shared with us his most intense moments with Kanchi Mahaswamigal when he was learning Vedas in Kanchipuram under the instructions of Shri Maha Periavaa.  We felt this is one of the most treasured moments of our life.  While we were having lunch, he shared most of the meetings with Mahaperiyava with tears in his eyes.  Honestly, it brought tears in our eyes too. 

 

Udayalur’s Performance continues….

While Mahaperiyava was camping in Sathara, our Periyappa (Shri. Krishna Iyer) made a visit to seek HIS blessings.   Periyappa had Mahaperiyava's darshan  and revealed his grief that he did not receive any news from his son for quite sometime, who left home to learn Veda and Upanishads at a young age.  Mahaperiyava consoled him saying that ' Nee oorukku kilambu, rendu nalila unakku un payyan vivaram kedakkum'.  Periyappa left the camp with new  hope.  He was very sure that once the matter was  brought into HIS ears, the problem will have a Solution.  On the same day,  Periyappa's son (Ganesha Vadhyar) with his Guru had come down to visit Mahaperiyava in Sathara.  What a coincidence !!!

 

Udayalur’s Performance continues…

Ganesha Vadhyar moved behind his Guru and had Mahaperiyava's darshan.  Mahaperiyava asked Ganesha Vadhyar to come forward and asked a few questions.  Ganesha Vadhyar respectfully answered all the questions of Mahaswamigal.  Mahaswamigal called someone and said to him, 'Poyi antha inland konduva'.  The person who received the order from Mahaswamigal brought the inland.   Mahaperiyava handed to Ganesha Vadhyar and told ' Appavukkum Ammavukkum nee enga irukkenu Kadithasi podavendama'.  He instructed Ganesha Vadhyar to open the inland and write a  letter to his parents.  He patiently dictated him how to write to them.  After writing the letter when Ganesha Vadhyar folded the inland,  he was shocked to see the sender's name and address already filled on it.  Ganesha Vadhyar was stunned with a lot of questions in his mind.  Later, he came to know from someone in the camp that his father had made a visit and discussed his grief with Mahaperiyava . 

Ganesha Vadhyar shared with us about the final days of Mahaswamigal and Kanakabhishekam at Kanchi Mutt.  He remembered the feather like feet of Mahaswamigal when he went to touch His feet after the Kanakabhishekam with Karpoora Aarati.  Though we missed one of the most auspicious occassions, we felt ourselves   are the luckiest ones  to know more about Mahaswamigal.

Ganesha Vadhyar explained  about ' The Karunya Moorthy' / 'Nadamadum Deivam' / 'Sri Dakshina Murthy of Kanchi  Mahaperiya  and many incidents and experiences in his few hours stay at our residence. 

Please visit http://www.vedavidyalaya.com/ for more information and about the facilities available in the Vedapadasala.  Ganesha Vadhyar is available at the following nos. 022-27665295/ Mobile - 093237378888 / 0969727533 .  Kanchi Mahaswamigal promoted Education on Vedas and Upanishads.  I feel it is our responsbility to follow the path of our Guru Kanchi Mahaswamigal.



Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara !!

Jai Sriman Narayana !!

 

Blessings for Indra Gandhi

காஞ்சிப் பெரியவரை வந்து தரிசனம் செய்து பலனடைந்த சிலர் பற்றி நினைவு கூர்கிறார் மாங்காடு லக்ஷ்மி நாராயணன்…

”பெரியவா கும்பகோணம் பக்கத்தில் திருவிடைமருதூரில் வேத ரட்சண சமிதி சதஸ் நடத்திவிட்டு, திருவண்ணாமலை வழியாக, காஞ்சிபுரம் போகலாம் என்று அபிப்ராயப்பட்டார்.

திருவண்ணாமலைக்கு வந்துவிட்டு, கிரி பிரதட்சிணம் பண்ணாமல் போவதா என்று, காலையிலேயே தயாராகிக் கிளம்பிவிட்டார். மத்தியானம் மூன்று மணி ஆயிற்று கிரிவலம் வந்து முடிக்க.

வழியில் சில செடிகளைக் கிள்ளி, ”பாரு, இதில் ஏலக்காய் வாசனை வரதா?” என்று கேட்பார். இன்னொரு செடியைக் கிள்ளி இலையை எடுத்து, ”இதில் பார், பச்சைக் கற்பூர வாசனை வரும்!” என்று நீட்டுவார். இது மாதிரி அங்கங்கே நின்று சில குறிப்பிட்ட செடிகளின் இலைகளை மட்டும் கிள்ளி எடுத்துக் காண்பிப்பார். ”இங்கே அந்தக் காலத்திலே நிறைய சித்தர்கள் இருந்திருக்கா. அவாளுக்குத் தங்கம் எல்லாம் பண்ற ரசவாத வித்தை தெரிஞ்சிருந்துது. ஆனா, அந்த வித்தையை எல்லாம் அந்தச் சித்தர்கள் யாருக்கும் சொல்லிவிட்டுப் போகலே!” என்று சிரித்தார் பெரியவா.

அப்புறம், திருக்கோவிலூர் வழியாக யாத்திரை பண்ணி, காஞ்சிபுரம் வந்துவிட்டோம். காஞ்சிபுரத்திலும் அதிக நாள் தங்கவில்லை. அங்கே இருந்து கலவைக்கு வந்துவிட்டோம். அங்கேதான் பெரியவாளோட பரம குருவின் அதிஷ்டானம் இருக்கிறது.

கலவை முகாம்ல ஒரு விசேஷம். இந்திராகாந்தி, எம்.ஜி.ஆர். போன்ற வி.ஐ.பி-க்கள் எல்லாரும் கலவையில்தான் வந்து பெரியவாளை தரிசனம் பண்ணிவிட்டுப் போனார்கள். மதுரையில் ஒரு மீட்டிங்குக்குப் போய்விட்டு, சென்னைக்கு வந்தார் இந்திராகாந்தி. ரொம்பவும் படபடப்பாக இருந்தார். ‘பெரியவாளைப் பார்த்து தரிசனம் பண்ணிவிட்டுத் தான் போவேன்’ என்று உறுதியாக இருந்தார். ‘அவர் மௌன விரதத்தில் இருக்கிறார். அவர்கிட்டே நீங்க எதுவும் பேச முடியாது. அவரும் பதில் எதுவும் சொல்ல மாட்டார்’ என்று அவரிடம் சொன்னோம்.

‘பரவாயில்லை. என் வேண்டுகோளை நான் மனதில் நினைத்துக் கொள்கிறேன். அப்படி, அவர் முன்னிலையில் நான் நினைத்துக் கொள்வதே போதும். அவர் பதில் ஏதும் சொல்ல வேண்டாம்!’ என்று கூறிவிட்டார் இந்திராகாந்தி.

அதே மாதிரிதான் நடந்தது.

ஒரு கிணற்றடியில் பெரியவா உட்கார்ந்து ஜெபம் பண்ணிக் கொண்டிருந்தார். அவரைப் பார்க்கிற மாதிரி இந்திராகாந்தி வந்து எதிரே உட்கார்ந்து கொண்டார். எதுவுமே பேசவில்லை!

இந்திராகாந்தி உத்தரவு வாங்கிக்கொள்ள எழுந்தபோது, பெரியவா ஒரு ருத்ராக்ஷ மாலையை எடுத்துக் கொடுத்தார். அதை ஒரு தட்டில் வைத்து இந்திரா காந்தியிடம் கொடுத்தோம். அந்த க்ஷணத்திலிருந்தே அதை அவர் அணிந்துகொள்ளத் தொடங்கி விட்டார்.

கர்நாடகாவில் அப்போது தேர்தல் நேரம். காங்கிரஸ் மந்திரி குண்டுராவ் அடிக்கடி பெரியவாளைப் பார்க்க வருவார். தேவகௌடா, நாகண்ண கௌடா என எல்லாருக்குமே பெரியவா மேல் பக்தி உண்டு.

குண்டுராவ் வந்து, ‘பெரியவா என்னை அனுக்கிரகம் பண்ணணும்’ என்று கேட்டுக் கொண்டார். ‘என்னோட அனுக்கிரகம் எதுக்கு? காமாட்சி அம்மனை வேண்டிக்கோ. உன் பிரார்த்தனை பலிக்கும்!’ என்றார் பெரியவா. அதே மாதிரி, அடுத்த ஒரு மாதத்தில் எலெக்ஷனில் குண்டுராவ் ஜெயித்து, கர்நாடகாவில் முதல் மந்திரி ஆகிவிட்டார். அவர் எப்போதும் வியாழக்கிழமை அஞ்சு மணிக்குத்தான் வருவார். வந்தால் அதிகம் பேச மாட்டார். அன்றைக்கு அவர் வருகிறபோது ஒரு மூட்டை அரிசியும், ஒரு மூட்டை சர்க்கரையும் கொண்டு வந்து, பிரசாதத்துக்கு வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டார்.

77-ல் எலெக்ஷனில் தோற்றுப் போனார் இந்திராகாந்தி. அதற்கு அடுத்த வருஷம் கர்நாடகாவில் உள்ள சிக்மகளூரில் நின்றார். அப்போது காங்கிர ஸூக்குப் பசுமாடு – கன்று சின்னம் இருந்தது. ஆனால், அது வேண்டாம்; வேறு சின்னம் வேண்டும் என்று நினைத்தார் இந்திரா.

கலவையில் அவர் பெரியவாளைச் சந்தித்தபோது, பெரியவா கையை உயர்த்தி ஆசீர்வாதம் செய்தார் அல்லவா? அது அப்போது மனசில் வர, கையையே காங்கிரஸ் சின்னமாகத் தீர்மானித்துவிட்டார் இந்திரா. காங்கிரஸூக்குத் கை சின்னம் முத்திரையாகக் கிடைத்தது இப்படித்தான். சிக்மகளூரில் இந்திரா ஜெயித்துவிட்டார்.

ஒரு விசேஷத்துக்காக அகோபிலத்துக்குப் போகணும் என்று பெரியவா புறப்பட்டார். பெரியவா நடந்து வந்தாலும், மடத்துச் சிப்பந்திகள் ஒரு ஜீப்பில் சாமான்களை எல்லாம் கொண்டு வந்தார்கள்.

அகோபிலம் ஆந்திராவில் இருக்கிறது. அங்கே ஒன்பது நரசிம்ம க்ஷேத்திரங்கள் இருக்கின்றன. ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வோர் இடத்தில் இருக்கும். போவதே கஷ்டம். ஒரே மூங்கில் காடாக இருக்கும். அப்படியே மூங்கிலால் பந்தல் போட்டதுபோல இருக்கும். அதில் சர்ப்பங்கள் தொங்கும். தாண்டிப் போகவே பயமாக இருக்கும். அந்தப் பக்கத்தில் துஷ்ட மிருகங்கள் எல்லாம் நிறைய நடமாடும். ஆதி சங்கர பகவத் பாதரே, தன்னைக் கொல்ல வந்த காபாலிகளை, அங்கே இருந்த நரசிம்ம சுவாமியை வேண்டிக்கொண்டு, வதம் பண்ணிய இடம் அது.

உக்ர நரசிம்மர் சந்நிதியை 6 மணிக்குக் கதவடைத்து விடுவார்கள். அதற்கப்புறம் அங்கே யாரும் வர முடியாது. பெரியவாளுக்கு அகோபிலம் போகணும் என்று தோன்றிவிட்டது. ஆனால், போகிற வழியை உத்தேசித்து எங்களுக்கெல்லாம் எப்படிப் போவது என்று பயம் வந்துவிட்டது. பெரியவாளுக்கு அந்த பயம் எல்லாம் கிடையாது. அவருடைய தபஸ் அப்படி. அவருக்கு மட்டுமல்ல, அவரோடு வருகிறவர்களுக்கும் எந்த ஆபத்தும் நேராமல் பார்த்துக்கொள்ளும் மகா சக்தி அவரிடம் இருந்தது!” என்கிறார் லக்ஷ்மி நாராயணன்.

Monday, March 14, 2011

Chidambaram Visit

”எல்லா க்ஷேத்திரங்களுக்கும் பெரியவா போனாலும், சிதம்பரவாசிகளுக்கு ரொம்ப காலமாவே பெரிய குறை ஒண்ணு இருந்துது. ‘நம்ம ஊருக்கு பெரியவா வரலியே’ங்கறதுதான் அது! அந்த ஊர்மக்களோட குறையை, பெரியவா எப்படித் தீர்த்து வைச்சார் தெரியுமா?” என்று கேட்டபடியே தொடர்ந்தார் லட்சுமிநாராயணன்.

”அது 1933-ஆம் வருஷம். சிதம்பரத்துக்கு பாத யாத்திரை யைத் தொடங்கினார் பெரியவா. சிதம்பரத்துல பஞ்சாட்சர யந்திரம், அன்ன ஆகர்ஷண யந்திரம்னு ரெண்டு யந்திரங்கள் உண்டு. இந்த ரெண்டையும் பிரதிஷ்டை செஞ்சு வழிபட்டவர் ஆதிசங்கரர்.

ஆதிசங்கரரின் குரு, கோவிந்த பகவத் பாதர்; பரமகுரு கௌட பாதர். இவர், பதஞ்சலி முனிவர் கிட்ட பாடம் படிச்சவர். இந்த பதஞ்சலி முனிவருக்கும் வியாக்ர பாத முனிவருக்கும் சிதம்பரம் தலத்தில் நடராஜ பெருமான் திருக்காட்சி தந்ததுடன், திருநடனம் புரிந்து ஆட்கொண்டதாகச் சொல்கிறது ஸ்தல புராணம். அப்பேர்ப்பட்ட சிதம்பரம் க்ஷேத்திரத்தை, பூலோக கைலாசம்னு சொல்வாங்க. அதுமட்டுமா… இந்தத் தலம், எவராலும் உண்டாக்கப்பட்டதல்ல என்பார்கள்!

சரி… பெரியவா விஷயத்துக்கு வரேன்.

சுமார் 250 வருஷத்துக்கு முன்னால, காஞ்சி சங்கர மடத்தோட ஆச்சார்யாளுக்கும் சிதம்பரம் தீட்சிதர்களுக்கும் சின்னதா சர்ச்சை உண்டாச்சு. விபூதியை நாங்க கொடுத்து, அதை ஆச்சார்யாள் வாங்கிக்கணும்னு சொன்னாங்க, சிதம்பரத்து தீட்சிதர்கள். ”தீட்சிதர்களான நாங்கள், கைலாச பரம்பரையைச் சேர்ந்தவங்க. அதனால, நாங்க கொடுக்கிற விபூதியைத்தான் எல்லாரும் வாங்கிக்கணும்!” – இது அவங்களோட வாதம்.

”சங்கர மடத்தோட ஆச்சார்யாள், ஜகத்குரு. அதனால, எதையும் கை நீட்டி வாங்கிக்கற சம்பிரதாயம் கிடையாது!” – இது சங்கர மடத்தோட கருத்து.

ஆனா, சிதம்பரம் தீட்சிதர்கள் இதுல பிடிவாதமா இருக்கவே, காஞ்சி மடத்தோட ஆச்சார்யாள் யாரும் சிதம்பரம் கோயிலுக்குப் போறதில்லை. வெளியே இருந்தபடியே தரிசனம் பண்ணிட்டு, அப்படியே அடுத்தடுத்த ஊர்களுக்குப் போயிடுவாங்க. இப்படித்தான் பல வருஷமா நடந்துக்கிட்டு வந்துது.

அப்புறம்… 1933-ஆம் வருஷம், தீட்சிதர்களுக்கு என்ன தோணித்தோ… ‘சுவாமிகள் எங்க கோயிலுக்கு வரணும்’னு ஆசைப்பட்டாங்க. ஊர் ஜனங்களும், ‘பெரியவாளை எப்படியாவது கோயிலுக்கு வரவழைச்சுடணும்’னு ஏங்கினாங்க.

தீட்சிதர்களோட வேண்டுகோள், பெரியவாகிட்ட வந்துது. பெரியவாளுக்கும், பழைய கசப்பான சம்பவத்தையெல்லாம் எல்லாரும் மறந்து, சுமுகமான உறவோட இருக்கணும்னு விருப்பம். அதனால, சிதம்பரம் கோயிலுக்கு வர்றதுக்கு சம்மதம் தெரிவிச்சார். கோபதாபங்களுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டவர் காஞ்சி மகான்; கருணைத் தெய்வம்!

அதன்படி, சிதம்பரத்துக்கு வந்துசேர்ந்தார் பெரியவா. விடியற்காலைல… யார்கிட்டயும் எதுவும் சொல்லாம, நேரா விறுவிறுன்னு கோயிலுக்குப் போயிட்டார்.

அங்கே… சிவகங்கை தீர்த்தக்குளத்துல ஸ்நானம் பண்ணிட்டு, நித்திய அனுஷ்டானத்தையும் முடிச்சிண்டு, நேரா நடராஜர் சந்நிதிக்குப் போய் நின்னுட்டார்.

அப்பத்தான் உஷத் கால பூஜைக்குத் தயாராகிட்டிருந்தாங்க தீட்சிதர்கள். சுவாமிகளைப் பார்த்ததும் தூக்கிவாரிப் போட்டுது அவர்களுக்கு! சாட்சாத் பரமேஸ்வரனே தரிசனம் தர்றதுபோல எண்ணிப் பரவசமானாங்க. பெரியவாளை இத்தனை நெருக்கத்துல பார்த்த சந்தோஷத்துல, தங்களையே மறந்துபோய் சிலையா நின்னுட்டாங்க.

அப்புறம், ஒருவழியா நிதானத்துக்கு வந்தவங்க, பூர்ண கும்ப மரியாதையெல்லாம் செஞ்சு, எந்தக் குறையும் இல்லாம பெரியவாளை நமஸ்காரம் பண்ணி, ஆசீர்வாதம் வாங்கிக்கிட்டாங்க.

அதேநேரம்… சிதம்பரம் கோயிலுக்குள் காஞ்சிப் பெரியவா வந்திருக்கிற தகவலைக் கேள்விப்பட்டு, ஊர் ஜனங்க மொத்தமும் தபதபன்னு கோயி லுக்குள்ளே வந்துட்டாங்க. எல்லாரும் பெரியவாளை தரிசனம் பண்ணி, சிலிர்ப்பும் தவிப்புமா நிக்கறாங்க. ‘இந்தச் சம்பவம் நடக்காதா? காஞ்சி மகானை கண்ணாரப் பார்க்கற பாக்கியம் கிடைக்காதா?’ன்னு எத்தனை வருஷத்து ஏக்கம் இது! தங்களோட பிரார்த்தனை பலிச்ச சந்தோஷமும் நிறைவும் அத்தனை பேர் முகத்துலயும் தெரிஞ்சுது.

சரி… சிதம்பரத்துக்கு வந்தாச்சு; எல்லாரையும் பார்த்தாச்சுங்கறதோட பெரியவா கிளம்பிடலை. அடுத்த நாள் துவங்கி, பதினைஞ்சு நாளைக்கு, ஆயிரங்கால் மண்டபத்துல தங்கி, உபந்யாசம் பண்ணினார் பெரியவா. சிதம்பரத்து தீட்சிதர்களுக்கும் ஊர் மக்களுக்கும் பரம சந்தோஷம்!

காஞ்சி மகான், பழுத்த ஞானி. வேற யாரும் செய்யாத, சுவாமிகள் மட்டுமே செஞ்ச காரியம் இது. ‘இருநூத்தம்பது வருஷத்துல… பீடத்துல இருந்தவா யாருமே சிதம்பரம் கோயிலுக்குப் போனதில்லை. நாம மட்டும் போய், எதுனா பிரச்னையை உண்டாக்கணுமா?’ன்னெல்லாம் அவர் யோசிக்கலை. ‘செயற்கரிய செய்வோர் பெரியோர்’னு சொல்வாங்களே… அப்படித்தான் அமைஞ்சுது இந்தச் சம்பவம்!

சிதம்பரம் கோயில்ல, நடராஜ பெருமானை தரிசனம் பண்ணினப்ப, பெரியவா சங்கல்பம் ஒண்ணு செஞ்சுண்டார். அதாவது, ‘தூக்கிய திருவடி’ம்பாங்களே… அந்தக் குஞ்சிதபாதத்துக்கு நவரத்தினக் கவசம் ஒண்ணு சார்த்தணும்னு பிரார்த்தனை பண்ணிண்டார்.

அதுக்கப்புறம், சுமார் 20 வருஷம் கழிச்சு, நவரத்தினத்தாலான கவசத்தை, குஞ்சிதபாதத்துக்குச் சார்த்தி, தன் ஆசையை, பிரார்த்தனையை பூர்த்தி செஞ்சுண்டார் பெரியவா.

அன்னிக்கி என்ன நாள் தெரியுமா?

திருவாதிரை!

தீட்சிதர்களுக்கெல்லாம் மனம் கொள்ளாத பூரிப்பு; முகம் முழுக்க அப்படியரு சந்தோஷம். ஆடல்வல்லான் நடராஜபெருமானை, நவரத்தின கவசம் சாத்தின அலங்காரத்துல பார்த்துட்டு, சிதம்பரத்து மொத்த மக்களும், மெய்ம்மறந்து நின்னாங்க!” என்று உணர்ச்சிப் பொங்கத் தெரிவித்தார் லட்சுமிநாராயணன்.

Sunday, March 13, 2011

Baghavatham & Sugabrahmam

கருணை தெய்வம் காஞ்சி மகான்

”கேரளாவில் ஆஞ்ஞன் மாதவன் நம்பூதிரின்னு ஒருத்தர்; மிகப் பெரிய பண்டிதர். பாகவத உபந்யாசத்திலும் மகா விற்பன்னராகத் திகழ்ந்த மாதவன் நம்பூதிரி, மகா பெரியவாளிடம் மிகுந்த பக்தி கொண்டிருந்தார்.

ஒருமுறை மாதவன் நம்பூதிரியிடம், ‘இவனுக்கு பாகவதம் வாங்கிக் கொடு’ன்னு என்னைச் சுட்டிக்காட்டிச் சொன்னார் பெரியவா.

உடனடியா செயலில் இறங்கிய மாதவன் நம்பூதிரி, பாகவத புஸ்தகம் ஒன்றை வாங்கி வந்து, மகாபெரியவாகிட்ட கொடுத்து, ‘உங்க கையாலயே கொடுத்துடுங்கோ’ன்னு சொன்னார்.

மகா பெரியவா அந்தப் புஸ்தகத்தை வாங்கி, தன் சிரசுல வைச்சுண்டார். அப்புறம், அந்தப் புஸ்தகத்தின் மேல் மாலையெல்லாம் சாத்தினார். கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு, புஸ்தகத்தை எடுத்து, ஆசீர்வாதம் பண்ணி எங்கிட்டே கொடுத்தார்.

வாழ்க்கைல நான் முன்னேறணும்; எப்பவும் க்ஷேமமா இருக்கணும்னு எம்மேல பெரியவாளுக்கு உண்டான அக்கறை, அதுல தெரிஞ்சுது. உருகிப்போயிட்டேன். கூடவே, அவரோட ஆசி எப்பவும் என்னை வழிநடத்தும்கற மகிழ்ச்சியில், மனசே நிறைஞ்சுபோயிடுச்சு. மாதவன் நம்பூதிரிக்கு மனப்பூர்வமா நன்றி சொன்னேன்.

பாகவதம் போன்ற புண்ணிய புஸ்தகத்தை, ரிஷிகேஷ் மாதிரியான இடத்துல, கங்கைக் கரையில உட்கார்ந்து தியானம் பண்ணி, பாராயணம் செஞ்சா நல்லதுன்னு மனசுக்குப் பட்டது. அதனால, வாய்ப்பு கிடைச்சப்ப, புஸ்தகத்தை எடுத்துண்டு ரிஷிகேஷூக்குப் புறப்பட்டுப் போனேன். அங்கேயே பல நாட்கள் தங்கியிருந்து, பாராயணத்துல மனசைச் செலுத்தினேன்.

வியாசர் தன் பிள்ளையை ‘சுகா’ன்னு அழைச்சாராம். அப்போ, அங்கே இருந்த மரம், செடி- கொடி, நதிகள், மலைகள்லாம் ‘ஏன்… ஏன்…’னு கேட்டதாம். இப்படிப் படிக்கப் படிக்க, பிரமிப்பும் வியப்புமா இருந்துது பாகவதம்.

அதிகாலை மூணு மணிக்கெல்லாம் எழுந்து, சகஸ்ர காயத்ரி பண்ணிட்டு, கங்கைக் கரையோரத்துல உட்கார்ந்து பாகவத பாராயணத்துல ஈடுபடுவேன்.

அங்கே… வசிஷ்ட குகைன்னு ஒரு இடம்; ரொம்பவே அமானுஷ்யமான இடம் அது. ரிஷிகேஷ்லேருந்து சுமார் 24 கி.மீ. தொலைவுல இருக்கிற அந்த வசிஷ்ட குகைல, சிவலிங்கம் ஒண்ணை பிரதிஷ்டை செஞ்சிருக்கா.

அந்த இடத்துல, கங்கை ரொம்ப சாதுவா ஓடிண்டிருப்பா. குகை வாசல்ல, சால்வையைப் போர்த்திண்டு உட்கார்ந்து பாராயணம் செய்யறப்ப, கங்கை நதி சலனமே இல்லாம நம்ம மனசுக்குள்ளேயே ஓடற மாதிரி ஓர் அனுபவம்… ரொம்ப சிலிர்ப்பா இருக்கும்.

வியாசர், சுகரைக் கூப்பிட்டபோது, மரம், செடி-கொடில்லாம் ‘ஏன்?’னு கேட்டதுன்னு சொன்னேன் இல்லியா…

ஒருநாள், தூக்கம் கலையற நேரம்… மகா பெரியவா என் சொப்பனத்துல வந்து, ‘ஏய், நான்தான் சுகப் பிரம்மம். தாயார் கர்ப்பத்துல இருக்கறச்சயே பிரும்ம நிலையை அடைஞ்சுட்டேன். நான்தான் சுகப் பிரம்மம்!’னு சொன்னார்.

அது சொப்பனம்தானா, இல்லே நிஜமாவே பெரியவா என்னை ஆசீர்வதிக்கறதுக்காக அங்கே வந்து அப்படிச் சொன்னாரான்னு இன்னும் எனக்கு விளங்கலை. ஆனா, அந்த கங்கைக் கரையிலே யாருமே இல்லே. நான் உணர்ச்சிவசப்பட்டு அழுதுட்டேன். கண்லேருந்து தாரை தாரையாய் கண்ணீர் வடியுது.

எனக்கென்னவோ வேத சத்தியமா, மகா பெரியவாதான் வந்து அப்படிச் சொன்னதுமாதிரி இப்பவும் தோணறது.

என்னோட ஏழாவது வயசுல, கும்பகோணம்- காவிரிக் கரையில, மகா பெரியவாளுக்கு பாத பூஜை பண்ணியிருக்கேன். தங்கத்தை உருக்கி வார்த்த மாதிரியான அவரோட உருவம், அன்னிக்கு எப்படி அத்தனை தேஜஸோட இருந்துதோ, அதே மாதிரி கங்கைக் கரையில என் கண்ணுக்குத் தெரிஞ்சா பெரியவா.

நான் பிரம்மசரியம் அனுசரிக்க, மகா பெரியவாளோட கடாட்சமும், ஆஞ்ஞன் மாதவன் நம்பூதிரியிடம் வாங்கி வரச் சொல்லி, மகா பெரியவா ஆசீர்வாதம் பண்ணிக் கொடுத்த பாகவதமும்தான் உதவியா இருந்துட்டு வரது.பல க்ஷேத்திரங்கள், பல நதி தீரங்கள் போய் தரிசனம் பண்ணிண்டு வரேன். ஆனா, பெரியவாளைவிட ஒரு பெரிய, பிரத்யட்ச தெய்வம் உண்டான்னு தெரியலை எனக்கு! அதுக்காக நான் தெய்வத்தை நிந்திக்கறதா நினைக்கப்படாது. என்னைப் பொறுத்தவரை மகா பெரியவா, தெய்வத்துக்குச் சமானம்!

எத்தனையோ சிரமங்கள், எவ்வளவோ அவமானங்கள் எல்லாம் தாங்கிண்டு, சகிச்சுண்டு நான் முன்னேறி வந்திருக்கேன்னா, அதுக்குப் பெரியவாளோட ஈடு இணையற்ற கருணைதான் காரணம்.

அவரோட கருணை எனக்கு மட்டுமா கிடைச்சுது? எத்தனை எத்தனையோ பேருக்குக் கிடைச்சுது!

அதை எல்லாம் சக்தி விகடன் வாசகர்களோடு பகிர்ந்துக்கறதுல அளவு கடந்த சந்தோஷம் எனக்கு!” என்று சொல்லிவிட்டு, காஞ்சி மகானின் நினைவுகளில் மூழ்கினார் பட்டாபி.

Friday, March 11, 2011

Deivathin Kural Part#1 Continued…..

 

ªîŒõˆF¡ °ó™ (ºî™ ð£è‹)

܈¬õî‹

è‡í¡ ªê£¡ù£¡ è‹ð‹ ªê£¡ù£¡

݈ñ£î£¡ â™ô£õŸÁ‚°‹ Ýî£ó‹. Ýù£™ ܶ«õ ÜõŸ¬ø‚ èì‰F¼‰F¼‚Aø¶ â¡ø£™, ܪîŠð® â¡Á  «î£¡ÁAø¶. °öŠðñ£J¼‚Aø¶. ÿ A¼wí ðóñ£ˆñ£ W¬îJ™ Þ‹ñ£FK ðô FÂê£è‚ °öŠH‚ °öŠH, Hø° å«ó®ò£èˆ ªîœ÷ˆ ªîOõ£èŠ ð‡EM´õ£˜.  â™ô£Š ªð£¼†èO½‹ Þ¼‚A«ø¡. â™ô£Š ªð£¼†èÀ‹ â¡QìˆF™ Þ¼‚A¡øù â¡Á W¬îJ™ åKìˆF™ ÿ A¼wí ðèõ£¡ ÃÁAø£˜. («ò£ñ£‹ ð„òF ú˜õˆó, ú˜õ‹ ê ñJ ð„òF) â™ô£Š ªð£¼†èÀ‹ ÞõKì‹ Þ¼‚A¡øù â¡ø£™ ܬõ Þõ¼‚° Ýî£ó‹ â¡Á Ý°«ñ. ÞF™ ⶠêK â¡ø °öŠð‹ ãŸðìô£‹. võ£I Ü™ô¶ ݈ñ£«õ â™ô£õŸÁ‚°‹ Ýî£ó‹ â¡ð¶î£¡ êK. Üõ˜ â™ô£õŸÁ‚°œÀ‹ Þ¼‚Aø£˜ â¡ð ܬõ Þ™¬ô. âù«õ, ܬõ Þõ¼‚° Ýî£óI™¬ô. Þõ˜î£¡ êèôˆ¬î»‹ ݆®Š ð¬ìŠðõ˜, Þ¬î ÿ A¼wí«ù ªîOõ£è„ ªê£™LJ¼‚Aø£˜. ªð£‹ñô£†ìŠ ªð£‹¬ñ ñ£FKˆî£¡ êèô Hó£EèÀ‹. àœ«÷ Þ¼‰¶ ß„õó«ù ÜõŸ¬ø ݆® ¬õˆ¶‚ ªè£‡®¼‚Aø£¡. (ß„õó, ú˜õ Ìî£ù£‹ ý¼ˆ «î«ê (Ü) ˜ü§ù FwìF Šó£ñò¡ ú˜õ Ìî£Q ò‰ˆó£ Ïì£Q ñ£òò£) â¡Aø£˜. ފ𮂠°öŠðˆ¬îˆ ªîO¾ ªêŒAø ðèõ£¡ Ü«î W¬îJ™ ñÁð®»‹ °öŠð‹ ªêŒAø£˜. â™ô£Š ªð£¼†èO½‹  Þ¼‚A«ø¡. â™ô£Š ªð£¼†èÀ‹ â¡QìˆF™ àœ÷ù â¡Á ÃÁõð«ó, â¡QìˆF™ å¼ ªð£¼À‹ Þ™¬ô. ï£Â‹ å¼ ªð£¼À‹ Þ™¬ô â¡Á ÃÁAø£˜. ( ï ê ñˆ vî£Q Ìî£Q, ï ê£ý‹ «îS ÜõvFî) Þƒ«è ݈ñ£ â™ô£ôŸ¬ø»‹ èì‰î¶ â¡Á õ‹ «ðêŠð´Aø¶. Þ¶ â¡ù °öŠ¹Aø£«ò â¡ø£™,  â™ô£¼‚°‹ M÷‚°õF™¬ô ( ï Üý‹ Šóè£ê: ú˜õvò:) ܶ â¡ «ò£èñ£¬ò («ò£è ñ£ò£ úñ£š¼î:) â¡Á å¼ «ð£´ «ð£´Aø£˜. Þ¶ â¡ù àð«îê‹ «õ‡®‚Aì‚Aø¶. å¡Á‹ ¹KòM™¬ô«ò â¡Á «î£¡ÁAøî£. 

ï¡° Ý«ô£Cˆ¶Š 𣘈 °öŠðˆ¶‚°ˆ ªîO¾ è£íô£‹.  å¼õ‚°‹ M÷‚è ñ£†«ì¡ â¡Á ðèõ£¡ ªê£™LJ¼‰î£™, ÝJó‹«ð˜ Þ¼‰î£™ ÝJó‹«ð¼‚°‹ M÷‚è ñ£†«ì¡ â¡Á ܘˆîñ£°‹. Ýù£™ ÜŠð®J¡P,  ♫ô£¼‚°‹ M÷‚è ñ£†«ì¡ â¡ø£™, ÝJó‹ «ðK™ 999 «ð¼‚°‹ M÷ƒè£ñ™ Þ¼‰î£½‹ Þ¼‚èô£‹ å¼õ‚è£õ¶ M÷‚°«õ¡ â¡Á ªð£¼œ. ðèõ£¡ â™ô£¼‚°‹ (ú˜õvò) M÷ƒè ñ£†«ì¡ â¡ø£«óò¡P å¼õ‚°‹ (èvò£H) M÷ƒè ñ£†«ì¡ â¡Á ªê£™ôM™¬ô. ÜŠð®ò£ù£™ Üõ¼‹ Cô¼‚° M÷ƒ°Aø£˜ â¡ø£Aø¶. Ü‰î„ Cô˜ ò£˜. Þõ˜ ªê£¡ù «ò£è ñ£¬òò£™ ð£F‚èŠðì£î ë£Qèœ.  â™ô£Š ªð£¼O½‹ Þ¼‚A«ø¡. å¼ ªð£¼À‹ â¡Qì‹ Þ™¬ô â¡Á ðèõ£¡ ºó‡ð£ì£èŠ «ðCò¶ «ð£ôˆ «î£¡Áõ Þˆî¬èò ë£Qè«÷ M÷‚è‹ î‰¶ ªîO¾ ªêŒõ£˜èœ. ªî¼M«ô å¼ Ìñ£¬ô Aì‚Aø¶. ܬó Þ¼†´. âõ«ù£ Ü‰îŠ ð‚è‹ õ‰îõ¡ ܬî IFˆ¶M†´ ä«ò£, 𣋹 𣋹 â¡Á ðòˆî£™ 舶Aø£¡. ñ£¬ôò£è Þ¼Šð¶‹ ð£‹ð£è Þ¼Šð¶‹ å¡Á. Þ¶ ñ£¬ô â¡Á ªîK‰î¾ì¡, Üõ‚°Š 𣋹 Þ™¬ô â¡Á ªîK‰¶ M´Aø¶. Üîù£™ ºîL™ 𣋹‚° Ýî£óñ£è Þ¼‰î¶ â¡ù. ñ£¬ô. ñ£¬ô¬òŠ 𣋹 âù â‡μõ¶«ð£™, Ü…ë£Qèœ å¡«øò£ù Hó‹ñˆ¬îŠ ðôõ£ù Hóð…êñ£èŠ 𣘈¶ ñòƒ°Aø£˜èœ. Þ‰îŠ Hóð…ꈶ‚° Ýî£ó‹ Hó‹ñ‹î£¡. Þ‰îŠ Hóð…ꈶ‚°œ  Þ¼‚A«ø¡. Hóð…ê‹ â¡QìˆF™ Þ¼‚Aø¶ â¡Á ªê£¡ù£™ â¡ù ܘˆî‹. ñ£¬ô‚°œ 𣋹 Þ¼‚Aø¶. 𣋹‚°œî£¡ ñ£¬ô Þ¼‚Aø¶ â¡ð¶ âŠð®«ò£ ÜŠð®î£¡. Þó‡´‹ Þ‡¬ñù.

𣋹 â¡Á ÜôÁðõ‚°Š 𣋹 ñ£¬ô¬òˆ îù‚°œ M¿ƒA M†ì¶. Üõ¡ 𣘬õJ™ Ýî£óñ£è Þ¼Šð¶ 𣋹. Ü…ë£ù‹ cƒA Þ¶ ñ£¬ô â¡Á à혉¶ ªè£‡ìõ‚° ñ£¬ô 𣋬ð î¡Âœ ñ¬øˆ¶ M´Aø¶. ñ£¬ô Ýî£óñ£èˆ ªîKAø¶. ñ£¬òJù£™ ºìŠð†ìõ¡ Hóð…ꈬî êˆFò‹ â¡Á 𣘈‹, õ£vîõˆF™ Hóð…ꈶ‚° Ýîóñ£è Þ¼‰¶ °ðõ¡ ß²õó¡î£¡. Hóð…êˆ «î£Ÿøˆ¬î ë£ùˆFù£™ M÷‚Aòõ‚° ß²õó«ù â™ô£ñ£Œ, î£Âñ£Œˆ «î£¡ÁAø£¡. ßvõó¬ùˆ îMó ªõÁ‹ «î£Ÿøñ£è‚ÃìŠ Hóð…ê‹ â¡Á ⶾ«ñ ë£QJ¡ G˜Mè™ð úñ£FJ™ ªîKò£¶. Šóð…ê‹ â¡«ø å¡Á Þ™ô£î«ð£¶ ܶ ß²õóQìˆF™ Þ¼Šðî£è«õ£, Ü™ô¶ ß²õó¡ ÜîÂœ Þ¼Šðî£è«õ£ ªê£™õ¶‹ Üðˆî‹î£«ù. Ü…ë£ù î¬êJ™ à싹, Hó£í¡, ñù², ÜP¾ ⡪ø™ô£‹ ªîKA¡øù. ë£ù‹ õ‰î£™ ݈ñ£ù‰î‹ v¹K‚A¡ø«ð£¶ Þ¶ â™ô£õŸ¬ø»‹ è쉶 ܉î G¬ô õ¼Aø¶. Þîù£™î£¡ ÿ A¼wí ðèõ£¡ º®‰î º®õ£ù ë£ù G¬ôJ™ G¡Á, â¡QìˆF½‹ ªð£¼†èœ Þ™¬ô â¡Á ÃKM†ì£˜. âõ«ù£ Ü…ë£Q ñ£¬ô¬òŠ ð£‹ð£è G¬ùˆî£¡ âùð, à‡¬ñJ«ô«ò å¼ ð£‹¹ ñ£¬ô‚°œ Þ¼‰îî£è«õ£ Ü™ô¶ 𣋹‚°œ ñ£¬ô Þ¼‰îî£è«õ£ ªê£™ôô£ñ£. è‹ð˜ ²‰îó 裇ìˆF™ Þ¬îˆî£¡ ªê£™½Aø£˜.

ÜôƒèL™ «î£¡Á‹ ªð£Œ‹¬ñ Üó¾âùŠ Ìî‹ ä‰¶‹ MôƒAò Mè£óŠ 𣆮¡ «õÁ 𣴟ø i‚è‹ èôƒ°õ ªîõ¬ó‚ è‡ì£™ Üõ˜ â¡ð˜ ¬èM «ôˆF Þôƒ¬èJ™ ªð£¼î£ ó¡«ø ñ¬øèÀ‚ AÁF ò£õ£˜. Üôƒè™ â¡ø£™ ñ£¬ô. Üó¾ â¡ø£™ 𣋹. ÜôƒèL™ «î£¡Á‹ ªðŒ‹¬ñ Üó¾ - ñ£¬ôJ™ «î£¡Á‹ 𣋹 â¡ø ªð£Œò£ù â‡í‹. Þ¶«ð£ôŠ ð…ê Ìîƒèœ å¡Á «ê˜‰¶ ªð£Œò£ù Hóð…ê‹ â¡ø i‚èñ£A ñò‚°Aø«î. ܶ ò£¬ó‚ è‡ì£™ MôAŠ«ð£Œ ñ£¬ôò£ù ðóñ£ˆñ£î£¡ ó£ñê‰Fó ͘ˆF â¡ø£˜. ï‹ñ£›õ£¬óŠ ðŸP êì«è£ðó‰î£F ð£®ù ðóñ ¬õwíõó£ù è‹ð˜, ðóñ£ˆñ võÏðˆ¬î ÞŠð® võ„êñ£ù ܈¬õî ð£¬ûJ™ ªê£™Aø£˜.

Thursday, March 10, 2011

 

clip_image001

கலியுக தெய்வம்

காஞ்சி பரமாச்சாரியார்

காஞ்சி பரமாச்சாரியாரின் அடியார்களில் ஒருவர் ஒருமுறை கல்கத்தாவைச் சேர்ந்த சேட்டு ஒருவரை அவரிடம் கூட்டிவந்தார்.
அந்த சேட் மிகவும் வசதிபடைத்தவர். பக்தியும் பணிவும் கொண்டவர். அவருக்குக் கடுமையான நோயொன்று சிரமம் கொடுத்தது. இரைப்பைக்கு மேலேயுள்ள உணவுக்குழாயின் இயக்கத்தில் பாதிப்பு. அதன் விளைவாக உணவை வயிற்றில் துவாரம் போட்டு அதன்மூலம் உணவு செலுத்தப்பட்டு வந்தது.
இருப்பினும் அதையும் தாங்கிக்கொண்டு வாழ்ந்தார். எந்த விதமான வைத்தியமோ, கோயில்களில் செய்யப்படும் பிரார்த்தனையோ, மாந்திரீகமோ எதுவுமே அவருக்குப் பலிக்கவில்லை.


அவர் பரமாச்சாரியாரைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டார். ஆகவே அவரைப் பார்க்க அழைத்துச்செல்லுமாறு அவருடைய நண்பராகிய அடியாரை வற்புறுத்தினார். பரமாச்சாரியாரிடம் சொன்னபோது அவர் முதலில் பார்க்க மறுத்துவிட்டார். அதனால் சொல்லாமல் கொள்ளாமல் அந்த அடியார் அந்த சேட்டை அழைத்துக்கொண்டுபோய் பரமாச்சாரியாரின் முன்னிலையில் நின்றார். அந்த அடியார் என்ன சொல்லியும் பரமாச்சாரியார் ஒன்றுமே பதில் சொல்லவில்லை.

இரவு வெகுநேரமாகிய பின்னர் அதைப் பற்றி பேசினார். ஆனால், இதற்கெல்லாம் ஒன்றும் செய்யமுடியாது; பக்தியுடன் இருந்து நல்ல காரியங்களை நிறையச்செய்யுமாறும் சொல்லிவிட்டார்
அடியார் விடவில்லை. எப்படியும் இதற்கெல்லாம் விமோசனம்,  பரிகாரம் இருந்துதான் ஆகவேண்டும் என்று பணிவுடன் வாதிட்டு பரமாச்சாரியரை மிகவும் உரிமையுடனும் நம்பிக்கையுடனும் வற்புறுத்தினார். சிறுது நேரம் மௌனமாக இருந்த பரமாச்சாரியார், அந்த சேட்டிடம் தாம் சொல்வதை அப்படியே செய்யுமாறு வாக்குறுதி கேட்டார். சேட் ஒத்துக்கொண்டார்.


இந்து சமயத்திலுள்ள பதினெட்டுப் புராணங்களையும் பதினெட்டுத் தனித்தனிப் புத்தகங்களாக சமஸ்கிருதத்தில் அச்சிட்டு, தகுதியுடையவர்களாகிய வேத நூல் படிப்பவர்களுக்கு இலவசமாகக் கொடுக்கவேண்டும் என்று பரமாச்சாரியார் ஆணையிட்டார். பரமாச்சாரியாரின் பாதங்களில் விழுந்து வணங்கி, சேட் அந்த நற்காரியத்தைத் தாம் செய்வதாக ஒத்துக்கொண்டார். பரமாச்சாரியர் அந்த சேட்டை ஆசிர்வதித்துப் பிரசாதம் வழங்கச்செய்தார்.

கல்கத்தாவுக்குச் சென்ற சேட், தம்முடைய ஐந்து மாடிக்கட்டடத்தின் மேல்மாடி முழுவதையும் புராண வெளியீட்டிற்காக ஒதுக்கினார். பல சாஸ்திர விற்பன்னர்களை கூட்டுவித்தார். அவர்களின்மூலம் தரமான காகிதத்தில் சுத்தமாக அச்சிட்டுப் பெரிய பெரிய புத்தகங்களாக வெளியிட்டுக் கொடுத்தார். ‘பக்தியே விலை’ என்றும் குறிப்பிடச் செய்தார், சேட்.   
பதினேழு புராணங்கள் அச்சிடப்பட்டுவிட்டன. ஆனால் சேட் வழக்கம்போல் குழாய்மூலமே உணவு செலுத்தப்பட்டு வந்தார்.
ஆனாலும்கூட சேட் அதைப் பற்றி கவலையும்படவில்லை. அவர்பாட்டுக்கு புராண வெளியீட்டை நம்பிக்கையுடன் ஒரு கர்மயோகமாகச் செய்தார்.


கடைசியாக ஸ்காந்த புராண வெளியீட்டு வேலை தொடங்கியது.
அவ்வளவுதான். திடீரென்று ஒருநாள் சேட் சாப்பாட்டை வாயால் மென்று விழுங்கி சாப்பிடத் துவங்கினார். நன்றாக ரசித்து ருசித்துச் சாப்பிட்டார். அதுவரை தீராமல் இருந்த நோய் பரமாச்சாரியார் பேரருளால் நீங்கியது. பரமாச்சாரியாரைப் போய்ப் பார்த்து விபரத்தைச் சொன்னார்கள். பரமாச்சாரியரின் ஆற்றலை வியந்து அவர் தந்த வரத்தால் சேட்டின் நோய் நீங்கிப் பிழைத்துக் கொண்டதாக அந்த அடியார் சொல்லி, ‘பரமாச்சாரியார்தான் கடவுள’் என்றும் சொன்னார்.
ஆனால் பரமாச்சாரியாரோ ரொம்பவும் ‘கூலாக’ச் சொல்லியிருக்கிறார்.


நம்ம நாட்டோட தர்ம சாஸ்திரங்களோட சக்தியல்லவா அவரக் காப்பாத்தியிருக்கு?”


Deivathin Kural Part#1 Continued…….

 

ªîŒõˆF¡ °ó™ (ºî™ ð£è‹)

܈¬õî‹

G¬ø‰î Ýù‰î‹

A¼î£ »èˆF™ H¼° â¡ðõ˜ ¬ìò Hî£õ£ù õ¼íQìˆF™ «ð£Œ G¬ø‰î õv¶ ⶫõ£ ܬî ÜŠð® ÜPõ¶ â¡Á «è†ì£ó£‹. G¬ø‰î õv¶ ⶫõ£ ܶ è£ôˆî£½‹ G¬ø‰¶ Þ¼‚è «õ‡´‹. õv¶M½‹ G¬ø‰¶ å¼ °¬ø â¡ð«î Þ™ô£ñ™ Þ¼‚è «õ‡´‹. ܈î¬èò G¬ø‰î õv¶¬õ âù‚°„ ªê£™ô «õ‡´‹ â¡Á Hî£õ£ù õ¼íQìˆF™ «è†ì£ó£‹. c «ð£Œ îðv ð‡μ. ܶ àù‚«è ªîK»‹. â¡Á õ¼í¡ ªê£™LM†ì£ó£‹. ÜŠð®«ò ªêŒA«ø¡ â¡Á ªê£™LM†´ H¼° «ð£Œˆ îðvð‡í Ýó‹Hˆî£˜. ºîL™ Üîù£™ Üõ¼‚° å¡Á ªîK‰î¶. Þ‰î„ êgóˆF¡ àò˜‰î õv¶. ޶ â™ô£õŸ¬ø»‹ àí¼Aø¶. àíóŠð´Aø ªð£¼¬÷‚ 裆®»‹ à혉¶ ªè£œAø ªð£¼œ àò˜‰î¶. ܶ Þ‰îˆ «îè‰î£¡ â¡Á b˜ñ£ù‹ ð‡E‚ªè£‡´, ÜŠð£Mì‹ «ð£Œ Þ‰î„ êgó‹î£¡ àò˜‰î G¬ø‰î õv¶ â¡Á ªê£¡ù£ó£‹. ÜŠð£ F¼‹ð¾‹, ޡ‹ ªè£…ê‹ îðv ð‡μ â¡Á ªê£™LM†ì£ó£‹.

ÞŠð®«ò ªè£…ê‹ îðv ð‡μõ¶, àì«ù îñ‚°‚ «è£¡Pò¬îŠ «ð£Œ„ ªê£™õ¶ â¡Á 䉶 îì¬õèœ H¼° ªêŒî£ó£‹. ºîL™ à싹 G¬ø‰î õv¶õ£èˆ «î£¡PŸÁ. Þ‰î à싹 å¼ï£œ H«óîñ£AŠ «ð£õ¶î£«ù â¡Á «ò£CˆîH¡, à싹 G¬ø‰î õv¶ Þ™¬ô â¡Á‹, Hó£í¡î£¡ G¬ø‰î õv¶õ£è¾‹ «î£¡PŸÁ. Üî¡H¡ ñù«ñ G¬ø‰î õvFõ£èŠ «î£¡Pò¶. ä‰î£‹ º¬ø «ð£ù«ð£¶ Ýù‰î£¸ðõ‹î£¡ G¬øõ£èˆ «î£¡ÁAø¶. cƒèœ ªê£¡ùð®  Þˆî¬ù è÷£èˆ îðv ð‡E«ù¡. ÞŠ«ð£ªî™ô£‹ ï´ï´«õ ã«î£ å¼ Mîñ£ù Ýù‰î‹ v¹K‚Aø«î. Þ¶ â¡ù. â¡Á î¬ò‚ «è†ì£ó£‹ H¼°. àù‚° 嚪õ£¼ êñòˆF™ ªè£…ê‹ v¹K‚Aø¶. â¡Á ªê£™Aø£«ò â¡ø Ýù‰î‹î£¡ õv¶. Þ¶ àù‚°ˆ ¶O à‡ì£Aø¶. Þ¶«õ G¬ø‰¶ M†ìîù£™ ܬîˆî£¡ «ðó£ù‰î‹ â¡A«ø£‹. Ü‰îŠ «ðó£ù‰î‹ ⊫𣶋 °¬ø¾ Þ™ô£ñ™ è£ôˆî£½‹ «îèˆî£½‹ G¬ø‰¶ Þ¼‚°‹ð®ò£ù å«ó õv¶. êgó‹, Hó£í¡, ñù², ÜP¾ â™ô£õŸPŸ°‹ Ýî£óñ£è, Þ¬õ â™ô£õŸ¬ø»‹ èì‰î å¡Á ݈ñ£ â¡Á Þ¼‚Aø¶. ܶ ùˆî£«ù ÜP‰¶ ܸðMŠðF™î£¡ Þ‰î Ýù‰î‹ à‡ì£Aø¶. â¡Á Hî£ ªê£¡ù£ó£‹.

ÞŠð® àðGûˆ è¬î Þ¼‚Aø¶. Ü‰îŠ «ðó£ù‰î 꺈FóˆF¡ ã«î£ å¼ Fõ¬ô  ïñ‚° ⊫ð£î£õ¶ à‡ì£Aø¶. A¬÷èœ, Þ¬ôèœ â™ô£‹ Ü옉¶ Þ¼‚°‹ å¼ ñóˆî®J™ à†è£˜î£™ W«ö ªè£…ê‹Ãì ªõJ™ ðì£ñ™ Gö™ Þ¼‚Aø¶. 裟Á Ü®‚°‹«ð£¶, Þ¬ôèœ, A¬÷èœ ï蘉¶ Mô°Aø êñòˆF™ ÅKò¬ìò ªõJ™ W«ö ܉î Þ¬ìªõO Ü÷¾‚° M¿Aø¶. ÜŠ¹ø‹ ñÁð®»‹ A¬÷èœ Í®, ܶ ñ¬ø‰¶ «ð£Aø¶. Ýù‰î‹ â¡ð¶ ⃰‹ ðKÌóíñ£è G¬ø‰F¼‚°‹ð®ò£è õv¶. Ýù£™ ¬ìò ªè†ì è˜ñ£, ñù‹, ¹ˆF ÞõŸPù£™ ܶ ï‹Iì‹ ðì£ñ™ ñ¬ø‰F¼‚Aø¶. å¼ þí‹ ï£‹ ð‡EJ¼‚Aø ¹‡Eò è˜ñ£‚èOù£«ô ܬõ Mô°‹«ð£¶, Řò åO Üî¡ õNò£è õ¼õ¶ «ð£™, ¬ìò è˜ñ£‚èœ MôAò, ⃰‹ ðóMò Ýù‰îˆF¡ Fõ¬ô ïñ‚° à‡ì£Aø¶. Þ¶«õ õ÷˜‰¶ M†ì£™ «ðó£ù‰îñ£Aø¶. ܉î Ýù‰î 꺈FóˆF¡ ôõ«ôꈬîˆî£¡  ⊫ð£î£õ¶ ܬì‰î¾ì¡ I辋 Ýù‰îñ£è Þ¼‚A«ø£‹ â¡Á ªê£™L‚ ªè£œA«ø£‹. îðv ð‡EŠ ð‡E Mê£ó‹ ªêŒî£™ ⊫𣶋 Ýù‰î ñòñ£è Þ¼‚°‹ 꺈FóˆF«ô«ò èô‰¶ Üî£è«õ Þ¼‚èô£‹.

 

புராணங்கள் – காஞ்சி ஸ்ரீ ஜகத்குரு பரமாசாரியர்கள் அருளுரை:

புராணம் என்றாலே அந்த காலத்தில் மிகவும் மட்டமாகத் தோன்றுகிறது. அதைக்காட்டிலும் ஸ்தல புராணம் என்றால் மிகவும் மட்டமாக தோன்றுகிறது. மிகச் சமீப காலத்தில், பொழுது போகாதத்ற்க்காகச் சிலர் இப்படி கட்டி விட்ட கதைகள் என்றுகூட ஆராய்ச்சி பண்ணுகிறவர்களுக்கு அபிப்ராயம். புராணங்களில் பதினெண் புராணங்கள் என்று வகை உண்டு. கூர்ம புராணம், ஸ்காந்த புராணம் என்பவை போன்றவை. இவற்றை எல்லாம் கொஞ்சம் பழயவை என்கின்ற காரணத்தால் ஓப்புக்கொள்வோம். ஷேத்திர புராணம். ஸ்தல புராணம் இல்லை என்றால் கொக்ஞ்சம் கூட மதிப்பில்லை. எனக்கு என்னவோ அதிகாசத்தை காட்டிலும் ஸ்தல புராணங்களில் அதிகத் தத்துவம் எருக்கிறது என்று தோன்றுகிறது.  கிடைகக்கூடிய ஒன்றிரண்டு ஸ்தல புராண்ங்களை பார்கின்ரபோது, ஒன்றுக்கொன்று சம்பந்தம் உடையதாகவும் தெரிகிறது. மற்ற புராண்ங்களுக்குக் கூட இது உபகாரம் சேய்வதாக தோன்றுகிறது.

புராண்ங்கள், ஸ்தல புராண்ங்கள் எல்லாவற்றையும் அந்த காலத்தில் ஏட்டுச் சுவடியில் தான் எழுதி வைத்திறுக்கிறார்கள். பெரியவர் காலத்திலிருந்து தலைமுறை தலைமுறையாக அவற்றை ரட்சித்து வந்தார்கள். வீட்டில் உள்ள சுவடிகளில் உள்ளவற்றை எல்லாம் எழுதிக்கொள்வது. அப்புரம் பழைய சுவடிகளை சப்பரத்தில் வைத்துப் பதினனெட்டாம் பெருக்கு அன்றைக்கு காவேரிக்கு இழுத்துக் கொண்டு போய் விடுவது என்பது வ்ழக்கம். அப்புற்ம் அச்சுப் போட்ட புஸ்தகங்கள் வர ஆரம்பித்து விட்டன. க்ரந்த எழுத்தும் நமக்குத் தெரியாமல் போய்விட்டது. இப்படி எல்லாம் ஆனது காரமாக அனெகமாக எல்லா புத்தகங்களையுமே ஆற்றில் இழுத்து வீட்டு விட்டார்கள். அங்கங்கே புத்தக சாலைகளில் சேகரித்து வைத்திருக்கும் சுவடிகளிலும் ஸ்தல் புராணங்கள் இல்லவே இலலை. இவர்களும் ஸ்தல் புராணத்தைச் செகரிக்காமல் விட்டுவிட்டார்கள். அவை அடியோடு பொய் விட்டன என்றே சொல்லிவிடலாம். எனக்கு என்னவோ ஸ்தல புராணங்களில்தான் அதிகமான சமாச்சாரம், தத்துவம் இருந்திருக்கவேண்டும் என்று தோன்றுகிறது. , ஒன்றுக்கொன்று சம்பந்தம் உடையதாகவும் தெரிகிறது. மற்ற புராண்ங்களுக்குக் கூட இது உபகாரம் சேய்வதாக தோன்றுகிறது.

கிடைகக்கூடிய ஒன்றிரண்டு ஸ்தல புராண்ங்களை பார்கின்ரபோது

ராமேசுவரைத்தை பற்றி கவநனித்தால் ப்ரம்மகத்தி தோஷம் போவதற்காக ராமர் ஈசுவரனை அந்த இடத்தில் பிரதிஷ்டை பண்ணி புஜை செய்தார் என்று தெருகிறது.  ப்ரம்ம குலத்தில் பிறந்தவனைக் கொன்றால், அது ஒரு தோஷந்தான். ஆணால் அநேக அக்கிரமங்களைப் ப்ண்ணின அவனை கொல்வது தவிர்க முடியாததாக இருந்தது.

சாதுக்களை ரட்சிக்கத்தான் கொல்லனவேண்டி வந்தது என்றாலும், கொன்ற பிறகு அந்த தோஷத்திதுக்கு நிவர்த்தி தேடிக்கொள்வது அவசியம் என்பதைப் பகவான் அந்த இடத்தில் காட்டியிருக்கிறார்.

பெரிய வீரனாக இருந்தால், அவனை சம்ஹாரம் பண்ணிணாலும், தோஷம் உண்டு. மகாவீரன் என்றால் உலகம் அவனை ம்றக்கவே மறக்காது. நேல்சன் மறைந்து விடுவான். நேப்போலியன் போற் மறைவதிலை. அப்படி மாவீரனாக இருந்த ராவணனை ஸம்ஹாரம் பண்ணின வீரஹத்தி தோஷத்திற்காக ஒர் இடத்தில் ராமர் ஈசுவரப் பிரதிஷ்டை பண்ணிப் பூஜித்தார் என்று இருக்கிறது.

அதேமாதிரி சாயாஹத்தி தோஷம் என்று ஒன்று.  ஓரு வீரனிடைய உருவத்தைஅழிப்பதோடுகூட அவனுடைய நிழல்போல் அவனுக்கு இருந்த பேர் புகழ் எல்லாவற்றையும் அழிப்பதைச் சாயாஹத்தி தோஷத்திற்காக. ஓர் இடத்தில் ஈசுவரப் பிரதிஷ்டை பண்ணி ராமர் பூஜித்ததாக இருக்கிறது. இப்படி ஸ்தல புராணங்கள் எல்லாம் ஒன்றுக்கொன்று சம்பந்தம் உடையனதாகவே இருக்கின்றன

நம்ம நாட்டோட தர்ம சாஸ்திரங்களோட சக்தி

Tuesday, March 8, 2011

Mahaswamigal – An Adept in Mantra Shastras

Mahaswamigal took sanyasa at the young age of 12. He came to the Peeta at this tender age. Just as we say a father should behave like a father, a mother should behave as befitting her status, so was Mahaswamigal as a ‘Peetadipathi’ (Head of a Religious Mutt). He was an example of how a Peetadipathi should be. He was so in all aspects – as a Sanyasi, as a Guru, as a Vidwan and as a Tapasvi. He possessed highly exceptional qualities that were beyond description.

He was an adept in mantra Shastras. Once a boy came to Mahaswamigal in deep anguish. He was not wealthy. He had none to call his own except a sister whom he had married off. But now she was mentally deranged and her in-laws were pressuring him to take her back. He had no permanent earning or place of stay, and so was perturbed about bringing his sister back. She used to behave abnormally. Mahaswamigal asked the boy to bring the sister while He performed Chandramouleeswara puja. Mahaswamigal said that after the puja He would do japa with the sandal paste (‘chandan’) which He would splash on her. And she will react violently and run to a mango tree. Mahaswamigal instructed, “No one should follow her or stop her”. She was very restless when brought in and would not stand there. Mahaswamigal did as He had said. She ran out and hit against a tree and fell. She then became all right as the ‘brahma raakshas’ that had caught hold of her had left her!

 

Deivathin Kural Part#1 Continued……..

 

ªîŒõˆF¡ °ó™ (ºî™ ð£è‹)

܈¬õî‹

è‡ìº‹ Üè‡ìº‹

å«ó å¼ ÅKò¡î£¡ àœ÷¶. ¬èJ«ô ªè£…ê‹ üôˆ¬î â´ˆ¶‚ ªè£‡´ ï™ô õ¿õ¿Šð£ù î¬óJ™ Ü¬îˆ ªîOˆî£™ åš«õ£¼ ºˆ¶ üôˆF½‹ HóF Ïðñ£è å¼ ÅKò¡ ªîKAø¶. ܬõ â™ô£‹ HK‰¶ HK‰¶ è£íŠð†ì£½‹ Ü«ïè ÅKò¡èœ Þ¼Šðî£è Ý裶. ÅKò¡ å¡Á. Üšõ£«ø, àôA™ è£μ‹ Þˆî¬ù põó£CèÀ‚°œ CPòî£è I I‚Aø ÜPªõ£O ܬùˆ¶‹ å«ó Hó‹ñˆF¡ HóFðLŠ¹ˆî£¡. Þ¬îˆî£¡ ÿ ÝF êƒèó£„꣘òóõ˜èœ Šó‹ñ ú§ˆó ð£wòˆF™ ªê£™LJ¼‚Aø£˜. â™ô£õŸÁ‚°‹ Íôñ£è Þ¼‚°‹ Üè‡ìñ£ù å«ó ê‚F ⶫõ£, ÜP¾ ⶫõ£, ܉î â™ô£ èì‰î ê‚F, ÜP¾î£¡ ï‹IìˆF™ å˜ â™¬ô‚°œ HK‰¶ è‡ì‹ è‡ìñ£èˆ «î£¡ÁAø¶. ܉î å«ó õv¶î£¡ «õîˆF¡ ܉îˆF™ Þ¼‚°‹ð®ò£ù îˆ (ܶ) â¡ð¶. îˆ â¡ø£™ ÉóˆF™ â™ô£õŸÁ‚°‹ «ñ«ô Þ¼‚Aø¶ â¡Á ܘˆî‹.  ÞŠ«ð£F¼‚°‹ G¬ôJ™ ܶ ÉóˆF™ â™ô£õŸÁ‚°‹ «ñ«ô Þ¼‚Aøªî¡Á ܘˆî‹.  ÞŠ«ð£F¼‚°‹ G¬ôJ™ ܶ ÉóˆF™ Þ¼Šðî£èˆ «î£¡Pù£½‹, ࡬ñJ™ ÉóˆF™ A†ìˆF™ â™ô£ºñ£Œ Þ¼Šð¶ ܶ. ܶ c«ò - îˆ - ˆõ‹ â¡Aø¶ «õî‹. ÞŠð®  ªê£™½Aø þí è£ô‹ ïñ‚° â™ô£‹ ¹K‰¶ M†ì¶«ð£™ Þ¼‚Aø¶. Þ‰î å¼ þíˆF™ âŠð® Þ¼‚Aø£«ñ£ ÜŠð®«ò ⊫𣶋 Þ¼‰î£™ ¶‚è‹ Þ™¬ô. Ýù£™ Ü´ˆî þí«ñ ïñ‚° Þ‰î êˆFòñ£ù 𣘬õ «ð£ŒM´Aø¶.

 ðô Mîñ£ù ªð£Œè÷£«ô«ò èwìƒèÀ‚è£÷£A«ø£‹. ªð£ŒJù£™ ªðÁ‹ Ýù‰îº‹ M¬óM™ ªð£Œò£AM´‹. à‡¬ñJ™ ⊫𣶋 Ýù‰îñ£è Þ¼Šð ⊫𣶋 à‡¬ñò£è Þ¼‚Aøõ¬ùŠ H®ˆ¶‚ ªè£‡®¼‚è «õ‡´‹. à‡¬ñò£è Þ¼‚Aøõ¡ võ£I 弈î¡î£¡. Ýê£Iè÷£Aò  ܉î võ£I¬òˆî£¡ ðŸP‚ ªè£œ÷ «õ‡´‹. è‡ì‹ è‡ìñ£è Þ¼Šð¶ â™ô£‹ º®M™ Üè‡ìˆ«î£´ å¡Á𴋫𣶠Üè‡ìñ£è ÝA, Gó‰îó Ýù‰îñ£A M´Aø¶. Üè‡ìñ£è Þ¼Šðõ¡ å¼õ¡î£¡ Þ¼Š¹. è‡ìñ£è Þ¼Šð¶ ªõÁ‹ G¬ù¾î£¡. G¬ù¾, èù¾ â™ô£‹ ꣲõî à‡¬ñ Ü™ô. Üè‡ìñ£è Þ¼‚Aø ðóñ£ˆñ£¬õ‚ è‡ì‹ è‡ìñ£è à¼õº‹ °íº‹ àœ÷õù£è Fò£ù‹ ð‡E‚ è¬ìC G¬ôò£è G˜°íˆ Fò£ù‹ ªêŒò Ýó‹Hˆî£™, ꇬì, Ìê™ å¡Á«ñ õó£¶. ¶‚è‹, ðò‹ ⶾ«ñ Þó£¶. ðóñ ꣉F Þ¼‚°‹. ޶ ÿ êƒèó ðèõˆð£î£œ àðGûî ñóˆFL¼‰¶ ïñ‚°Š ðPˆ¶‚ ªè£´ˆî ðö‹. Þ‰îŠ ð¿ˆî G¬ô¬ò ܬìõº¡, ªñ£†ì£è, Ìõ£è, H…ü£è è£ò£è Þ¼‰î¶î£¡ ºFó «õ‡´‹. ð¿‚°‹ G¬ôõ¬ó‚°‹ ªð£¼¬ñò£èˆî£¡ Þ¼‚è «õ‡´‹.

è£ò£è Þ¼‚°‹«ð£«î ðöñ£õ Üõêó‹ 裆®, ªõ‹H M¿‰¶M†ì£™ ðò¡ Þ™¬ô. ªõ‹H M¿‰F´«ñ£ â¡Á ó£ñLƒè˜ ªê£™½Aø£˜. ïñ‚°‹ Ü‰î‚ èõ¬ô Þ¼‚è «õ‡´‹. èQ‰î ðö‹ Ý°‹ õ¬óJ™ ̬ü, üð‹, îð‹ â™ô£‹ Þ¼‚è«õ‡´‹. «õîˆF¡ ܉îˆF™ Þ¼‚°‹ð®ò£è îˆîˆõ‹ â¡Aø à‡¬ñ G¬ô‚°  õ¼‹ õ¬óJ™ ܬõ ÜŠ«ð£¶î£¡ ªõ‹ð£¶ ð¿‚°‹. è¬ìCJ™ ܉î îˆõ‹ - Íô‹ - ⃫è Þ¼‚Aø¶. î¡QìˆF«ô«ò Þ¼‚Aø¶. â‰î ÜP¾ õˆ¬î Ýó£ŒAø«î£, ܉î ÜP¾‚°œ«÷«ò Þ¼‚Aø¶ â¡ð¬î ܸðõˆF™ àíóô£‹.

The Greatness of the Mahaan

clip_image001

ஜகத்குரு

ஒருமுறை சென்னையில் ஹிந்துமத மாநாடு ஒன்று நடைபெற்றது. அதில் எல்லா மடத்தலைவர்களும் ஆதீனங்களும் கலந்து கொள்வதாய் ஏற்பாடு.முதல்நாள் அந்த மாநாட்டுக்கு மஹாஸ்வாமிகளை தலைமை தாங்கும்படி முதலமைச்சர் வேண்டுகோள் விடுத்திருந்தார்.ஸ்வாமிகளும் சரி பார்க்கலாம் என்று சொல்லியிருந்தார்.இதற்கிடையில் அன்று இரவு மற்ற மாடதிபதிகளும் ஆதீனங்களும் வேறுமாதிரி முடிவெடுத்தனர். அந்தமாநாட்டுக்க்கு ஸ்வாமிகளை தலைமைதாங்கவிடக்கூடாது என்று முடிவாகி ஒரு ஆதீனத்தை தலைமை தாங்க வைப்பது என்று முடிவெடுத்துவிட்டனர். இது விஷயம் ஸ்வாமிகள் காதுக்கு எட்டியது. பக்தர்கள் அந்த மாநாட்டுக்கு ஸ்வாமிகளைப் போகவேண்டாம் என்று தடுத்தனர்.ஆனால் ஸ்வாமிகளோ வாக்களித்தபடி போகத்தான் வேண்டும் கூறி மறுநாள் காலை மாநாட்டுக்கு கிளம்பிவிட்டார். பக்தர்கள் ஸ்வாமிகளுக்கு ஒன்றும் அபசாரம் நிகழ்ந்து விடக் கூடாதே என்று மனம் பதைபதைக்க அவருடன் சென்றனர்.


மாநாடு துவங்கியதும் முதல் பணி தலைவரை தேர்ந்தெடுப்பது. அமைப்பாளர் கூட்டத்தில் பங்கு கொள்ள வந்திருந்தவர்களைப் பார்த்து மாநாட்டு தலைவரை முன்மொழியச் சொன்னார். அரங்கத்தில் அமைதி குடிகொண்டது. ஒருவர் எழுந்து ………ஆதீனத்தின் பெயரை மாநாட்டுத் தலைவராக நான் முன் மொழிகிறேன் என்றார். உடனே கொஞ்சம் சலசலப்பு மாநாட்டின் பந்தலில்.ஆனால் அதை அடக்கும் வண்ணம் “‘நான் அதை ஆமோதிக்கிறேன்” என்று ஒரு மெல்லிய குரல் அவையிலிருந்து எழுந்தது. குரல் வந்த திசையை எல்லோரும் திரும்பிப் பார்த்தனர்.ஆம் அது “‘தெய்வத்தின் குரல்தான்” மஹா பெரியவரே அதை ஆமோதித்து அந்த சிக்கலான விஷயத்தை லகுவாக சமாளித்து விட்டார் ,பட்டம் பதவி இவைகளுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்ட மஹான்.

கருணைக் கடல்

ஒரு சமயம் திருவாடனை என்ற ஊரிலிருந்து பெரியவர்களின் பக்தர் கூட்டம் அவரை தரிசிக்க வந்தது. பெரியவர்கள் அன்று காஷ்டமௌனம். பேசமாட்டார்கள். வாரத்தில் ஒருநாள் இது மாதிரி இருப்பார் 30 வருடங்களாக கடைபிடித்துவரும் விரதம். பிரதமராக இந்திராகாந்தி அவரைக் காண வந்தபோதும் இதை அவர் விட்டுக் கொடுக்கவில்லை. துறவிக்கு வேந்தன் துரும்புதான்.

வந்திருந்தவர்களில் சங்கரனும் ஒருவர். அவர் தேச விடுதலைக்காக போராடி ஆங்கிலேயரால் தடியடி பட்டு இருகண்களையும் இழந்தவர். மடத்து சிப்பந்தி ஒவ்வொருவரையும் பெரியாவாளுக்கு அறிமுகப் படுத்தினார் அவர்களுக்கு மௌனமாக ஆசி வழங்கினார். சங்கரன் முறை வந்ததும் அவரையும் அறிமுகப் செய்தார்கள்.ஸ்வாமிகளுக்கு சங்கரனை நன்றாகத் தெரியும்.ஸ்வாமிகள் உடனே கம்பீரமான உரத்த குரலில்””என்ன சங்கரா சௌக்கியமா மனைவியும் குழந்தைகளும் சௌக்கியமா. இன்னும்விடாமல் தேசத்தொண்டு செய்து கொண்டு இருக்கிறாயா”” என்று கேட்டார். சங்கரனுக்கு மிகவும் சந்தோஷம்.பெரியவா பேசிவிட்டாரே என்று. மடத்திலிருந்தவர்களுக்கு மிகவும் ஆச்சர்யமும் வருத்தமும் ஆச்சாரியர் தன்னுடைய விரதத்தை சங்கரனுக்குகாக முறித்து விட்டாரே என்று.

அவர்கள் எல்லோரும் பிரசாதம் வாங்கிக் கொண்டு சென்ற பிறகு மடத்து சிப்பந்திகள் ஸ்வாமிகளிடம் கேட்டார்கள் எதற்காக மௌனத்திலிருந்து விடுபட்டு பேசவேண்டும். எல்லாரையும் போலவே மௌனமாக அனுக்கிரஹம் செய்து இருக்கலாமே. சங்கரன் என்ன அவ்வளவு பெரியவனா?

ஸ்வாமிகள் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னார்கள். “”எல்லோரையும் போல சங்கரனை நடத்தக் கூடாது.அவனுக்கு கண்தெரியாது. என்னைப் பார்த்து ஆசி வாங்க வந்திருக்கிறான்.ஆனால் அவனால் என்னைப் பார்க்கமுடியாது . நான் மௌனமாக ஆசீர்வாதம் செய்தால் அவனுக்குப் போய் சேராது. அவனுக்கு வருத்தமாக இருக்கும் நான் அவனைப் பார்த்தேனா ஆசீர்வாதம் செய்தேனா என்று.இந்த தேசத்துக்காக தன் கண்களையே தியாகம் செய்தவன் அவன். அவனுக்காக நான் என்னுடைய ஆச்சாரத்தை கொஞ்சம் விட்டுக் கொடுத்தால் ஒன்றும் குறைந்துவிடாது. அவனுடைய தியாகத்துக்கு முன்னால் என்னுடையது ஒன்றும் பெரிதல்ல””.

இதைகேட்டதும் அங்கு கூடியிருந்தவர்கள் எல்லோரும் ஸ்வாமிகளின் மனிதாபிமானத்தை எண்ணி மகிழ்ந்தார்கள்

 

Friday, March 4, 2011

குங்குமப் பிரசாதம்

வெள்ளிச் சொம்பில்… குங்குமப் பிரசாதம்!

clip_image001

நடமாடும் தெய்வம்

கும்பகோணத்துக்கு அருகில் உள்ளது திப்பிராஜபுரம். அழகிய இந்த கிராமத்தின் சிறப்பு- அக்ரஹாரம். வேத பாடசாலையும் அமைந்துள்ள இந்த கிராமத்தில், வேத விற்பன்னர் கள் மற்றும் சாஸ்திர பண்டிதர்கள் ஆகியோர் வாழ்ந்தனர்.
கட்டுக் குடுமியும் கழுத்தில் ருத்திராட்சமுமாக மாணவச் சிறுவர்கள் பலர் இங்கும் அங்குமாக ஓடியாடி விளையாடுவதே அத்தனை அழகு! அது மட்டுமா? அக்ரஹார வீட்டு வாசல்களில்… காலை- மாலை இரண்டு வேளையும் காவிக் கோலங்கள் நிறைந்திருக்கும். அக்ரஹாரப் பெண்கள், தீபமேற்றி சுலோகங்களைப் பாடுவர். இதே போல் திருவிசநல்லூர், திருவிடைமருதூர், கோவிந்தபுரம் ஆகியவையும் அழகு தவழும் கிராமங்கள். காஞ்சி மகா பெரியவாள் இந்த கிராமங்களை பெரிதும் நேசித்தார்.

ஒருமுறை, திப்பிராஜபுரத்தில் முகா மிட்டிருந்தார் பெரியவாள். இந்த கிராமத்து மக்கள், மகா பெரியவாளிடம் மிகுந்த பக்தி வைத்திருந்தனர். ஒரு நாள்… ‘ஜய ஜய சங்கர ஹர ஹர சங்கர’ எனும் கோஷம் முழங்க, மேனாவில் (பல்லக்கு) வீதியுலா வந்தார் காஞ்சி பெரியவாள். வழிநெடுக வாழைமரமும் மாவிலைத் தோரணங்களும் கட்டப்பட்டிருந்தன. வீடுகள் தோறும் வாயிலில் கோலமிட்டு, தீபமேற்றி வைத்திருந்தனர்.

ஒவ்வொரு வீட்டு வாசலிலும் மேனா நின்றது. அந்தணர்கள் வேத மந்திரங்களை முழங்கினர்; பூர்ண கும்பத்தைத் தொட்டு ஆசிர்வதித்தார் பெரியவாள். அனைவரும் அவரை நமஸ்கரித்தனர்.

மெள்ள நகர்ந்து கொண்டிருந்தது மேனா. இந்த நிலையில்… தனவந்தர் ஒருவர், தனது வீட்டில் பரபரப்பும் பதட்டமுமாக இருந்தார். ‘பெரியவாளை தரிசிக்க வேண்டும்’ என்று எண்ணி, பூர்ண கும்பத்துக்காக பெட்டிக்குள் வைத்திருந்த வெள்ளிச் சொம்பை எடுத்துக் கையில் வைத்துக் கொண்டாலும் ‘ஊரே கூடியிருக்கும் இந்த வேளையில் வாசலுக்கு வந்து பெரியவாளை தரிசிக்க வேண்டுமா?’ என்று சிந்தித்தபடி தவித்து மருகினார்.

அவரது வீட்டு வாசலின் முன் நின்றது மேனா. வீட்டுக்குள் இருந்து தயக்கத்துடன் எட்டிப் பார்த்த தனவந்தரைப் பார்த்து, ‘வா இங்கே…’ என்பது போல் சைகை காட்டினார் பெரியவாள்!

பதறிப் போன தனவந்தர், கையில் வைத்திருந்த வெள்ளிச் சொம்புடன், ஓடி வந்தார். பெரியவாளை நெருங்கி பவ்யமாக நின்றார். அவரின் கையிலிருந்த சொம்பை ‘வெடுக்’கென பிடுங்கினார் பெரியவாள்.

தனவந்தருக்குத் தூக்கிவாரிப் போட்டது. ‘இந்த சொம்பை அலம்பவோ, தீர்த்தம் (தண்ணீர்) நிரப்பவோ இல்லையே…’ எனும் குற்ற உணர்ச்சியில் கூனிக் குறுகி தலை கவிழ்ந்து நின்றார் தனவந்தர்.

பல்லக்கில் வைத்திருந்த குங்குமப் பிரசாதத்தை ஒரு பிடி அள்ளி எடுத்த பெரியவாள், தனவந்தரின் வெறும் வெள்ளிச் சொம்பினுள் போட்டு, அவரிடம் வழங்கி, ”«க்ஷமமா இரு” என்று ஆசிர்வதித்தார்.

உடனே பெரியவாளின் முன் நெடுஞ்சாண்கிடையாக விழுந்து நமஸ்கரித்தார் தனவந்தர். அவரால் பேசவே முடியவில்லை. பொலபொலவென கண்ணில் நீர் பெருகிற்று. சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்ட தனவந்தர், ‘குரு மகா தெய்வமே…’ என்று பேச முற்பட்டார். ஆனால், மெல்லிய புன்னகையுடன், ‘போகலாம்’ என்பது போல் சைகை காட்டினார் மகா பெரியவாள். மேனா நகர்ந்தது.

ஊர் மக்களுக்கு ஆச்சரியம்! ‘அட… பக்தி சிரத்தையுடன் எல்லோரும் பூரணகும்பம் அளித்தபோது, அவற்றைத் தொட்டு மட்டுமே ஆசீர்வதித்த பெரியவாள், இந்த தனவந்தருக்கு மட்டும் குங்குமம் கொடுத்து ஆசீர்வதிக்கிறாரே? பரவாயில்லை… தனவந்தர் அதிர்ஷ்டசாலிதான்’ என்று பேசிக் கொண்டனர்.

உண்மைதான்! சீரும் சிறப்புமாக வாழ்ந்த தனவந்தர், சமீபத்தில் நொடித்துப் போய் விட… இதையடுத்து வெளியே வருவதும் இல்லை; எவரையும் சந்திப்பதையும் தவிர்த்து வந்தார். அவமானத்தால் வீட்டிலேயே அடை பட்டுக் கிடந்தார். அதனால்தான் பெரியவாள் வீதியுலா வந்தபோதும் வெளியே வர தயங்கினார் தனவந்தர்.

இதை உணராமலா இருப்பார் பெரியவாள்? அந்த தனவந்தர் வாழ்ந்து கெட்டவர் என்பதை அறிந்தவர், வீதியுலாவின் போது அவரை அழைத்து, அவர் கையில் இருந்த சொம்பில் குங்குமத்தையும் வழங்கி அருள் புரிந்தார்.

சில மாதங்களில்… தனவந்தரின் குடும்பம் மெள்ள முன்னேறியது. படிப்படியாக செல்வம் சேர… மீண்டும் தழைத்தோங்கியது தனவந்தரின் குடும்பம். பழைய நிலையை விட இன்னும் பல படி முன்னேறினார்!

இதையறிந்த திப்பிராஜபுரம் மக்களுக்கு பெரியவாள் மீது இருந்த பக்தியும் அன்பும் பல மடங்கு அதிகரித்தது.

Thursday, March 3, 2011

சித்தம் நிலைத்து நிற்க கலை தேவை

ஆசார்யரின் வாக்குகளுக்குள் எளிமையானத பஜகோவிந்தம், ஸௌந்தர்ய லஹரி உயர்ந்தது. கம்பீரமானது “சௌந்தர்ய லஹரி“ என்பதற்கு அழகுப் பிரவாகம் என்று பொருள். ஆசார்யரின் மற்றோரு நூல் “சிவானந்த லஹரி“. இரண்டிலும் 100 ச்ஸோகங்கள் இருக்கின்றன. சிவானந்த லஹரி பரமேசுவரனையும், சௌந்தர்ய லஹரி அம்பிகையையும் குறித்துத் தியானம் செய்ய ஏற்பட்டவை.

கலைகளுக்குள் சிறந்தவை சிற்பக் கலை. அதனுடைய சிறப்பை இன்றும் நாம் பார்க்கிறோம். பல அழகிய சிற்பங்கள் தஞ்சாவூர், மாமல்லபுரம் பொன்ற் இடங்களில் பிரசித்தி பெற்றிருக்கின்றன. தாயுமானபவர் கோயிலில்கூட, கல்லிலெயே அழகிய சங்கிலியைச் சிற்பி சிருஷ்டித்திருக்கின்றான். உலகில் எவ்வளவோ உயர்ந்த உலோகங்களாலும், உறுதியான பொருள்களாலும் பலவிதமான சிருஷ்டிகள் பழங்காலத்தில் செய்யப்பட்டிருந்தாலும், இன்றும் நான் காணும்படி இருப்பது தாயுமானவர் கோயிலிலுள்ள கல்லால் சேய்த சங்கிலிதான். இப்படி பல அரிய கலைகள் இருக்கின்றன.

கவிதையும் ஒரு கலைதான். கவிதை என்னும் இனிய பழத்தைப் பக்தி என்னும் தேனில் ஊறப்போட்டால், எவ்வளவு இனிமையாக இருக்குமோ அவ்வளவு இனிமை வாய்ந்தது ஸொளந்த்ர்ய லஹரி. சரீர்த்தில் தியானம் செய்வதற்கு ஆறு சக்கரங்கள் இருக்கின்றன. உடலின் மூலாதாரதிலிருந்து உச்சந்த்லையில் முனை வ்ரையில் ஒரு முக்கியமான நாடி இருக்கிறது. அதில், பலவிதங்களில் கீழிருந்து மேலே ஆறு இடங்களில் ஆறு சக்கரங்களாகச் சக்ரவாரியாகப் பரமேசுவரனைத் தியானம் பண்ண வெண்டும். முதல் சக்கரம் மூலாதாரத்தில் இருக்கிறது. அந்த இடத்தில் பரமேசுவரனை நடனனாகத் தியானம் பண்ண வேண்டும். மூலாதாரத்தில், பரமேசுவரன் நடனமூர்த்தியாக விளங்கினான். அதனால்தான் அவனுக்குக் கூத்தன், நடனக்காரன், என்றும், ஆடவல்லான் என்றும் பெயர். நடனத்தில் இரண்டு வகை உண்டு: ஒன்று தாண்டவம் ம்ற்றொன்று லாஸ்யம். தாண்டவன் ஆண்கள் ஆடக்கூடியது.

கம்பீரமானது லாஸ்யம் - பெண்கள் ஆடக்கூடியது. அதில், பாவங்கள் அதிகம். அதில், தாயின் அன்பு மிளிரும். ஆனால், தாண்டவதில், உலகத்தை அடக்கும் கம்பீரியம் உண்டு. அதனால்தான் பரமேசுவரன் நடன மூர்த்தியாக உலகை அடக்கி ஆளாகிறான்.. ம்னிதர்களின் சித்தம் சஞ்சரித்துக் கொண்டே இருக்கும். குணம் வாய்ந்தத சித்தம் அலையாமல் ஓரிடத்தில் நிலைத்து நிற்கக் கலை அவசியம். கலை வேடிக்கைக்காக இராமல், ஈசுவரனிடத்தில் நிலைக்க உதவுகிறவை சிற்பங்கள். நம் முன்னோர்கள் அவ்வளவு கலைகளையும் ஈசுவரனுக்கு அர்ப்பண்ம் செய்திருக்கிறார்கள். சங்கீதமும் ஓர் அரிய கலை. கலை அமிர்தத்தில் தோய்ந்த மாம்பழம். அதை ஆண்டவனிடம் அர்ப்பணம் செய்ய வேண்டும். ஆகவேதான் கோயில்களில் நடனம் முதலிய கலைகள் ஏற்பட்டிருந்தன. அவை இப்போது போய் விட்டன. எல்லாக் கலைகளையும் ஈசுவரனுக்கு அர்ப்பணம் ப்ண்ண வேண்டும். உலக மக்களின் மனத்தின் போக்கை அறிந்து அதையே பாவமாகக் கொண்டு நடனம் செய்கிறார்.

பகவான் நாம் செய்துள்ள பாவங்களுக்கு நமக்கு அன்னமே கிடைக்கக்கூடாது; அவ்வளவு பாவம் செய்கிறொம். அப்படிபட்ட நமக்கு அருள் புரிய நடனம் செய்கிறான். ஈசுவரன் நம்மைத் குழந்தையாகப் பாவித்து நமக்குத் தாயும் தந்தையுமாக ஆகி, சகலப் பிராணிகளுக்கும் நவரசங்களையும் கொடுத்து, நடன ஸ்வரூபமாக விளங்கும் ஈசுவரனை மூலாதாரத்தில் தியானம் செய்ய வேண்டும் என்று ஆசார்யர் ஸௌந்தர்ய லஹரியின் முதல் சுலோகத்தில் கூறுகிறார். அவருடைய வாக்கைப் பின்பற்றி, சகல சௌபாக்கியங்களையும் பெற அம்பாள் உங்களுக்கு அருள் வேண்டுகிறென்.

[ஸ்ரீ மஹாஸ்வாமிகள்]

Tuesday, March 1, 2011

சாஸ்வத சக்தி

அசையாத சிவனும் அம்பாளால்தான் அசைந்து காரியத்தில் ஈடுபடுகிறார் என்று வருவதை, சயன்ஸ்படி கொஞ்சம் விளக்கிப்பார்த்தால் “மாட்டர்” என்று பதார்த்தத்தைச் சொல்கிறார்கள். அதன் ஸ்வபாவம் “இனர்ஷியா” என்கிறார்கள். அதாவது சலனமில்லாமல் போட்டது போட்டபடிக் கிடப்பதுதான் என்கிறார்கள். அதனால் “இனர்ட்மாட்டர்” என்றே சேர்த்துச் சொல்வதாக இருக்கிறது. ஆனாலும் அப்படிப்பட்ட “இனர்ட் மாட்டர்” பல தினுஸில் சலனப்பட்டு, பல தினுசில் ஒன்று சேர்ந்துதான் ப்ரபஞ்சம் உண்டாகியிருக்கிறதென்று நன்றாகத் தெரிகிறது. அப்படியானால் ஏதோ ஒரு பவர், சக்திதானே சலனமில்லாத மாட்டரைச் சலிக்கும்படியாகப் பண்ணியிருப்பதாக ஆகிறது? அந்தச் சலனமில்லாத மாட்டரைத்தான் “சிவன்” என்றும் அதைச் சலிக்க வைக்கும் சக்தியைப் “பராச்க்தி“, “அம்பாள்” என்றும் சொல்லியிருக்கிறது.

நிச்சலனமான சிவனும், க்ரஹ நக்ஷத்ரங்களில் ஆரம்பித்து அணுவுக்குள் உள்ள பரமாணுவரை எல்லாம் சதா சலித்துக் கொண்டேயிருப்பதற்குக் காரணமான சக்தியும், பிரிக்க முடியாமல் ஒன்று சேர்ந்திருக்கிறார்கள் என்பதை அவர் “மாட்டர்“, அவர் “எனெர்ஜி” என்று சயன்ஸ் அடிபடையில் விளக்கிச் சொல்லலாம். இணைபிரியாத இரண்டு பேர் என்றாலும், அவர்கள் அடிப்படையிலிரண்டுகூட இல்லை. ஒன்றேதான் என்பதையும் அடாமிக் சயன்ஸில் “மாட்டரே” எனர்ஜியாவதாகச் சொல்லியிருப்பதைக் காட்டி உறுதிப்படுத்தலாம்.

ஆனால்,  ஒரு வித்யாசம், பெரிய வித்யாசம் என்னவென்றால், அங்கே ஒரு மாட்டரை எனர்ஜி ரூபமாக்கிய அப்புறம் மாட்டர் இல்லாமல் போய்விடும். இங்கேயோ சிவனும் சக்தியும் எப்போதுமே சாஸ்வத ஸத்யமாக இருக்கிறார்கள்.

[ஜகத்குரு காஞ்சி காமகோடி ஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய ஸ்வாமிகள்]

ஆத்ம ஸ்வரூபம்

ஞானிக்கு ஆத்ம ஸ்வரூபத்தைத் தவிர வேறெதுவுமே தெரிவதில்லை. ஒரே பரமாத்மாதான் இத்தனையாகவும் தெரிகிறது என்று கண்டுகொண்டவன் அவன். வெளியிலே தெரிகிற தோற்றத்தை மாயை என்று தள்ளிவிட்டு, எல்லாவற்றுக்கும் உள்ளேயிருக்கிற பரமாத்ம ஸ்வரூபத்தை மட்டுமே அனுபவிக்கிறவன் அவன். வெளிப் பார்வைக்குத் தெரிகிற உலகம் மாயை என்று ஆகிவிட்டதால், இந்த மாயா லோகத்தில் ஞானிக்குக் காரியம் எதுவுமே இல்லை. பார்க்கிறவன், பார்க்கப்படுகிற வஸ்து, பார்வை எல்லாமே ஒன்றாக அடங்கிப் போனவனுக்குக் காரியம் எப்படி இருக்க முடியும்? அவன் பிரம்மமாகவே இருக்கிறான் என்று உபநிஷத்து சொல்கிறது.

பிரம்மத்துக்குக் காரியம் இல்லை. ஆனால், இந்த மாய உலகத்தில் அகப்ப்ட்டுக் கொண்டு காரியங்களைச் செய்து வருகிறவர்கள் ஈசுவரன் என்று ஒருவனைப் பூஜை செய்து தங்கள் காரியங்களை நடத்தித் தரவேண்டும் என்று பிரார்த்திக்கிறார்கள். நல்ல காரியங்களுக்காக நல்ல மனஸோடு, பிரார்த்தித்தால் ஈசுவரனும் அவற்றை நடத்தித் தருகிறார். இதிலிருந்து ஈசுவரன் காரியமே இல்லாமல் இருப்பவரல்ல என்று தெருகிறது.

ஜகத்குரு காஞ்சி காமகோடி ஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய சுவாமிகள்]

“ஆத்ம சுத்தம்”

இந்தக் காலத்தில் சிலபேரைப் பற்றிக் கேள்விப்படுகிறோம் – பண விஷயத்தில் ரொம்பவும் நியாயமாயிருப்பவர்,  கணக்குகளில் ரொம்பவும் கறார் என்று.  ஆனாலும் இப்படிப்பட்டவர்களுடைய

ஆல்-ரௌண்ட் காரக்டரை [ எல்லா அம்சங்களிலும் அவர்களுடைய நடவடிக்கைகளை] ப் பார்த்தால்

அவற்றில் சிலதில் திருப்தி இல்லாமலும் பலபேருடையது  இருக்கிறது.  ஒன்று இருந்தால், ஒன்று இல்லாமலிருக்கிறது.  படிப்பு, வயசு, காரியத்திறமை எல்லாம் சேர்ந்து நடத்தையிலும் எல்லா அம்சங்களிலும் சுத்தமாக இருக்கிறார்களா என்று பார்த்தால்,  எங்கேயாவது இடறுகிறது.  நாமும், “பரவாயில்லை,  அஞ்சுக்கு ரெண்டு பழுதில்லாட்டா பாதகமில்லை” என்று  இவர்களிடம் நாட்டு நிர்வாகத்தை ஒப்புவிக்கிறோம்.  ஆனால், “ஹ்யூமன் நேச்சர்” [ மனுஷ்ய இயற்கை] போகிற போக்கில்,

இப்படிக் கலந்தாங்கட்டிகளாக  இருக்கிறவர்களுக்கு ஒரு பதவி, ஸ்தானம், என்று கிடைத்த  பிறகு,

ஐந்துக்கு இரண்டு என்பது ஒன்று, அரை, கால், ஸைஃப்ர் என்று சரிந்துகொண்டே போகிறது.  இதனால்தான்,

அர்த்த சுத்தத்தை மட்டும் சொல்லாமல, ஆனாலும் அதுதான் பொது நிர்வாகத்தில் மிகவும் முக்கியமான

விஷயமாதலால், அதைப் பிரித்து முதலிடம்  கொடுத்துச் சொல்லி, அதோடுகூட “ஆத்ம சுத்தம்” என்பதாக,

ஒருவனுடைய ஆல்-ரௌண்ட் காரக்டரும் பழுதில்லாமல் பூர்ணமாயிருக்க வேண்டுமென்று  விதியில்

சேர்த்திருக்கிறார்கள்.

-  ஜகத்குரு காஞ்சி காமகோடி ஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய சுவாமிகள்.

Subscribe through Email

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner

back to top