உயிர் கலந்த அன்பு

எதனிடம் ஈடுபாடு வைக்கிறோமோ அது உயிருள்ள ஒன்று. அதிலே நம் சிற்றுயிர் ஈடுபாடு என்ற பெயரில் உறவு கொண்டாடுகிறது. அப்புறம் உறவும் போய், தானும் போய், அதுவேயாகிவிட வேண்டும் என்று இருப்பதே அன்பு. உயிர்! அது முக்கியம்! ப்ராண ஸ்நேஹிதன், உயிர்த் தோழன் என்கிறோமே, அப்படி உயிரோடு உயிர் சேர்வது அன்பு.

செஸ்ஸுக்கு, கிரிக்கெட்டுக்கு உயிர் இருப்பதாகத் தெரிகிறதா? சங்கீதம், நாட்டியம், காவியம் ஆகியவற்றை உயிருள்ள தேவதையாக வைத்துத் தங்களையே அதற்குக் கொடுத்து ஈடுபாட்டுடன் அப்யாஸம் பண்ணுபவர்கள் இருக்கிறார்கள்.

அவர்கள் அவற்றில் ரொம்பவும் உயர்ந்த கட்டத்தைத் தொடும்போது, மெய் மறந்து பண்ணினார்கள் என்கிறோம். என்ன அர்த்தம்? அப்போதைக்குத் தன்னையே அந்தக் கலைக்கு இவர்கள் கொடுத்து விடுகிறார்கள்.

அதைத்தான் மெய் மறந்து என்கிறோம். அந்தக் கலைக்கு உயிர் இருப்பதால் அதுவே இவர்களுக்குள்ளே புகுந்து இவர்களை அதில் உசந்த ஒன்றைப் பண்ணும்படிச் செய்கிறது.

சயன்ஸில்கூட இப்படி மெய் மறந்த நிலையில்தான், இன்ட்யூஷனில், ஐன்ஸ்டைன் போன்றவர்கள் டிஸ்கவரி பண்ணுகிறார்களென்றால், அதெப்படி? கலைகளை அப்யாசிக்கிறவர்களைப் போல அவர்கள் ஒன்றும் சயன்ஸ் ஒரு உயிருள்ள தேவதை என்று நினைக்கவில்லையே என்றால், எல்லா உயிர்களுக்கும் மேலே ஒரு பேருயிர் இருக்கிறதோ, இல்லியோ? அத்தனை கலை, ஞானம், கார்யம் எல்லாவற்றுக்கும் அதுதானே மூலம்.

ஒரே ஈடுபாடாக, DEDICATE டாக இவர்கள் சயன்ஸுக்குத் தங்களை அர்ப்பித்துக் கொண்டிருப்பதை மெச்சி அந்தப் பேருயிரே அவர்களுடைய சிற்றறிவின் வேலைக்கு மேற்பட்ட இன்ட்யூஷணாக ஒரு உண்மையை அவர்களுக்கு தெரிவித்து விடும்.

செஸ்ஸில், கிரிக்கெட்டில் கூட டெடிகேஷன் பூர்ணமாயிருந்தால் இப்படி நடக்கலாம். ஆனால் இங்கேயெல்லாம் ஒரு உயிரின் அர்ப்பணம், மற்ற உயிர் தன்னை உயிராகத் தெரிவித்துக் கொண்டு உறவு கொண்டாட வைக்கும் பெரிய அழகு, மாதுர்ய ரஸம் ஆகியவை இருக்காது.

நித்யாநித்ய வஸ்து விவேசனம் என்று ஆராய்ச்சி பண்ணுவதிலிருந்து ஆரம்பித்து வைராக்யம், தமம், சமம், உபரதி என்றெல்லாம் போகிற சாதனை அத்தனையிலுமே ஜட வஸ்துக்கள் மாதிரி எல்லாவற்றையும் வைத்துத் தன்னையும் ஜடம் மாதிரி அடக்கி, ஒடுக்கிப் போட்டுக் கொள்வதாயிருக்கிறதே தவிர உயிரோடு உறவு கொண்டாடுகிற ரஸம் இல்லை.

அந்த வழி ஒரே DRY -ஆகத் தான் தெரிகிறது. அப்படியே போனால் பௌத்தம் சொல்கிற சூன்யத்தில்தான் முடியும். வேதாந்தம் சொல்கிற ப்ரம்மமோ சூன்யமில்லை, அது பூர்ணம். அப்படியே ரஸமாயிருப்பது. உபநிஷத்தே சொல்லி யிருக்கிறது, ரஸ மயமான அதை அடைந்து ஜீவன் ஆனந்த மயமாகிறான் என்று.

உயிர் மயமாக இருக்கப்பட்ட சித் வஸ்து அது. சிதானந்த ரஸம், சிதானந்த பூர்ணம் என்றெல்லாம் சொல்வது. அப்படிப்பட்ட உயிராக அதை நினைத்து, அது நம்மோடு உறவு ஏற்படுத்திக் கொண்டு தன்னிலேயே கரைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை நமக்கு ஊட்டவே இங்கே பக்தியைக் கொண்டு வந்து வைத்தது. DRY -ஆன சாதனை க்ரமத்திற்கு ஜலம் பாய்ச்சி குளுகுளு பண்ணவே பக்தி.

முன்னே DRY -ஆக வைத்ததும் நியாயம்தான். காயப் போட்டு அப்புறமே மருந்து கொடுக்கிற சிகிச்சை முறை உண்டு. பயிர்களில் கூடச் சிலவற்றுக்குத் தண்ணீரே விடாமல் வாடப் போட்டு அப்புறமே தண்ணீர் விட்டு அவற்றை ஒரே கிளுகிளுவென்று வளரப் பண்ணுவதுண்டு. அப்படித்தான் இங்கேயும்.

மனசிலேயும், புத்தியிலேயும் அகங்காரத்திற்கு ஆகாரமாகவே எண்ணங்களும் உணர்ச்சிகளும் தீர்மானங்களும் தோன்றிக் கொண்டிருக்கிற நிலையிலேயே நாம் இருந்து வருவதால் அந்த ஆகாரத்தைப் போடாமல் காய DRY, பண்ணித்தான் ஆகணும்.

அப்படி ஆக்கியதாலேயே அப்புறம் அகங்காரத்தை இன்னொன்றுக்கு ஆகாரமாகக் கொடுக்கக் கூடிய அன்பு உண்டாகும். அப்போது அதைப் பேருயிர் அல்லது ஒரே உயிரான பிரம்மத்திடம் பக்தியாக ஆக்கிவிட வேண்டும்.

பிரம்மம் என்கிற ஆத்மாவிடம் பக்தி, ஸகுணமாகக் கொஞ்சம் ஈச்வரனிடம் பக்தி, குருபக்தி, இன்னும் இன்னொரு முக்கியமான விஷயத்திலும் பக்தி வைக்க வேண்டும். என்னவென்றால், அப்புறம் மஹா வாக்ய மந்திரோபதேசம் வாங்கிக்கொள்ளப் போகிறோம். உபநிஷத் மற்றும் பல அத்யாத்ம சாஸ்திர விஷயமெல்லாம் ஆழமாகத் தெரிந்துகொள்ளப் போகிறோம்.

இந்த மந்திரங்கள், தத்வார்த்தங்கள் எல்லாமும்கூட உயிரோடு இருக்கிறவை என்பதைப் புரிந்து கொண்டு ஏதோ எழுத்து, எழுத்தின் வழியாகத் தெரிந்து கொள்ளும் விஷயம் என்று மட்டும் இவற்றை நினைக்காமல், இவையெல்லாம் ஜீவனோடு தெய்வமாக இருக்கிறவை; விக்ரஹ ரூபம் மாதிரி இதெல்லாமும் ப்ராண ப்ரதிஷ்டையான அக்ஷர ரூபம் என்று புரிந்துகொண்டு அவற்றோடும் உறவு கொண்டாடும் முறையில் ப்ரயோஜனப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

இவையும் நம்மை இல்லாமல் கரைக்கிற இடத்திற்குக் கொண்டு விடுகிறவை என்று அன்போடு உறவு கொண்டாடி, பக்தி பண்ண வேண்டும். குரு உபதேசித்து, அப்புறம் நாம் மனனமும் த்யானமும் பண்ண வேண்டிய வேதாந்த தத்வங்கள் லோகத்தில் தப்பாகச் சொல்கிறாற் போல் dry PHILOSOPHY (வறட்டு வேதாந்தம்) இல்லவேயில்லை.

உயிருள்ள மூர்த்திகளுக்குச் சமதையாக இருக்கிறவை என்று புரிந்துகொண்டு பக்தியுடன் அப்யாஸிக்க வேண்டும். இதுவரைக்கும் DRY -யாகச் சாதனை பண்ணி வந்த நாம் இனிமேலே வரப்போகும் மூன்றாம் கட்ட சாதனாங்கங்களான ச்ரவண, மனன, நிதித்யாஸனங்களை குளுகுளுவென்று பக்தியோடு பண்ண வேண்டும்.

இனிமேல் முதலில் பண்ண வேண்டியது சந்நியாஸம் என்று கவனித்தோமோனால் இப்போதுதான் ரொம்ப dry கட்டமென்று தோன்றும். ஆனால் மாறாக இப்போதுதான் ரொம்பக் கசிவு, அப்படியே ‘சொத சொத' ஆரம்பிக்கப்போகிறது. வெளிப்பார்வைக்கும், வெளி லோகத்தைப் பொறுத்த மட்டிலும் ஒரே dry தான்.

மாயாலோகமென்று அப்படியே அந்த ‘வெளி'யைத் தள்ளி விடுகிற கட்டந்தான். ஆனால் உள்ளுக்குள் ஜிலு ஜிலு வென்று ப்ரேமாம்ருதம். வெளியிலே காய்ந்த மட்டை. உள்ளே இளநீர். அந்த ப்ரேமாம்ருதத்தை எல்லாவற்றுக்கும் உள்ளேயுள்ள வஸ்துவிடம் சுரக்க வேண்டிய கட்டமாக இதை ஆசார்யாள் கருணையோடு காட்டிக் கொடுத்திருக்கிறார்.

(தெய்வத்தின் குரல் ஆறாம் பகுதி)

பக்தனுக்காக இயற்கையை கட்டுப்படுத்திய பெரியவா! (“ஏண்டா?…………இப்போ மெட்ராஸ்ல மழை பெய்யறதா?”) (பலமுறை படித்தாலும் அலுக்காத போஸ்ட்) பெரியவாளுடைய கருணையைப் பற்றி, ஸ்ரீ எம்பார் விஜயராகவாச்சாரியார் கூறுகிறார்.

 

ப்ரவசன மேதை, ஆன்மீக சொற்பொழிவாளர் ஸ்ரீ எம்பார் விஜயராகவாச்சாரியாரை தெரியாதவர்கள் இல்லை. சைவ வைஷ்ணவ பேதம் அறியாதவர் என்பது மட்டும் இல்லாமல், பெரியவாளுடைய மஹா மஹா பக்தர்! தன்னுடைய ப்ரசங்கங்களில் பெரியவாளைப் பற்றி குறிப்பிடாமல் இருந்ததே இல்லை. முக்கூர் ஸ்ரீ லக்ஷ்மி நரசிம்மாச்சார்யார் மாதிரி!

மெட்ராஸில் ஒரு சமயம் ப்ரவசனம் பண்ணிக் கொண்டிருந்த போது, பெரியவாளுடைய கருணையைப் பற்றி பேசுகையில், பல வர்ஷங்களாக ஒரு துளி கூட மழையே இல்லாத பல இடங்களில், பெரியவாளுடைய கருணையால், மழை பெய்து சுபிக்ஷமான, விஷயங்களை சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். எல்லா இடத்திலும் விதண்டாவாதம் பண்ணும் ஆஸாமிகள் இருக்கத்தானே செய்வார்கள்?

அந்த சபையிலும் ஒருவர் திடீரென்று எழுந்தார்………..” நீங்க அந்த ஸ்வாமிகள் மழையை பெய்ய வெச்சார்….ன்னு சொல்லறீங்களே! அது நெஜம்னா…….இன்னிக்கு இங்கே மெட்ராஸ்ல மழையை வரவழைக்க உங்க பெரியவங்களால் முடியுமா?” கேள்வியில் நையாண்டி, சவால், எகத்தாளம் எல்லாம் தொனித்தது.பெரியவாளுடைய கருணை உள்ளத்தைப் பற்றிப் பேசும்போதும், கேட்கும்போதும் மனஸ் நிரம்பி, கண்களில் நீர் தளும்பும் ஒரு “கத் கத”மான பரவஸ நிலை,

சாதாரணமான பக்தர்களுக்கே உண்டு என்றால், எம்பார் போன்ற மஹா மஹா பக்தர்கள் எப்பேர்பட்ட நிலையில் இருந்து அதை அனுபவித்திருப்பார்கள்! உள்ளிருந்து பேச வைப்பதும் அவர்தானே?

“ஏன் பெய்யாது? பெரியவாளோட அனுக்ரகத்தால இன்னிக்கு நிச்சியமா மெட்ராஸ்ல மழை பெய்யும்!” அழுத்தந்திருத்தமாக, அடித்துச் சொல்லிவிட்டார். அப்போது ஒரு உத்வேகத்தில் அப்படி சொல்லிவிட்டாரே தவிர,” ஒரு வேளை மழை பெய்யலேன்னா.?

……….பெரியவாளோட பேருக்கு ஒரு களங்கம் வந்துடுமே! நாராயணா! அனாவஸ்யமா இப்பிடி ஒரு விதண்டாவாதத்தை நான் கெளப்பி இருக்க வேண்டாமோ……….” என்று உள்ளூர ஒரே கவலை எம்பாருக்கு!ப்ரசங்கம் முடிந்தும் கூட அந்த விதண்டாவாதி அங்கேயே அமர்ந்திருந்தார்…………மழை வருகிறதா? என்று பார்க்க!

பக்தனை பரிதவிக்க விடுவானா பகவான்? அங்கே காஞ்சிபுரத்தில் பெரியவா சுமார் ஒரு மணிநேரம் ஜபத்தில் இருந்தார். மெதுவாக கண்களைத் திறந்து அருகில் இருந்தவர்களிடம் சம்பந்தமே இல்லாத ஒரு கேள்வியைக் கேட்டார்…………

“ஏண்டா?…………இப்போ மெட்ராஸ்ல மழை பெய்யறதா?”

சுற்றி இருந்தவர்கள் மலங்க மலங்க முழிப்பதைத் தவிர ஒன்றும் பண்ணத் தெரியாமல் இருந்தனர்! ஆம். மெட்றாஸ் முழுக்க அப்போது மழை கொட்டோ கொட்டென்று கொட்டித் தீர்த்துக் கொண்டிருந்தது! மஹா பக்தரான எம்பாரின் கண்களிலும் நன்றிக் கண்ணீர்! ஆனந்தக் கண்ணீர் கொட்டித் தீர்த்துக் கொண்டிருந்தது!

அன்று அந்த விதண்டாவாதி, ஒன்று……….மழையில் தொப்பலாக நனைந்து கொண்டே வீடு போய் சேர்ந்திருப்பார். அல்லது, மழை நிற்க காத்திருந்து லேட்டாக வீட்டுக்கு போய் வீட்டுகார அம்மாவிடம் வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டிருப்பார்! யார் கண்டது? ஆனால், நிச்சயம் ஒன்று நடந்திருக்கும்……….அவரும் பெரியவா என்ற கருணைக் கடலில் ஒரு துளியாக அன்றே சேர்ந்திருப்பார்!

பக்தன் தன் மேல் கொண்ட த்ருட விஸ்வாசத்தால் க்ஷணத்தில் கொடுத்த வாக்கை நிறைவேற்ற, பெரியவா இயற்கையையே இசைய வைத்துள்ளார் என்றால், பகவானுக்கு பக்தன் மேல் உள்ள அன்பை என்னவென்று சொல்லுவது?

சங்கீதத்துல சிறந்த வேங்கடமஹி பரம்பரையில் வந்தவர்-நம் பெரியவா சொன்னவர்-நீலக்கல் ராமச்சந்திர சாஸ்திரிகள் நன்றி-பால ஹனுமான்.

தேனம்பாக்கத்தில் மகாபெரியவாகூட இருந்திருக்கேன். நிறையச் சொல்வார். அப்போதெல்லாம் ஒரு சிநேகிதராகத்தான் தெரிவார். ஒரு பெரிய மடத்துக்கு அதிபதின்னு தோணாது எனக்கு. ‘எனக்குப் பாடத் தெரியும். பாடட்டுமா?’ன்னு ஒருநாள் படுத்திருக்கும்போது கேட்டார். அவர் சங்கீதத்துல சிறந்த வேங்கடமஹி பரம்பரையில் வந்தவர் என்கிற விஷயம் பிற்பாடுதான் எனக்குத் தெரிய வந்தது. அதனாலதான் சங்கீதத்தின் மேல் அவருக்கு அத்தனை ஆர்வம் இருந்திருக்கு.

ஒருமுறை, மிருதங்க மேதை பாலக்காடு மணி ஐயர் மிருதங்கம் வாசிச்சுக் கேட்கணும்னு விரும்பினார் மகாபெரியவா. இந்த விஷயம் மணி ஐயருக்குத் தெரிய வந்ததும், உடனே புறப்பட்டு மடத்துக்கு வந்துட்டார். அவருக்கு மகாபெரியவா மீது அபார பக்தி! அவரை ‘அபிநவ நந்தி’ன்னு சொல்வார் மகா பெரியவா.

மடத்துக்கு வந்த மணி ஐயரிடம், ‘தனி வாசி! கேட்கணும்போல இருக்கு’ என்றார் பெரியவா. மணி ஐயர் ‘தனி’ வாசிச்சார் (தனி என்பது ஒருவகை தாள லயம்). மகாபெரியவாளும் ரசித்துக் கேட்டார். பிறகு, மணி ஐயருக்கு ஆசீர்வாதம் பண்ணி, அவர் மனைவியை அழைத்து, உலகளந்த பெருமாள் கோயிலில் அருளும் ஆரணவல்லித் தாயாருக்குப் பொன்தாலி செய்து சாத்தச் சொன்னார் மகாபெரியவா. அதை உடனடியாக நிறைவேற்றினார் மணி ஐயர்.

மஹா பெரியவா அருள்வாக்கு : -

முதலில் அடக்கம் வெளியில் உண்டாக வேண்டும். அதுவே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மனதிற்குள்ளும் சித்திக்கத் தொடங்கும்.

தினமும் தியானம் செய்யுங்கள். குடும்பத்திலுள்ள அனைவரையும் செய்யச் சொல்லுங்கள்.

ஒரு கையால் கடவுளின் திருவடியைப் பிடித்துக் கொண்டே இன்னொரு கையால் உலக விஷயங்களில் ஈடுபடுங்கள்.

நல்லவர்களுடைய வாழ்க்கை வரலாற்றை படிப்பதன் மூலம், நாமும் நல்வழியில் நடக்க தூண்டுகோலாக அமையும்.

நெருப்பு தன்னோடு சேர்ந்ததை சாம்பலாக்குவது போல,ஆசையும் மனிதனை அழிக்கும் இயல்பு கொண்டது

மகா பெரியவா---கருணைத் தெய்வம் (sharing message)

 

காஞ்சி முனிவரைப் பற்றிச் சொல்லும்போதே, அந்தப் பழைய நினைவுகளில் மூழ்கி, மெய்ம்மறந்துவிடுகிறார் பட்டாபி சார். நெகிழ்ச்சி மிகுதியில், அவரது கண்களில் தேங்கி நிற்கிறது நீர்.

”வைதீகம் கலந்த பொதுக்காரியங்களில், அவரவருக்குண்டான தர்மத்தையும் கர்ம அனுஷ்டானங்களையும் விட்டு விடாமல் கடைப்பிடிக்க வேணும்னு அடிக்கடி சொல்லுவா பெரியவா! 25, 30 வருஷத்துக்கு முன்னே, ஜீவாத்மா கைங்கர்ய சபைன்னு ஒண்ணு ஆரம்பிச்சார். அனாதை பிரேத சம்ஸ்காரம் பண்றது ரொம்ப முக்கியம்கிறது பெரியவா கருத்து. ஆஸ்பத்திரிலேருந்தும் போலீஸ்கிட்டேருந்தும் சில தருணங்கள்ல தகவல் வரும். அதுக்கு, அரசு சட்டப்படி என்ன உண்டோ அத்தனையும் செய்துட்டு, அந்த அனாதை இந்துப் பிரேதத்துக்கு, கங்கா ஜலத்தை புரோக்ஷணம் (தெளித்தல்) செஞ்சு, தகனம் பண்ண ஏற்பாடு செய்தார், பெரியவா! இது, அரசாங்கத் துக்கும் பெரிய உதவியா இருந்துது.

இந்த அமைப்புல 50-60 வாலன்டியர்ஸ் இருந்தாங்க. எல்லாரும் இளவட்டப் பசங்க. பெரியவா சொல்லிட்டா, தயக்கம் இல்லாம, எடுத்துச் செய்யறதுக்குக் காத்துட்டிருப்பாங்க எல்லாரும்! இப்பவும் இந்தக் சேவை தொடர்ந்துண்டிருக்கு. ஆனா, முன்போல வாலன்டியர்ஸ் கிடைக்கறதுதான் கஷ்டமா இருக்கு.
‘இறந்து போனவர் யாரோ… அவர் நமக்குச் சொந்தமோ பந்தமோ கிடையாது. அதுக்காக, யாரோ ஒருத்தர்தானேன்னு சும்மா இருந்துடலாமா? இந்துவா இருந்தா, முறைப்படி பிரேத சம்ஸ்காரம் செஞ்சுதானே ஆகணும்?’னு பெரியவா ஆதங்கப்படுவா. இறந்த வங்க மேலயே அப்படியரு கருணை அவருக்கு இருந்துதுன்னா, உயிரோடு இருக்கிறவா மேல பெரியவா காட்டற கருணைக்குக் கேக்கணுமா? சிறைக்கைதிகளோட குழந்தைகளுக்கு யூனி ஃபார்ம், புஸ்தகம்லாம் வாங்கிக்கொடுக்க ஏற் பாடு பண்ணினார். கைதிகளோட மனைவிமார் களுக்கு உடம்பு சரியில்லைன்னா, சிகிச்சை தரவும் ஏற்பாடு பண்ணினார். இதுக்காகவே, கும்பகோணத்துல அத்வைத சபான்னு ஒண்ணு ஆரம்பிச்சு நடத்திண்டு வந்தார்.

வாக்யார்த்த சதஸ் அங்கே அடிக்கடி நடக்கும். இதுவும் மகா பெரியவா ஆரம்பிச்சு வைச்சதுதான். இங்கே, நல்ல விஷயங்களை நுணுக்கமா ஆராய்ஞ்சு பேசுவா. பிரதோஷம், தீபாவளி, சங்கராந்தி மாதிரி நாட்கள்ல ஜெயிலுக்குப் போய், அங்கே இருக்கிற கைதிகளுக்கு நல்ல மனசு அமைஞ்சு, அவாளும் நல்லபடியா வாழணும்கற நோக்கத்தோடு, பகவானைப் பத்தி விவரிச்சு, நீதி போதனைகள் சொல்லிட்டு வருவோம்.

அதேபோல, ஆஸ்பத்திரிகளுக்குப் போய் நோயா ளிகள்கிட்ட, அவங்க விருப்பத்தோடு ராம நாமம், சிவ நாமம்லாம் சொல்லி, அட்சதை, விபூதி, குங்குமம் கொடுப்போம். இதுலேயே அவாளோட வியாதி பாதி குணமாகிடும். ‘டெர்மினல் பேஷன்ட்ஸ்’னு சொல்லுவாளே, அப்படிக் கடைசி கட்டத்துல இருக்கிற நோயாளிகளுக்குப் பக்கத்துலயே உட்கார்ந்து ஜபம் பண்ணி, பத்துச் சொட்டு கங்கா ஜலத்தை அவாளுக்குக் குடிக்கக் கொடுப்போம்.

இப்படித்தான் கேன்சர் பேஷண்ட் ஒருத்தர்… வலியால துடிச்சுண்டு இருந்தார். தினமும் அவர் பக்கத்துல உட்கார்ந்து, சிவ நாமமும் ராம நாமமும் சொல்லிண்டே இருந்தோம். ‘எனக்கு இப்ப வலியே தெரியலை; நிம்மதியாச் சாகறதுக்கு நான் தயார்’னு நெக்குருகிப் போயிட்டார். அப்புறம், அவர் இருந்த பதினைஞ்சு நாளும், வலியோ வேதனையோ இல் லாம நிம்மதியா இருந்தார். ஒரு மனுஷனோட பிராண அவஸ்தையைப் போக்கறது எவ்வளவு பெரிய தொண்டுன்னு பெரியவா மூலம்தான் தெரிஞ்சுண்டோம்.

பெரியவா பண்ணின இன்னொரு மகத்தான விஷயம், பிடி அரிசித் திட்டம். இதுல கிடைச்ச அரிசியைக் கொண்டு சமைச்சு, ரெண்டாவது மற்றும் நாலாவது ஞாயித்துக் கிழமைகள்ல, சென்னை போரூருக்குப் பக் கத்துல, கெருகம்பாக்கம் ஸ்ரீநீலகண்டேஸ்வரர் கோயில்ல கொடுத்து நைவேத்தியம் பண்ணி, எல்லாருக்கும் பிரசாதமா தந்தோம். இப்படித் தான், திருச்சி திருவானைக்காவல் அகிலாண் டேஸ்வரி கோயில்ல, ஒரு கடைசி வெள்ளிக் கிழமை அன்னிக்கி சர்க்கரைப் பொங்கல் வழங்கணும்னு ஆசைப்பட்டார் பெரியவா.

சுந்தரம்னு ஒரு அன்பர் ரொம்ப சிரத்தையா எங்ககூட சேர்ந்து சேவை பண்ணுவார். சர்க்கரைப் பொங்கலுக்கு பத்து மூட்டை அரிசி ஆகும்னா, அதுக்கு வெல்லம் எவ்வளவு தேவைப்படும்னு பாருங்கோ! நாலு பேர் உடைக்க, நாலு பேர் சமைப்பா. அதிகாலை ரெண்டு, ரெண்டரைக்கெல்லாம் சமையல் பண்ண ஆரம்பிச்சிடுவோம். வடக்கு வீதியில, நகரத்தார் சத்திரம் ஒண்ணு இருக்கு. அந்த இடத்துல, மிகப் பெரிய கோசாலை நடத்தினா பெரியவா (இப்போ, அங்கே ரிக்வேத பாடசாலை நடக்கிறது). அங்கேதான் பிரசாத விநியோகம் பண்ணுவோம். ஆடி கடைசி வெள்ளியின்போது, அன்னதானம் நடக்கும். அந்த விழாவுக்கு, வட நாட்டுக்காரா உள்பட, எல்லாரும் வந்து கலந்துப்பா.

‘வீட்டு விசேஷங்கள்ல கலந்துக்கறவா தான் லட்டு, ஜிலேபிலாம் சாப்பிடணுமா?’னு கேப்பார் பெரியவா. அதனால, அந்த அன்னதானத்துல வெறும் சாதம், குழம் புன்னு மட்டும் இல்லாம, ஸ்வீட்டும் போடு வோம். பரிமாறும்போது, ‘வேஸ்ட் பண்ணப் படாது’ன்னுதானே எல்லாரும் சொல்லு வோம்?! ஆனா, ‘எறியற மாதிரி பரி மாறுங்கோ!’ன்னு சொல்லுவார் பெரியவா.அதாவது, திருப்தியா சாப்பிட்டுட்டு, இலையில கொஞ்சம் மிச்சமே வெச்சிருக் கணும்; அந்த அளவுக்கு ஒருத்தர் வயிறு நிறையற மாதிரி பரிமாறணும்கிறது பெரி யவாளோட திருவுள்ளம்.

காஞ்சிக் கடலாடின்னு திருவண்ணா மலை மாவட்டத்துல ஒரு கிராமம். ஒரே காடா இருக்கும்; மலையும் உண்டு. பயங்கர மிருகங்கள்கூட அந்தக் காலத்துல இருந்து தாம்! அந்த ஊர்ல, பெரியவாளோட பூர்வாஸ்ரம பந்துக்கள் (உறவுகள்) இருந்தா. இப்பவும் ஒருத்தர் ரெண்டுபேர் அங்கே இருக்கா. மகா பெரியவாளுக்கு ‘தண்டம்’ பண்றதுக்கு, இங்கேருந்துதான் மூங்கில் வரும். மூங்கிலை வெட்டி, தண்ணியில அடிப்பா. அப்ப உடையாம இருந்தா, அது ஆண் மூங்கில்! ‘திக்’கா இருக்கும். பிஞ்சு மூங்கிலைத்தான் பெரியவாளுக்குத் தண்டம் செய்யறதுக்கு எடுத்துண்டு போவோம். ஏதாவது சின்னதொரு அனாசாரமாயிட்டா கூட, பெரியவா உடனே தண்டத்தை மாத்திடுவா. அதனால, அவர் எங்கே யாத்திரை போனாலும், கூடவே இருபது, இருபத்தஞ்சு தண்டங்களையும் எடுத்துண்டு போவோம்!
காஞ்சிக் கடலாடிக்குப் பக்கத்துல பர்வதமலைன்னு ஒரு இடம்; பெரிய மலை அது; கஷ்டப்பட்டு, கவனமா ஏறணும். கொஞ்சம் அசந்தா, அவ்ளோதான்! மலை மேல அழகான கோயில் ஒண்ணு இருக்கு. ஸ்வாமி பேரு, மல்லிகார்ஜுன ஸ்வாமி. அம்பாள் பேரு பிரம்மராம்பிகை. மலையைப் பிரதட்சிணமா வந்தா, எப்படியும் 36 கி.மீ. இருக்கும். பெரியவா அந்த மலையைப் பல தடவை பிரதட்சிணம் பண்ணியிருக்கார். நாங்களும் அவரோடு கூட நடந்து போயிருக்கோம்.
மார்கழி ஒண்ணாம் தேதி, அங்கே சுத்துப்பட்டு கிராமங்களைச் சேர்ந்தவா, கிட்டத்தட்ட ஒண்ணரை லட்சம் பேர் மலைப் பிரதட்சிணம் பண்ணுவா. பெரி யவா அதிகாலைல மூணே கால் மணிக்கெல்லாம் நடக்க ஆரம்பிச்சிடுவா. ஒருநாள்… 36 கி.மீ. தூரம் சுத்திட்டு, அசதில நாங்கள்லாம் அப்படியே தூங்கிட்டோம். ‘நீங் கள்லாம் சின்னவா; பசியைப் பொறுத்துப்பேள். இந்தக் கிராமத்து ஜனங்க பாவம்… என்னடா பண்ணுவா? குழந் தைங்களையும் தூக்கிண்டு எத்தனை பேர் நடக்கறா? அவாளுக்கெல்லாம் பசிக்காதா? குழந்தைகள் பசி தாங்குமா?’ன்னு பெரியவா எங்க சொப்பனத்துல வந்து கேக்கற மாதிரி இருந்தது. சட்டுன்னு எல்லோரும் பதறியடிச்சு எழுந்துண்டோம். அத்தனை பேருக்கும் வாய்க்கு ருசியா, ஸ்வீட்டோட அன்னதானம் பண்ற துன்னு தீர்மானம் பண்ணினோம்.

பிடி அரிசித் திட்டத்துல சேர்ற அரிசியை எல்லாம் தனியா வைச்சோம். மொத்தம் 25 மூட்டை அரிசி கிடைச்சுது. புளியஞ்சாதம் மாதிரி கிளறிப் போட அவ்ளோ அரிசி தேவை. அதே போல 15,000 ஜாங்கிரி பண்ணினோம். எல்லாத்தையும் லாரில ஏத்திண்டு போய், மூணு இடத்துல நிறுத்தி, பிரசாதமா விநியோ கிச்சோம். வருஷத்துல ஒருநாள், இப்படிப் பிரசாதம் பண்ணிக் கொடுக்கறது வழக்கம். இதெல்லாத்துக்கும் காரணம் பெரியவாளோட கருணைதான்.
மனசுல அன்பு சுரந்தால்தான், அது கருணையா பிறத்தியார்கிட்ட வெளிப்படும். பெரியவாளோட மனசு அப்படிப்பட்டது! அவர், கருணைத் தெய்வம். அவரோட கருணை மழைல நனையற பாக்கியம் நமக்குக் கிடைச் சிருந்தா, அதைவிட வேறென்ன வேணும், நமக்கு?!

Koti Koti Pranams to our Guru !!!

One day a group of people came to visit Maha Periyaval
on some urgent consultation.
The story goes as follows:
The group of people was the trustees of a Devi temple located in
some interior village of Tamil Nadu.
The kumbhabhishekam for this temple was carried out about a week
earlier by a Devi Upasakar and the function went on very well.
The temple has an inner main deity of Devi and also three outer deities
fitted on the outer walls of the sanctum sanctorum. The trustees noticed
water trickling out from the eyes of one of the deities located on the slots
of the outer praharam . They were wonder stuck and at the same time
worried and frightened about this situation.

They could not understand how and why the deity was crying.
The trustees presented their side of this story to Maha Periyaval and
expressed their inability to understand this peculiar phenomenon.
Maha Periyaval closed his eyes for some time and asked them whether this
deity was Durga Devi.

They said....." Yes, Periyaval ! "
Then he asked whether the deity’s head was pressed against the top slab
of the slot.

The trustees immediately telephoned to the temple priest. After consultation
and checking, they informed, "Yes, Periyaval.. what you are saying is true."
The contractor made the slots on the outer wall of the sanctum sanctorum for the 3 deities to be fitted inside these slots whilst the deities were made separately by the sculptor. When the deities were received just few days before the kumbhabhishekam, the contractor found out that this particular Durga deity was not fitting inside the slot.

So he just pressed the deity in that slot some how with pressure whereby the head was getting pressed against the top slab of the slot.
Maha Periyaval informed them that is the reason for this phenomenon.
The trustees asked whether they could remove the deity and ask the contractor to increase the height of the slot to comfortably fit in the deity.
Maha Periyaval informed that once the kumbhabhishekam was done, one is not supposed to remove the deity this way before the completion of 12 years i.e. when next kumbabishekam would fall due. Maha Periyaval informed that the only solution he would recommend is to chisel
out a portion of the top slab to form a curvature (like an umbrella) above the deity.

This way the pressure on the deity’s head will get relieved.
They took Maha Periyaval blessings and left immediately for their native place. As per His instructions, chiselled out slowly the top slab so that the Durga Devi's head was free from this pressure.

The next day the water trickling from the deity’s eyes stopped and this was promptly communicated to Maha Periyaval.

Source: Shri.Ananthakrishnan Ramanathan

கடமை மறந்து கண்டபடி ஆட்சி செய்த ஒரு நாட்டின் மன்னனை கவிஞர் ஒருவர் மனம் திருந்த வைத்த வித்தியாசமான கதையை இங்கே அழகாகச் சொல்கிறார் மகா பெரியவா.

'ஷாஹஜின்னு ஒரு ராஜா. அவர் காலத்துல, 'குட்டிக்கவி’ன்னு ஒருத்தர் இருந்தார். பெயர்ல மட்டுமில்ல, வயசுலேயும் அப்ப அவர் குட்டியா- குழந்தையாத்தான் இருந்தார்.

ஷாஹஜிக்கு அப்புறம் அவருடைய பிள்ளை ப்ரதாப ஸிம்ஹன் ராஜாவானான். ராஜ்ய நிர்வாஹத்தைத் திறம்பட நடத்தி வந்த முக்ய அதிகாரிகளான நானாஜி ப்ரபு, சந்தர பானு, ஆனந்தராயர் முதலான பெரியவர்கள் கால க்ரமத்தில் காலமாகிவிட்டார்கள். நல்லவனான ப்ரதாப ஸிம்ஹன் துரதிருஷ்டவசமாக கல்வி, கேள்விகள் இல்லாத சில சில்லறை ஆஸாமிகளின் வசப்பட்டுவிட்டான். அவர்களை ஆலோசகர்களாக வைத்துக்கொண்டு நிர்வாகம் செய்ததில் ஆட்சி சீர்குலைந்து, அவனது சோணாட்டு மக்கள் பலவிதத்தில் கஷ்டப்படும்படி ஆயிற்று.

அப்போதுதான் ராஜாவை தைர்யமாக இடித்துரைக்க வேண்டுமென்று குட்டிகவி ஒரு காவியம் எழுதப் புறப்பட்டார். இப்போது 'குட்டி’யாக இல்லாமல் நல்ல வயஸு வந்தவராகவே அவர் ஆகியிருந்தார். மன்னனை எப்படி வழிக்குக் கொண்டுவருவது என்று யோசித்த குட்டிகவி, இக்காலத்தில் satire என்றும் irony என்றும் சொல்கிறார்களே... மறைமுகமாக, ஹாஸ்ய ரஸத்தோடு குத்திக்காட்டி எழுதுகிறார்களே... அப்படி ஒரு காவியம் எழுதுவது என்று ஆரம்பித்தார். இப்படி எழுதுவதை 'சலோக்தி’ என்பார்கள். வெளியிலே ஒன்றைச் சொல்லி உள்ளே இன்னொன்றை உணர்த்துகிற முறையையும் கையாண்டார். இந்த அணிக்கு 'அந்யாப தேசம்’ என்று பெயர். இக்காலத்திலே கார்ட்டூன் என்று போடுகிறார்கள். அதில் மநுஷர்களையே மிருகங்கள் மாதிரி கூடக் கேலியாகச் சித்திரிக்கிறார்கள். குட்டிகவி வார்த்தையாலேயே கார்ட்டூன் போட்டார்.

அந்த நூல் இப்போதும் இருக்கிறது. நூறு ச்லோகம் கொண்ட அதற்கு 'மஹிஷ சதகம்’ என்று பெயர். எருமையை ஸ்தோத்ரம் பண்ணும் நூறு பாட்டு என்று புரிகிற தோல்லியோ? தலைப்பிலேயே பரிஹாஸமாக இடித்துச் சொல்லுதல்!

'மஹிஷி’ என்று ராணிக்குப் பெயர் இருக்கிறது. 'பட்டமஹிஷி’ என்கிறோம். ஆனால் ராஜாவுக்கு 'மஹிஷன்’ என்று பேரில்லை. 'மஹி’ என்றால் பூமி என்பதை வைத்து 'மஹீசன்’ 'மஹிபதி’ என்றுதான் பெயர்கள் இருக்கின்றன.

குட்டிகவி, மஹிஷ சதகம் பண்ண ஆரம்பித்து விட்டார். அவர் 'சதகம்’ பண்ணத்தான் நினைத்தாரோ அல்லது 'ஸாஹஸ்ரீ’யாக ஆயிரம் ச்லோகம் பண்ண நினைத்தாரோ? கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஸ்லோகம் பண்ணிப் பண்ணி, அவற்றை ராஜாவுக்கே அனுப்பிவைத்தார்.

அதன் ஸப்ஜெக்ட்டைச் சுருக்கமாகச் சொன்னால்... அஸத்தானவர்களைத் தன் பையில் வைத்துக்கொண்டு, அவர்களுக்கு 'ஆமாம் பூசாரி’ போடுகிற ஒரு ராஜாவுக்கு ஸேவகம் செய்து பிழைப்பதைவிட, ஒரு எருமைக்கடாவை வைத்துக் கொண்டு, அதனால் 'உழுதுண்டு வாழ்வதே மேல்’ என்பதுதான்! உழுதுண்டு வாழ்வதற்காக எதை ஏரிலே பூட்டிப் 'பின் செல்கி’றோமோ, அந்த எருமையையே 'தொழுது’ ஸ்துதிப்பதாகத்தான் ஸ்லோகங்கள் செய்தார். அதிலே இரண்டே இரண்டின் தாத்பர்யத்தை மட்டும் சொல்கிறேன்.

''மஹா பண்டிதரான ஸ்ரீதரர் தம் வித்யையைக் காசுக்கு விற்கிறார். ஷட்-தர்சனம் கற்ற அம்பு தீக்ஷிதர், சோற்றுக்குத் தாளம் போடுகிறார். ஷட்-தர்சனமாவது... சை! க்யாதி வாய்ந்த குட்டிகவியுங்கூட துஷ்ட தனிகரின் வாசலில் காத்துக் காத்து ஓய்ந்து போய்த் தூங்கி விழுந்துவிட்டார். இத்தனையும் எதனால்? மஹிஷேச்வரனான எருமைக் கடவுளான- உன்னை அநுஸரித்து ஆச்ரயிக்காத துர்பாக் யத்தின் பலன்தான்!'' என்று ஒரு ஸ்லோகம்.

இன்னொன்றில், 'எருமையே! ராப் பகலாக நிலத்தை உழுது உழுது ஏன் கஷ்டப்படுகிறாய்? இப்போது ராஜஸபையில் இருப்பவர்களோடு நீயும் சேர்ந்து ஸுகஜீவனம் பெறலாமே! 'எனக்கு அறிவில்லையே, ஸாமர்த்யமில்லையே!’ என்றெல்லாம் வீணுக்கு அலட்டிக் கொள்ளாதே! தற்போதைய ஸபாக்காரர் களோடு பார்த்தால் உன்னை ப்ருஹஸ்பதி என்றே சொல்லணுமாக்கும்!'' என்கிறார்.

இவர் அனுப்ப அனுப்ப ஸ்லோகங்களைப் பார்த்துக் கொண்டே போன ராஜாவுக்கு - அவனும் உள்ளூர நல்ல ஸ்வபாவமுள்ளவன் என்றேனே... அதனால், மனஸிலே நன்றாகத் தைத்து, தான் பண்ணுகிறது தப்பு என்று உணர்ந்தான்.

ராஜரீக ஹோதாவைப் பார்க்காமல் ப்ரதாப ஸிம்ஹன் குட்டிகவியிடம் போய், தனக்கு நல்லறிவு பிறந்துவிட்டதாகவும், ஞான சூன்யமான ஸ்வய நல கோஷ்டியை நீக்கிவிட்டு, விஷயமறிந்த ஸத்துக் களை ஆலோசகர்களாகப் போட்டுக்கொண்டு ஆட்சி நடத்துவதாகவும் வாக்குக் கொடுத்தான். தேசத்துக்கு உபகாரமாகத் தாம் எடுத்துக்கொண்ட காரியம் பலிதமானதில் குட்டிகவி ஸந்தோஷம் அடைந்தார்.

அதோடு, அவர் தாம் கவனம் செய்து கொண்டிருந்த பரிஹாஸ காவியத்துக்கும் 'ஃபுல் ஸ்டாப்’ போட்டுவிட்டார். அதுவரை ஸரியாக நூறு ஸ்லோகங்கள் ஆகியிருந்ததால் 'மஹிஷ சதகம்’ என்று அதற்குப் பெயர் கொடுத்து வைத்து விட்டார்.

'ராஜாதான் திருந்திவிட்டானே, ஏன் அந்த ச்லோகங்களைக் கிழித்துப் போட்டிருக்கக் கூடாது?’ என்றால், 'ராஜாவையுங்கூட ஒரு கவியானவன் அடக்கி நல்வழிக்குக் கொண்டு வரமுடியும். நாட்டை அடக்கி, ஆள்கிற வனுக்கும் மேலான சக்தியைக் கவி நிஜமாகவே பெற்றவன்’ என்பதற்கு ப்ரத்யக்ஷ நிரூபணமாக இந்தக் காவியம் இருந்து கொண்டிருக்கட்டும் என்றே கிழித்துப் போடாமல் வைத்துவிட்டார். வருங்காலத்தில் ஆட்சிக்கு வருபவர்களுக்கும் ஒரு பாடமாக- எச்சரிக்கையாக இருக்கட்டுமென்று வைத்துவிட்டார்.

ராஜாவும் அந்தச் சுவடிகளை confiscate பண்ணுவது, proscribe பண்ணுவது என்று பறிமுதல், தடை செய்யாததையும் இங்கே சொல்லவேண்டும்.'
ஆச்சரியமாக இருக்கிறது அல்லவா?

Source: Shri. Halasya Sundaram Iyer

 

Miracles of Paramacharya This incident happened sometime in 1995.

Sri Jayendrar inaugurated a Photo Exhibition in Old Eros Theatre, LB Road Adyar. There were many speakers like Soundara Kailasam and Vanathi Thirunavukkarasu. The function was sponsored by the Indian Overseas Bank. The General Manager narrated this incident.

“Some years back we had gone to have darshan of Kanchimahan.He was seated in a small room, without much light. While we were having darshan, we had asked a Photographer to somehow take the picture.

We prostrated before the Mahan and asked for permission to take pictures. Kanchi Mahan said in mouna ”No” as He was in Mouna Vratham for a while.

He was kind enough to enquire about our Bank activities, about my family,my parents,about whom He narrated their devotion for Temple activities.

While we were having darshan, the Photographer silently took a picture! The flash disturbed Kanchimahan.

He just looked at the Photographer and quietly went inside. We were disturbed and scolded the Photographer. But to the photographer’s astonishment,all other pictures taken on that day had come out OK but this particular picture had a total black out.

It was just unbelievable as we were all witness to the Flash. Atleast some object would have been there as he is our Bank’s official Photographer.

Till date it is a miracle to us!”

While the GM was narrating this, one man with a camera stood up and said:”I am that Photographer.I have taken 1000s of Pictures and in my enthusiasm to Take the Pic of Kanchimahan, I had clicked,even tho’ Kanchimahan didn’t permit me.

I was astonished while developing how that film alone was a Black out.. It’s just unbelievable to me till dt!”

Miracles of Kanchimahan are unbelievable but True! As He is Nadamadum Deivam!

On this Holy Day Lets Pray for Hiss Blessings.

Source: Shri. Jambunathan Iyer

Sri Maha Periva's Advice to Teachers - English Teacher Day 5.9.14 Source: Deivathin Kural Vol 7 (English translation from advaitham.blogspot.in)

In the present day, especially since our Independence from the British rule, stuffing the brains has come to mean education while completely ignoring the soul / character / heart of the student! Before independence, much before that, they introduced the educational system in this country with the immediate aim of inserting English and making us all clerks in their reign, business and bureaucratic organizations, as an avenue for local employment.

The long term goals were to keep us subjugated and destroy the educational systems existing in this country and keep us as slaves and bonded labour forever! But it was done so intelligently like baiting the fish to take a bite and get hooked! After independence we wished to change the system and it did change, but for the worse! There is neither education nor a system. I am not talking about the syllabus only, but that also! Further complication has crept in, in the name of secularism. Secularism in India is a multi-headed Hydra! Blatant corruption and vote-bank politics has entered every walk of life in India, further complicated by all varieties of casteism and the quota system!

The academic qualification and merit is not the basis of selection as student but graded quota for various castes is the criteria! So you can be less qualified and may find being selected if your caste is one of the Backward Classes or the so called minorities. So every family claims itself to be a minority on the basis of the Grand-Father's name! Thus intrinsically divided in to many groups which do not see eye to eye on any issue, we are bracketed together as one huge behemoth as 'the Hindu' and suffer in the bargain!

The trend is to claim oneself to be a non-Hindu for one's share of the pie! So then, it is a huge muddle' wherein power of physical threat, bargaining power of money and readiness to give and take bribe in the name of donation and pure bribe have a field-day! Such threat is not only for admission for enrolments only but for passing examinations too! When the students are behaving like this, the management and the teacher's community are also interested in their individual pecuniary benefits, whatever the means!

This is further complicated by the State and Central Governments not knowing as to where to draw the line between integration and differentiation and favouritism based on vote-bank politics, go in for more and more reservations for various minorities that the end result is one of 'confusion confounded'!

What has suffered in the bargain is that the equation between Guru and Sishya has gone from the ideal to doldrums! What was the cause of a golden culture for the world to look at with awe and admire, has been so eroded that one is afraid of thinking as to what the future holds! Then it is sad to think of the fact that the present day governments in India are not even aware of the need to correct the erosion. It is true that there are problems galore in all directions.

Still it is education where we need to bring in discipline, morality, good attitude and behaviour if it is to make some difference in the minds of future generations, isn't it? I do not know if my talk now is going to make any dent on the situation, I do not know! The only thing we can do is to go back to the stories of the past, if only as a temporary relief!

Though I am saying that we have to go back to the old stories of the past, I wish to say a few things to the present day teachers as an appeal from my side. Since it is they who have come to this profession of teachers, first of all they should realise that even if they have become teachers as a means of earning a living, they should be first of all happy that they have landed in a very noble profession. If they take this job as an opportunity that they have been blessed with to contribute positively for the future of this Nation, my talk so far will not be a waste. Yes they are not having all the time as the Guru in the olden times when they lived together in the same Guru Kulam.

So they should not come to the conclusion that they are to strictly stick to the lesson plan and that they cannot make an impression on the attitude and behaviour of the student at all. As the student is hearing what the teacher says, he is also watching how the teacher behaves on various occasions. The students are at an impressionable age and so what you say and how you say it is also going to make an impression. Even in a not so very bright student, the teacher's behaviour is going to leave an impression. So, if the teacher is going to be just paying attention to the lesson plan and ignore student behaviour, he will be doing a disservice to his calling.

To be an epitome of what we teach in terms of one's own behaviour and basic attitudes is one important aspect. The other part is to be sincere and serious in preparation, delivery and ensuring that the subject taught is well received. To teach distractedly in the class and then arrange to conduct special classes as private tuition for some remuneration, is basically wrong and Adharma! That will be amounting to a sin that having come to a noble profession you manipulate it for some pecuniary advantage to oneself, which will prove to be a 'one way ticket to Hell and damnation'!

They should be afraid of even thinking on such lines. People in other professions make use of their subject of education only partially. Think of a B.Sc. Chemistry as an officer in the Army or a Head Clerk in an office! Their knowledge in Chemistry will be an utter waste. But teaching is one line wherein we make full use of what we have learnt as its capital! While being a teacher one can continue to be a student and keep enhancing one's knowledge base.

Since he is teaching the same subject repeatedly, he is also reading it again and again and it is likely that some grey areas earlier are likely to become clearer, especially in higher studies. Also if one were to refer to ever new books of reference, especially in subjects which are continuing to expand; one is likely to keep gaining greater insights. The questions asked by intelligent students will also further enhance and enlarge the knowledge base of the teacher to his and the student's advantage! They can thus deserve to be known as Masters by their acumen, teaching ability and in their ability to instil the subject deeply in the minds of the students.

There was this PouraNik who used to give lectures on PurãNãs. He went to a King to tell him about Bhagawatam as he was keen on the awards and presents the King is likely to give. After some time, the King was intelligent enough to notice that PouraNik had not imbibed any of the qualities of Bhakti or Gnãna or Vairãgyam. So he gave him some gifts and told him to come back after reading the Bhagawatam once again. PouraNik did that. This time he got some more awards and was once again told to read the PurãNa once again.

This happened 21 times! After the 21st time the PouraNik did not return to the King's court for many days. The King sent his men to investigate. They reported that the PouraNik had given up this worldly life and gone to the forest for deep meditation so as to get Bhagawat Anubhava, forsaking all his worldly interests. Now the King decided that now is the time to go to the PouraNik as a Guru! He went and located this Guru, surrendered to him and requested him to now tell him about the Bhagawatam. The PouraNik was deeply merged in his self that he did not even notice the presence of the King.

But eventually he did recognise the presence of the King and was grateful to the King for opening his mind and eyes to the deeper meanings of what one has to learn from study of the Bhagawatam! So, he did lecture the King on the PurãNa and all the subtle points of the PurãNa in a way that will make a deep impression on the King! So goes the story. I am not suggesting by any chance that the teachers should study their subject matter so deeply that they should give up teaching as a profession! (Saying this PeriyavãL laughs deeply!)

I told you the story of the PouraNik and the King to underline the idea that when the speaker fully understands the inner meaning of his talk, then the audience will also be enabled to absorb the teaching better. Isn't there a vast difference between chanting without understanding and doing so with understanding the meaning of the mantra being chanted? That is why MaNikka Vãsagar differentiates between these two when he says, 'solliya pãttin poruL uNarndu solluvãr', as compared to 'mumbo-jumbo' by others! That PouraNik had repeatedly iterated study of Bhagawatam 21 times and was motivated to give up worldly involvement!

Other subjects are not like that and so nobody will be suddenly urged to give up their teaching profession! Even if we were teaching religious books, we who are so rooted in normal life, involved in all these pulls and pressures, will not be suddenly impelled to abdicate and resign! When we fully comprehend what we are talking about, it will enhance our instructional abilities and our students will be benefitted. That is what is expected of us and that will suffice. It is not only that the students should be studying with absolute concentration and sincerity, so also the teacher should be whatever the number of iteration. In higher studies of abstruse and nebulous subjects, iteration may also lead to greater understanding!

One more thing. While the teacher should be keen on complete transfer of what he knows to the student, one word of caution. First of all the teacher should have patience and not be in a hurry. If you try to impress the student with the vastness of your knowledge or try to stuff all that in to the student, nothing may get in! Here we should remember the example of the Hundi (aka the piggy-bank) which has a small hole for the coin to be inserted! You may have a bag full of coins. You cannot put them all in one go in to the Hundi, but only one by one! You have to check if the coin you inserted earlier has gone in or stuck at the entrance may be by touching it or by shaking up the Hundi.

Similarly the level of the student's absorption should be checked by way of question and answers. Then go for the next item. As a teacher you have to be balanced, patient, not easily provoked to anger and be encouraging. I do agree that it is difficult to teach some students who are slow on the up-take. But you will agree that it is more difficult to teach a student who is a little too smart! Even in the example I have quoted about Hundi and student's in-take, I know that the problem is more as the teacher is not dealing with one but many students.

But still, the teachers should realise that they are working in a noble profession of preparing the young to take over the responsibilities as future members of the society and citizens of the Nation! I said all this because of the important fact that the teachers are shaping those who are going to shape the future! It is teachers who should be insisting that the syllabus and subject content should be aimed at enhancing both knowledge and character of the student! In the olden times, the system catered for it and presently it does not.

Jaya Jaya Shankara, Hara Hara Shankara!

Very detailed Lengthy Experience Hope never mind and enjoy reading

Experience of a Devotee of Maha Periva. - OM SRI GURUPYO NAMAHA:,RESPECTFUL PRANAMS TO SRI KANCHI MAHA PERIVA.

I heard the name of Sadguru Chandrashekhar Swami belonging to Kanchi for the first time in 1961. My grandfather late Dr.Harihar Gangadhar Moghe’s disciple late Keshavaram, wrote him informing that he needs Shri Sankaracharyal swami’s and Shri Dakshinamoorthy’s hand-drawn pictures.

“Shashi is studying in Art school. Would she draw the pictures?”, he had enquired. Along with the letter he had sent the photos of Sadguru Swami and Dakshinamurthy.

My grandfather Dr. Moghe was well versed in music. He had taught music to prof Keshavaram and to me also. As per the desire of my grandfather and also the brother disciple, I drew the pictures and sent them to Shri Keshavaram. He put those pictures before the Mahaswami. Swamiji touched those pictures with his hand and returned them to Keshavaram.

“Dakshinamurthy’s picture has been drawn in a fine way. It is really difficult to draw the eyes of Dakshinamurthi”, remarked Swamiji. I felt very happy.

My grandfather was a student of various subjects. He had a deep knowledge of the Vedanta. He told me something about Mahaswamigal with profound regard. Whatever my truth seeking grandfather told me was nothing but the truth. It was my firm belief.

He talked about Mahaswamigal with great respect. So I felt like having Mahaswami’s darshan. But the circumstances were not favourable. Within two years Dr.Moghe breathed his last. And my desire of having Mahaswami’s darshan at Kanchi remained unfulfilled.

Approximately after 18 years, I got an opportunity to go to south India with my relatives. The object of journey was not the sight seeing or observing the beauty of nature. The real purpose was to have darshan of Mahaswamigal. On reaching Kanchi we learnt that Mahaswamigal had left for touring the northern part. He was not in Kanchi Mutt.

I was disappointed. I had missed the opportunity of having His darshan. Swamiji never performed the journey in a vehicle. Travelling on foot Swamiji had reached Belgaum. Since all the tickets for our return journey had been booked, we could not change the plans. This happened in the month of May 1978.

In Nov 0f 1979, I learnt that Mahaswamigal is somewhere near to Maharashtra. The unfulfilled desire came to the fore. I enquired with number of persons but none had any information. Swamiji was not known to people at that time in Maharashtra.

My yearning for darshan made me restless. It crossed all limits. So much so that many a time stopping along the road I used to enquire with the priest, the guru, the temple priest, but none had any information. “Where is Kanchi Mutt?’ people used to enquire.

Even then, my search did not stop. And at last, the apparently lifeless tree of hope was adorned with tender leaves! It so happened that one day, I stood before Bhagwan Ramana Maharishi’s photo and expressed my anguish in words.

'Paul Brunton has written in his book “A search in Secret India”, “Please arrange my meeting with a realized soul like you”. Paul Brunton’s request was to Kanchi Mahaswami. On being requested thus Kanchi Mahaswami directed Brunton to Ramana Bhagwan. That means both are identical. So now bless me with Mahaswami’s darshan in a living form'.

Shri Ramana Maharshi responded favourably to my prayer.

Once I had gone to Prof. Gokhale. He lives in Shewade lane in Pune. The purpose of the visit was to have discussion with him on some religious and spiritual subjects: and if possible to talk to him about Swamiji.

At that time Gokhale’s cousin who works as a Brahmin priest came to him. Prof.Gokhale introduced him to me. And I put the same question to that stranger - the question that had been agitating my mind. “Sir, Do you know where Kanchi peeth- Sankaracharya is staying at present in Maharashtra?”

And the gentle man said “Yes, he has gone to Ugar. At Ugar one sannyasin is performing Gayatri yagna. There it is said this old Sankaracharya has come. But I do not know the exact address.

I was overjoyed. My joy knew no bounds. And I exclaimed, “Where is Ugar? With whom should I enquire to get the address? How to reach there and where to get down? I bombarded him with question after question. The priest replied, “This Ugar is a small place near Sangli. There is Divekar’s Mahadev temple. Gayatri Yagna ia going on in that temple. You better write a letter to Shri Divekar for the required information. Beyond this I do not know much”.

With great effort, but as speedily as I could, I reached home. My mind prayed continually, “Oh Swami, let me have your darshan. Enough of this hide and seek game!”

Only one reply paid postcard was available at home. On that postcard I wrote the typical address. “Shri Divekar, Mahadev mandir, Ugar. Near sangli.” I wrote my address on another card, so shri Divekar might send the reply post in haste. “How to reach Ugar? Where to stay? Were my enquires in the letter.

In spite of there being two places of the same name - factory Ugar and Ugar khurd, the letter reached its destination. The postman had done his job correctly mine being an open letter. Shri Divekar sent the reply immediately.

There was only one state bus from Pune. That too is leaving Pune at 4.30 a.m.! That bus used to reach Ugar at about 1.30 in the afternoon, that is after about nine hours. How could I go all alone? My mother was very much worried. That was the problem. But all the obstacles were removed by Swamiji. When I had gone to the bus stand at about 4 p.m to purchase the ticket for the journey to be performed the next day, I met unexpectedly one of my friends. “I too will accompany you” she said. Only two tickets were available. We had those last two tickets. Next day in the morning my friend’s husband came to the bus stand to see us off! At about 2 p.m we reached Ugar. That blessed day was 1st January, 1980 !

After having prayed to Shri Ramana Bhagwan, within eight days I found myself in the presence of Mahaswami Chandrasekarendra Saraswati. I stood before Him with folded hands! The yearning of 18 long years was getting drenched in the free flow of my tears!!

I found Swamiji sitting in a small cart joined to a cycle taking His hands and feet closely to His body, sitting in a crouching position. He was staring at me. But I could not look into His eyes. While performing the ST bus journey, I had written a short letter in broken Sanskrit addressed to Swamiji. Swamiji was looking without batting His eyelids. And I could not control my tears!! Tears flowed down my cheeks freely.

In this state 5 to 7 minutes passed. Someone told me, “There in the hut like room Yati Narayanananda is seated. Go and sit there.”

I sat there. Immediately one attendant of Swamiji came and asked, “what is your name?”

“ Shashikala”, I replied.

“If that is your name, then perhaps Mahaswami is calling you. He observes silence today. That is why he is making a sign of the crescent moon on the head. So come.”

I went there and made pranam touching the ground with my head. The thought crossed my mind, “ Rev. Swamiji, for 18 long years I waited for your darshan, but you are hiding your holy feet. How can I take a look at your holy feet?” And the next moment Swamiji got down from the cart. He stood before me! I repeatedly touched the ground with my forehead. I felt my mind was being X-rayed. Then another desire came up. Again I started the dialogue with Swamiji in my mind. (The dialogue without uttering a word. All that was “Mounasamvaadha:”)

“Rev.Swamiji, today is the day of observing silence, how then will I hear you speak! Do speak something”.

Suddenly, Swamiji started for the cottage of Shri Narayanananda, He sat outside the cottage and started telling Narayanananda something by making signs. Shri Narayanananda glanced the threshold of the room at a small stand specially made for keeping the holy books. He kept a volume on it. Then he started reading the holy book. Whatever he was reading was being explained by Mahaswami at length in chaste Sanskrit.

Swamiji had fulfilled my desire to hear him speak!! But how wanton man’s mind is ! I could not help asking Swami’s attendant in a low voice, “Today Mahaswami observes silence, even then he is speaking”.

The attendant spoke slowly, “He is not speaking in a worldly language meant for the practical life. He is speaking in the language of the gods ( Shwewaani) – Sanskrit. Moreover he is explaining the meaning of the Upanishads. The Upanishads are not man-made. They form the part of the Vedic literature. So by explaining the Vedic literature in Sanskrit, the vow of silence in practical life is not broken.”

Paramacharya Mahaswami made the most ordinary lady devotee hear his speech without breaking his vow of silence! In how easy a manner and how quickly do the realized souls fulfill the desire of their devotees! Besides, that miracle remains a secret with that particular devotee only. Others do not get even the faintest idea about it!

I went for Mahaswami’s darshan again at 8 p.m. At that time He was sitting in his small cart in a crouching position – His hands and feet drawn close to His body like a tortoise neck bent low and eyes closed.

Along with my friend I went to Shri Divekar, had our dinner and went to sleep. “Swamiji gets up early in the morning at about 3 to 3.30 a.m. At that time Suvasinis perform His aarati with niranjan, to have this darshan is considered to be extreme good fortune", Mrs. Divekar told us. Both of us decided to have that darshan. But the next day, we got up at 5 a.m. due to exhaustion caused by journey.

We could not have the first darshan which is called “Vishwaroopadarshan.” We felt bad for that. After taking bath we started for the temple. At that time Mrs. Divekar handed over a tray to me. In that tray, there were all the things (flowers, matchbox, haridra, kumkum, deepam etc.) needed for pooja at the time of darshan. Mrs. Divekar said, ‘Forget about Vishwaroopadarshan. But when you take swami‘s darshan forget not to perform His aarati with deepam. That will do.”

We went to the temple with that tray. On that day there was severe cold at Ugar (20 Jan, 1980). Even though we had put on the sweaters having full sleeves, shawls over it and the kerchief tied to the head, we were shivering with cold.

There, we learnt, Swamiji had not got up till that time. We looked through the grills fixed to the front part of the cart. Swamiji was found sitting in the same crouching position as he Had been seen the previous day at 8’0’ clock. He had only the loin cloth. There was severe and biting cold and Swamiji sat in the cold cart, unconcerned. The level of our knowledge was not adequate enough to understand whether the Swami was sleeping or experiencing Samadhi.

The time of the bus for the return journey to Pune was 7.30 a.m., so we asked the attendant when Swamiji was going to get up. He replied, “Everyday He gets up before 3.30 a.m. why has He not got up today? I don’t understand. We cannot predict anything regarding Him!” I started praying earnestly to Swami in my mind. “Swamiji, please get up. I cannot miss the bus for the return journey”. Please get up to bless us.”

There was some movement in the cart. One more suvasini was ready to perform aarati. What she felt was beyond me. She said, “We belong to this place. Today, have Vishwaroop darshan for yourself. You will acquire great merit.” My mind was full of doubts. I said, “I am a maiden. A suvasini alone has to perform the aarati first, So how can I do it?”

My words did not reach her ears. She said in a commanding voice, “ Light the deepam immediately, and perform the aarati, .be quick……be quick… Swami is looking at you.” In my mind I said to myself, “Taking this to be your order, I am performing the aarati Swami, If this is not proper, please forgive me.” And on that day I had “Vishwaroopdarshan.”

Unasked, I had the benefit of the blessings! My joy knew no bounds. Within 10 to 15 minutes Swamiji came after taking bath. He sat near the door of the cottage. I performed the aarati and recited Shrimad Shankaracharya’s “Shiva manas pooja” with eyes full of tears and the voice choked with emotion. I did it in the very presence of “Parabramha Shiva” Himself!

Swami listened with rapt attention with a fixed gaze. I bowed down to Him and uttered one sentence in Sanskrit –

“Swami Maharaja, Mama Maatha Vridha. Saa api apekshathe Bhavatha: Darshanam. Saa athra aaganthum na shaknothi. Atha: thasyaa: namaskaram ahameva karomi.”

(Swami Maharaj, my mother is old. She too has a desire of your darshan. It is not possible for her to come here, so I am making pranam on her behalf also.”)

Thereupon Swamiji responded favourably and smiled such a sweet smile that it is next to impossible to describe it in words.

Raising His hand in blessing, He permitted us to leave. We reached the bus stand. We were in a great hurry. And we were at the bus-stand on time. All that was possible due to Swami’s blessings. The bus arrived a little late that day. Had it not been so, we would have missed the bus.

What a darshan it was after having kept me waiting for 18 long years!
---------------------------------------------------------------------------------------
SRI KANCHI MAHA PERIVA THIRUVADIGAL CHARANAM
Experience of a Devotee Sow. Shashikala, Mumbai of Maha Periva. Jul 25, 2013 at 1:31pm
Author: Sow. Shashikala, Mumbai
Jaya Jaya Shankara, Hara Hara Shankara!
Source:- Face Book
Post by radha on Jul 25, 2013 at 1:31pm
---------------------------------------------------------------------------------------

Source: Shri Jambunathan Iyer

குரு உபதேசம்

 

எதையும் பரிஷை பண்ணிப்பார்த்தே ஏற்கவேண்டியதை ஏற்று, தள்ள வேண்டியதைத் தள்ள வேண்டும். முதலிலேயே முடிவுகட்டி மனசை குறுக்கிக் கொள்வது மூடனின் காரியம். நம் கடன் பணி செய்து கிடப்பதே என்பது தான் வாழ்க்கையின் குறிக்கோள் (Motto) இருக்க வேண்டும். கடன் என்றால் வேண்டாவெறுப்பாகச் செய்வது என்று அர்த்தமில்லை. கடன் என்றால் கடமை (Duty). அதை அன்போடு, ஆர்வத்தோடு, ஹிருதய பூர்வமாகச் செய்யவேண்டும்.

நெருப்பை வாயால் ஊதப்படாது. புருஷன் தீபத்தை அணைக்கக் கூடாது. பொம்மனாட்டி பூசணிக்காயை உடைக்கக் கூடாது. நகத்தைக் கிள்ளப்படாது. எச்சில் பண்ணப்படாது. சூதாடக் கூடாது. மதுபானம் கூடாது. மத்தியான வேளையில் பால் சாப்பிடக் கூடாது. ராத்திரியில் தயிர் கூடாது. மோருக்கு தோஷமில்லை. அதிதிக்குப் போடாமல் சாப்பிடக் கூடாது. பல் தேய்க்காமல் (Bed Coffee) குடிப்பது அநாசாரத்துக்கு அநாசாராம். கால் அலம்பித் துடைத்துக் கொண்டுதான் படுத்துக் கொள்ள வேண்டும். கிளப்புக்கும், பீச்சுக்கும் போகும் நேரத்தைக் குறைத்துக் கொண்டு, நித்திய கர்மானுஷ்டாங்களைச் செய்து வர வேண்டும்.

அவரவர், அவரவருக்குரிய கர்மாக்களைச் செய்துதான் ஆகவேண்டும். அப்படி செய்தால் தான் அவனுக்குத் "தான்" என்கிற அபிமானமும் குறைந்து போகும். எப்போது பார்த்தாலும் "உர்" என்று இருந்து கொண்டு, வாழ்க்கையில் தனக்கு எல்லாம் கஷ்டம் என்று புலம்பிக் கொண்டு, நொந்து கொண்டு இல்லாமல், எதிலும் கடுமையாகச் செய்யாமல், நிம்மதியோடு லேசாகச் செய்யவேண்டும்.

இப்படிச் செய்வதாலேயே ஆயாஸப்பட்டுக் கொண்டு செய்வதைவிடப் பல மடங்கு வேலை செய்து விடலாம்.

 

Source: Shri. Halasya Sundaram Iyer

Source: Dinamalar dated 19 August 2014

இசை அன்பர்களிடம் மிகவும் அன்பு கொண்டவர் காஞ்சி மகாபெரியவர்.

மகாபெரியவர் காலத்தில் காஞ்சி மடத்திற்கு வரும் பெண் சங்கீத வித்வான்கள், கச்சேரி செய்ய விரும்பினால், பெரும்பாலும் ஸ்ரீசந்திரமவுலீஸ்வரர் பூஜை நடக்கும் போது தான் பாடுவது வழக்கமாக இருந்து வந்தது.

வீணை தனம் அம்மாள், பெங்களூரு நாகரத்னம் அம்மாள் போன்ற சங்கீத விதூஷிகள் மடத்தில் பாடியுள்ளார்கள்.

சுமார் 25 ஆண்டு காலமாக, எம்.எஸ்.சுப்புலட்சுமி தனக்கு அவகாசம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் மடத்திற்கு வந்து இன்னிசை விருந்து வழங்கியுள்ளார். குறிப்பாக, ஒவ்வொரு வருடமும் சிவராத்திரியன்று, இரவு பூஜை வேளையில் கானமழை பொழிந்து விடுவார். குறிப்பாக, "சம்போ மஹாதேவ சம்போ' என பாடும்போது, சிவனே நேரில் வந்து காட்சி தருவது போன்ற பிரமை பக்தர்களுக்கு ஏற்படும்.

உலக அமைதிக்காக, மகாபெரியவர் ஸந்தேச வடிவில் இயற்றிய "மைத்ரீம் பஜத' (நட்பை வளர்க்க) என்று தொடங்கும் பாடலை. உலகின் பல நாடுகளுக்கும் சென்று பாடியுள்ளார் எம்.எஸ். சுப்புலட்சுமி. ஐக்கிய நாடுகள் சபை விசேஷக் கூட்டம் ஒன்றிலும், அவர் இதைப்பாடி, சபை உறுப்பினர்களை ஆனந்த வெள்ளத்தில் மூழ்கடித்து விட்டார்.

கர்நாடக சங்கீதத்தில் மிகவும் திறமை வாய்ந்த வித்வான் மதுரை மணி அய்யர் பாடும், பாபநாசம் சிவன் பாடல்கள், பாரதியார் பாடல்களை பெரியவர் ரசித்துக் கேட்பார்.

ஒரு சமயம் பெரியவர் சென்னையில் முகாமிட்டிருந்தார். ஒருநாள் காலை 5.30 மணி அளவில், மயிலாப்பூர் மாடவீதியில் பிரதட்சிணம் (வலம்) சென்று கொண்டிருந்த போது, மணி அய்யர் வீட்டு வாசலில் உறவினர்கள் அனைவரும், அவரைத் தரிசிக்க நின்று கொண்டிருந்தார்கள். பெரியவரோ, வாசலில் நிற்காமல் வீட்டுக்குள்ளேயே சென்று விட்டார். உறவினர்களும் அவரைப் பின் தொடர்ந்து வீட்டுக்குள் சென்றனர்.

அந்த நேரத்தில் மணி அய்யர் குளிக்கவில்லை. குளிக்காமல், எப்படி பெரியவர் முன் வருவது என்று சங்கோஜப்பட்டு, அவர் முன் வராமல் தள்ளி நின்றார். ஆனால், பெரியவர் அவரை அழைத்தார்.

""நீ எப்போதும் சுத்தமானவன் தான். சுத்தமான இதயம் உள்ளவன். இந்தா! இந்த மாலை உனக்கு...'' என்று ஒரு சீர்மாலையை எடுத்து அவருக்குக் கொடுத்து ஆசி வழங்கினார்.

உடலால் குளிக்க வேண்டும் என்பதை விட மனதால் குளித்திருக்க வேண்டும் என்பதை, பெரியவரின் இந்த நிகழ்ச்சி நமக்கு எடுத்துரைக்கிறது.

 

Source: Shri.Halasya Sundaram Iyer

Devotees’ Experience with Mahaperiyava – As explained by Mr. Kanchivaram Rajan Gopalkrishnan in Sage of Kanchi on 25th Jan 2011

Actually Mahaperiyava is with us always for those who believe so ..
I shall narrate my personal experience ..
My daughter after Plus 2 was in a dilemma which college to select as for her cut-off marks she would not get top 10 colleges .We were told that we need to short list 5 colleges and during counseling must quickly decide one college where seat is available. We left the choice to Mahaperiyava and decided to take which ever college we were allotted during counseling.

A day before counseling also we were not sure about which college should would get for her cut-off marks. On the day of counseling one of her former classmate had telephoned and advised us to opt for one particular college (which we did not even know it existed) as it is situated closer to our residence and the track record of the college is excellent.

The counseling was over in 10 minutes we got the seat in that particular college and the admission process was over within a hour. Our Joy had no bounds. It is none other than periyava who advised us in the form of her classmate and showed us the right path.

Source: Shri.Jambunathan Iyer

பெரியவாளுக்குக் கடுமையான காய்ச்சல். கபம். வெண்குடி டாக்டர் என்பவர் தான் பெரியவாளைப் பரிசோதித்து மருந்து கொடுப்பார்.

இந்தத் தடவை அவர் கொடுத்த மருந்துகளையும் சாப்பிடவில்லை. காய்ச்சல் - கபம் இறங்கவுமில்லை.

ஒரு பக்தை . தினமும் தரிசனத்துக்கு வருபவர். பெரியவாளுடைய நிலையைப் பார்த்து , குங்குமப்பூவை சந்தனக் கல்லில் இழைத்து கொஞ்சம் சூடு பண்ணி பெரியவா நெற்றியில் பற்றுப் போட்டுக்கொள்ளும் பக்குவத்தில் கொண்டு வந்து கொடுத்தார். அப்போது பெரியவாள் மேனாவில் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அந்த அம்மாள் வெகு பக்தியுடன் கொடுத்த, விலையுயர்ந்த அந்தப் பொருளை, ஏதோ ஒரு சாமானியப் பொருளை ஏற்பது போல குங்குமப்பூ இருந்த வாழைத் தொன்னையை பெற்றுக்கொண்டு மேனாவில் ஓர் ஓரத்தில் வைத்து விட்டார்கள்.

அந்தச் சமயம் ஸ்ரீ காமாட்சியம்மன் வீதிவலமாக மடத்தின் அருகே வந்து கொண்டிருந்தாள் .

"வாசல்லே, காமாக்ஷி வந்திருக்கா . தரிசனம் பண்ணிட்டு வாயேன்.."

அம்மையார் வெளியே போனார்.

அவர் நகர்ந்ததும் ஒரு குடியானவப் பெண்மணி தரிசனத்துக்கு வந்தார். 'ஏழை' என்று முகத்தில் எழுதி ஒட்டியிருந்தது. இடுப்பில் ஒரு குழந்தை. ஆறு மாதம் இருக்கும். முட்ட முட்ட ஜலதோஷத்துடன் திணறிக் கொண்டிருந்தது.

"கொழந்தைக்கு ஜலிப்பு .. மருந்து வாங்கக் கூட முடியல்லே. சாமி துண்ணூறு கொடுக்கணும்" என்று அழாக்குறையாகப் பிரார்த்திக்கொண்டாள் அந்தப் பெண்மணி.

அவசரம் அவசரமாக குங்குமப்பூ தொன்னையை எடுத்து அந்தப் பெண்ணிடம் கொடுத்து, உடனே வீட்டுக்குப் போய் குழந்தையின் நெற்றியில் இரண்டு - மூன்று தடவை தடவச் சொன்னார்கள் பெரியவா . அந்தப் பெண்ணும் உடனே போய் விட்டாள் .

"ரோட்டிலே தூசி விழுந்துடும். மறைச்சு ஜாக்கிரதையா எடுத்திண்டு போ" என்று எச்சரிக்கை வேறு!

அடுத்த நிமிஷம் மேனாவில் இருந்த குங்குமத்தில் கொஞ்சம் எடுத்து சிறிது தண்ணீர் விட்டுப் பசை மாதிரி ஆக்கி, நெற்றியில் பற்றுப் போட்டுக் கொண்டாற்போல் இட்டுக் கொண்டார்கள் பெரியவா.

வீதிவலம் வந்த காமாட்சியைத் தரிசித்து விட்டு மேனாவின் அருகே வந்து நின்றார் குங்குமப்பூ அம்மையார்.

பெரியவா நெற்றியில் சிவப்புப் பூச்சு! "ஈசுவரா!.. நான் கொண்டு வந்து கொடுத்த குங்குமப்பூவை பெரியவா பத்துப் போட்டிண்டிருக்கா!" என்று ஏராளத்துக்கு மகிழ்ச்சி.

மறுநாள் அந்த அம்மையார் தரிசனத்துக்கு வந்தார்.

"உன் குங்குமப்பூவால் கபம் குறைந்தது.."

அந்த அம்மையாருக்கு உடலெல்லாம் புல்லரித்தது. (கவனிக்கவும்: 'உன் குங்குமப்பூவால் என் கபம் குறைந்தது' என்று பெரியவா சொல்லவில்லை. ஆனால், ஏதோ ஒரு ஜீவனுக்கு, அந்த அம்மையார் கொடுத்த குங்குமப்பூ பயன்படத் தானே செய்தது? அத்துடன் அந்த அம்மணியின் மெய்யான பக்தியை வேறு எந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் தான் பாராட்டுவது?)

ஆனால், நடந்த நாடகத்தை நேரில் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அணுக்கத் தொண்டர்களுக்கு உண்மை தெரியும். விலையுயர்ந்த குங்குமப்பூச் சாந்து, ஓர் ஏழை வீட்டுக் குழந்தையின் துன்பத்தைப் போக்கியது என்ற தேவ ரகசியம் தொண்டர்கள் அனுபவம் தானே!

Source: Shri. Halasya Sundaram Iyer

Devotees’ Experience with Mahaperiyava -Mantra Sakthi
By Mahesh Krishnamoorthy on January 22, 2011

Maha Periyava came to the peeta (of the Kanchi Mutt) at the young age of 12. Maha Periyava took sanyasa at the young age of 12. He came to the Peeta at this tender age. Just as we say a father should behave like a father, a mother should behave as befitting her status, so was Maha

Periyava as a ‘Peetadipathi’ (Head of a Religious Mutt). He was an example of how a Peetadipathi should be. He was so in all aspects – as a Sanyasi, as a Guru, as a Vidwan and as a Tapasvi. He possessed highly exceptional qualities that are beyond description (‘anirvachaneeyam’ ).

He was an adept in Mantra Shastras. Once, a poor boy came to MahaPeriyava in deep anguish. He had none to call his own except a sister whom he had married off. But she had become mentally deranged and her in-laws were pressuring him to take her back. He had no permanent earning or place of stay, and so was perturbed about bringing his sister back. She used to behave abnormally. Periyava asked the boy to bring the sister while He performed Lord Chandramouleeswara puja. Periyava said that after the puja He would do japa with the sandal
paste (‘chandan’) which He would splash on her; and, she will react violently and run to a mango tree. Periyava instructed that none should follow her or stop her. She was very restless when she was brought in and would not stand there. Maha Periyava did as He had said. She ran
out and hit against a tree and fell. She then became all right as the ‘brahma rakshas’ that had caught hold of her had left her. No allopathic medicine can cure such troubles. They will call it nervous weakness and at the most put the person to sleep using sedatives.

சங்கடம் உண்டாகும்போது உதவுவது எது? (இன்று காலை வந்த கல்கி)

ஏரண்டகர் என்று ஒரு ரிஷிக்குப் பெயர். ‘ஏரண்டம்’ என்றால் ஆமணக்கு. ஆமணக்குக் கொட்டையிலிருந்துதான் விளக்கெண்ணெய் எடுப்பது. இந்த ரிஷியின் பெயருக்கு ‘விளக்கெண்ணெய் சாமியார்’ என்று அர்த்தம். கேலிப்பெயர் மாதிரி த்வனிக்கிறது. மஹான்கள் தங்களுக்கு ஊரும் பெயரும் சொல்லிக் கொள்ள மாட்டார்கள். அநாமதேயமாகக் கிடப்பார்கள், திரிவார்கள். ஜனங்கள் அவர்களைப் போற்றிப் பட்டம் கொடுத்தாலும் சரி, தூற்றிப் பரி ஹாஸப் பேர் வைத்தாலும் சரி, இரண்டும் அவர்களுக்கு ஒன்றுதான்.

ஏரண்டகருக்கு அப்பா, அம்மா வைத்த பெயரென்னவோ யாருக்கும் தெரியாது. ஏரண்டகர் என்பது ஜனங்களாக வைத்த பெயர்தான். அதற்குக் காரணம் உண்டு. கும்பகோணத்துக்கு மேற்கே இரண்டு மைலில் ஸ்வாமி மலைக்குப் போகிற வழியில் கொட்டையூர் என்று ஒரு ஸ்தலம் இருக்கிறது. கொட்டையூர் என்று ஏன் பேர்? எத்தனையோ கொட்டைகள் இருகின்றன. இருந்தாலும் கொட்டை என்று இரண்டுதான் முக்கியமாக சொல்லப்படுகின்றன. ஒன்று ஆத்மார்த்தமானது - ருத்ராக்ஷத்தைக் கொட்டை என்றே சொல்வார்கள். சிவ தீகை்ஷ செய்து கெண்டு ருத்ராக்ஷம் போட்டுக் கொண்டிருப்பவர்களைக் ‘கொட்டைக்கட்டி’ என்பார்கள். இந்தக் கொட்டை மனஸில் சேருகிற அழுக்குகளை எடுப்பது. 

இன்னொரு கொட்டை வயிற்றில் சேருகிற அழுக்குகளை, கெடுதல்களை எடுக்கிற ஆமணக்குக் கொட்டை. முத்துக்கொட்டை, கொட்டை முத்து என்றும் சொல்வார்கள். அதை ஆட்டித்தான் விளக்கெண்ணெய் எடுப்பது. வயிற்று அடைசலைப் போக்குவதோடு இன்னும் பல தினுசிலும் தேஹாரோக்யத்துக்குப் ப்ரயோஜனப்படுவது. வயிறு லேசாகி, தேஹம் ஆரோக்கியமாக இருந்தால்தான மனஸும் லேசாகி ஈச்வரபரமாக நிற்கும். ஆனதால் ஆமணக்கு ஆத்மார்த்தமாகவும் நல்லது செய்வதே. ருசியும் வாஸனையும் ஸஹிக்காவிட்டாலும் ‘நல்ல ருசி, நல்ல வாசனை’ என்று நாம் தின்றதுகளால் ஸங்கடம் உண்டாகும்போது உதவுவது ஆமணக்குத்தான்.
ஜகத்குரு காஞ்சி காமகோடி ஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய ஸ்வாமிகள்

 

Source: Shri Varagooran Narayanan