குஜராத்திகளின் பசி தீர்ந்தது

பெரியவாள் முகாம் செய்திருந்த சிறிய கிராமத்தில் மொத்தம் பதினைந்து வீடுகளே இருந்தன.

ஓர் ஆரம்பப் பள்ளியில் பெரியவாள் தங்குவதற்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது.

அதற்கு முந்தைய தினம் முகாம் செய்திருந்த கிராமம் சற்றுப் பெரியது. ஆனால் தண்ணீர் வசதியில்லை. எல்லாவித உபயோகங்களுக்கும் ஒரு குளம் தான் கதி! அதில் தண்ணீர் அசுத்தமாக இருந்தது. “குடிதண்ணீருக்கே அந்தத் தண்ணிதான்” என்று மனம் வருந்தி முறையிட்டார்கள் கிராம மக்கள்.

அன்றைய தினம், அந்தக் குளத்தில்தான் பெரியவா ஸ்நானம் செய்தார்கள்.

அன்று மாலையே புறப்பட்டு, சிறிய கிராமத்துக்கு வந்தாகிவிட்டது.மறுநாள் காலை வழக்கம்போல் பெரிய கிராமத்து மக்கள் அதே குளத்துக்குப் போனார்கள்.

ஒரே அதிர்ச்சி!

ஒரு குப்பை இல்லை; பாசி இல்லை; சேறு இல்லை! தண்ணீர் நிர்மலமாகப் பளிங்கு போலிருந்தது.

“பெரியவங்க வந்து குளிச்சது, நம்ம பாக்கியம்!” எல்லையில்லாத சந்தோஷம்.

ஸ்வாமிகளுக்கு நன்றியைத் தெரிவிக்க வேண்டுமே?

ஒரு மாட்டுவண்டி நிறைய சாமான்கள் – அரிசி, பருப்பு, கறிகாய், வாழை இலை, புளி, மிளகாய் ஏற்றிக் கொண்டு முகாமுக்கு வந்துவிட்டார்கள். நூறு பேர்கள் உணவு கொள்ளத்தக்க அளவு பண்டங்கள்.

சாமான்களை ஸ்ரீமடத்தில் இறக்கிவிட்டு, பெரியவாளிடம் ஆசி பெற்றுக்கொண்டு போய்விட்டார்கள்.

அவர்கள் புறப்பட்டுச் சென்றதும், “அந்த சாமான்களையெல்லாம் இன்னிக்கே சமைச்சுடு” என்று உத்தரவாயிற்று. சாப்பிடுவதற்கு இருந்ததே ஏழெட்டுப் பேர்கள். எல்லாவற்றையும் சமைத்தால், நூறு பேருக்கு எங்கே போவது?

பெரியவாள் உத்தரவு. அதன்படியே சமையல் ஆயிற்று.
ஏழெட்டுப் பேர்கள் சாப்பாடு, பிற்பகல் ஒரு மணிக்கே முடிந்துவிட்டது. சமையல் செய்த பண்டங்களை மூடி வைத்துவிட்டார்கள். “வீண்… அத்தனையும் வீணாகப் போகிறது” என்று சிப்பந்திகள் நொந்து கொண்டார்கள்.

மாலை மணி நான்கு, இரண்டு பேருந்துகளில், அன்றைய பிக்ஷாவந்தனத்துக்காக, குஜராத்திகள் வந்து சேர்ந்தார்கள். முதலில் காஞ்சிபுரம் சென்று ஒவ்வொரு இடமாக விசாரித்துக்கொண்டு, இங்கே வந்து சேர்ந்துள்ளார்கள்.

”ஸ்வாமிகளை உடனே தரிசனம் செய்யணும்…”

“முடியாது…”

“ஏன்?”

“முதலில் நீங்கள் எல்லோரும் சாப்பிட்டுவிட்டு வாருங்கள்; அப்புறம்தான், தரிசனம். பெரியவா உத்தரவு..”

“இனிமேல் அடுப்பு மூட்டி, இத்தனை பேருக்கும் சமையல் செய்ய இரண்டு மணி நேரமாகுமே?”

“இல்லை! இரண்டே நிமிஷம் போறும்! சமையல் ரெடி!”

“நாங்கள் வரப்போகிறோம் என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா?”

“எங்களுக்குத் தெரியாது; பெரியவாளுக்குத் தெரிந்திருக்கும் போலிருக்கு…”

குஜராத்திக்காரர்கள் கண்களில் பரவசக் கண்ணீர்! கை, கால் கழுவிக்கொண்டு, சாப்பிட உட்கார்ந்தார்கள்.

கடைசியில், ஒரு பருக்கை சாதமோ, ஒரு கரண்டி சாம்பாரோ பாக்கியில்லை! நூறு பேர்களுக்கான உணவு வகைகளை, அறுபது பேர்களே சாப்பிட்டுத் தீர்த்துவிட்டார்கள், “என்ன ருசி, என்ன ருசி!” அவ்வளவு பசி!

ஜெய ஜெய சங்கர! ஹர ஹர சங்கர!!

எல்லாம் சந்திரமௌலி கிருபை (sharing message)

பல வருடங்களுக்கு முன்… காஞ்சி மகா ஸ்வாமிகள், தன் பரிவாரங்களுடன் தஞ்சை மாவட்டப் பகுதிகளுக்கு விஜயம் செய்தார். அது, ஆனி மாதம். ஆடுதுறையில், பெரிய தர்மசத்திரம் ஒன்றில் முகாமிட்டிருந்த மகா பெரியவாளை, சுற்று வட்டார கிராமங்களைச் சேர்ந்த ஜனங்கள், வந்து தரிசித்துச் சென்றபடி இருந்தனர்.

ஆடுதுறையைச் சுற்றியுள்ள நடராஜபுரம், கோவிந்தபுரம், தியாகராஜபுரம், சாத்தனூர், திருமங்கலக்குடி ஆகிய ஊர்களைச் சேர்ந்த பிரமுகர்கள், தங்கள் ஊர் சார்பாக ஆச்சார்யாளுக்கு சமஷ்டி பிக்ஷா வந்தனம் (பல பேர் சேர்ந்து பிட்சை அளித்து வழிபடுவது) நடத்த ஏற்பாடு செய்திருந்தனர்.

ஆடுதுறையிலிருந்து தெற்கே சுமார் ஒரு கி.மீ. தொலைவில்தான் அடியேனின் சொந்த ஊரான மருத்துவக்குடி கிராமம் உள்ளது. என் தந்தையார் பிரம்ம சந்தான வாத்தியார், அப்போது அந்தப் பகுதியின் காஞ்சிமட முத்திராதிகாரியாக இருந்தார். எங்களது கிராமத்தின் சார்பாகவும் சமஷ்டி பிக்ஷா வந்தனம் நடத்த வேண்டும் என்று விரும்பினார் அவர். இதை, உள்ளூர் பிரமுகர்களும் ஏற்றுக் கொண்டனர்.

மறு நாள் காலை. ஸ்வாமிகள் முகாமிட்டிருந்த சத்திரத்துக்குக் கிளம்பினார் என் தகப்பனார். என்னையும் உடன் அழைத்துச் சென்றார்.

அவரைக் கண்டதும் மடத்துக் காரியஸ்தர், ”சாஸ்திரிகளே… நீங்க மருத்துவக்குடி பகுதி மடத்து முத்திராதிகாரிதானே? ஒரு நாளைக்கி உங்க ஊர் பிக்ஷை வெச்சுக்க வேண்டாமோ? வர்ற ஞாயித்துக்கிழமை உங்க ஊருல வெச்சுக்கோங்களேன்!” என்றார்.

உடனே என் தந்தையார், ”நானும் அத கேட்டுண்டு போகத்தான் வந்தேன். ஞாயித்துக் கிழமையே வெச்சுண்டுடறோம். சுமாரா எவ்ளோ ரூவா செலவாகும்?” என்று அந்த காரியஸ்தரிடம் வினவினார்.

காரியஸ்தர் சிரித்தபடியே, ”சொல்றேன்… மடத்துக் காணிக்கையா இருநூத்தம்பது ரூவா கட்டிப்டணும். அப்புறம் தேங்கா, பழம், காய்கறிகள்னு நீங்க வாங்கிண்டு வர்ற செலவு. எல்லாம் முடிஞ்சு, ஆச்சார்யாள்ட்ட பிரசாதம் வாங்கிக்கறச்சே… உங்க கிராம வசதிப்படி பாத சமர்ப்பணை (காணிக்கை)… அப்டி இப்டினு ஐநூறு, அறுநூறு ரூவா செலவு புடிக்கும்! உங்க ஊர்ல வசூல் ஆயிடுமோல்லியோ?” என்று கேட்டார்.

சற்றும் தயங்காமல், ”பேஷா ஆயிடும்” என்ற என் தகப்பனார், ”அது சரி… மத்த ஊர்க்காராள்லாம் பாத சமர்ப்பணையா எவ்ளவு பண்றா?” என்று ஆவலுடன் கேட்டார்.

”ஐநூறுலேர்ந்து ஆயிரம் வரை பண்றா” என்றார் காரியஸ்தர். தகப்பனார் யோசனையில் ஆழ்ந்தார்.

சற்று நேரத்தில் ஆச்சார்யாளை தரிசித்த நாங்கள், அவரை நமஸ்கரித்து எழுந்தோம். என் தந்தையார் பிக்ஷா வந்தன விஷயத்தை ஸ்வாமிகளிடம் தெரிவித்தார்.

”பேஷா நடக்கட்டுமே” என்று அனுக்கிரகித்த ஸ்வாமிகள், ”ஏகதேசம் (தனியாக) பண்றாப்ல நம்மூர்ல நிறைய தனிகாள்லாம் (பணக்காரர்கள்) இருக்காளோ?” என்று வினவினார்.

உடனே என் தகப்பனார் குரலை தாழ்த்தி, ”மூணு நாலு பேர்வழிகள் இருக்கா. அவாள்ள ரெண்டு மூணு பேர், இப்போ மெட்ராஸ் போயிருக்கா. ஊர்ல எல்லாருமா சேர்ந்துதான் பெரியவாளுக்கு பிக்ஷா வந்தனம் பண்றதா உத்தேசம். ஆச்சார்யாள் அனுக்கிரகிக்கணும்” என வேண்டினார். புன்னகைத்தபடியே இரு கரங்களையும் தூக்கி ஆசீர்வதித்தார் ஸ்வாமிகள்.

ஞாயிற்றுக்கிழமைக்கு இன்னும் நான்கு நாட்களே இருந்தன. வசூலை ஆரம்பித்தார் தகப்பனார். மூன்று அக்ரஹாரத்திலும் சேர்த்து சுமார் 30 வீடுகள் இருக்கும். வியாழக்கிழமை மாலை வசூல் முடிந்தது. 400 ரூபாய் சேர்ந்தது. என் தகப்பனாரும்

ஊரிலுள்ள மற்ற வைதீகர்களும் சேர்ந்து நூறு ரூபாய் சமர்ப்பித்தனர். ஆக, மொத்த வசூல் 500 ரூபாய்! பிக்ஷா வந்தன செலவுக்கு இது போதும்.

இனி, பெரியவாளின் பாத சமர்ப்பணைக் குத்தான் பணம் வேண்டும். ‘ஐநூறு ரூபாயாவது பாத சமர்ப்பணை பண்ண வேண்டும்’ என்பது என் தந்தையின் ஆசை. ஆனால் பணமில்லை. அன்றிரவு அவர், சரியாகவே தூங்கவில்லை.

வெள்ளிக்கிழமை! ஆச்சார்யாளைத் தரிசிக்கச் சென்றோம். சத்திரத்து வாயிலில்- கீற்றுக் கொட்டகையில் அமர்ந்து தரிசனம் அளித்துக் கொண்டிருந்தார் ஸ்வாமிகள். கூட்டம் அலை மோதியது. நாங்கள், சற்றுத் தள்ளி ஓர் ஓரமாக… ஸ்வாமிகள் இருந்த இடத்தை நோக்கி கை கூப்பி நின்றிருந்தோம். நான் தகப்பனாரை பார்த்தேன். முகத்தில் கவலை தோய்ந்திருந்தது. ‘பாத சமர்ப்பணை ஐநூறுக்கு என்ன பண்ணப் போகிறோம்?!’ என்கிற கவலை அவருக்கு.

திடீரென்று ஒரு கருணைக் குரல்: ”சந்தானம்! கிட்ட வாயேன்… ஏன், அங்கேயே நின்னுண்டிருக்கே?” – சிரித்தபடி ஜாடை காண்பித்து, அருகில் அழைத்தார் ஆச்சார்யாள். இருவரும் சென்று, சாஷ்டாங்கமாக நமஸ்கரித்து எழுந்தோம்.

”என்ன சந்தானம்… நேத்திக்கு நீ கண்ணுல படவே இல்லியே! ஊர்ல ஏதாவது வைதீக ஜோலியோ?” என்று வினவினார் ஸ்வாமிகள்.

”அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லே பெரியவா. ஞாயித்துக் கிழமை எங்க ஊர் சார்பா பிக்ஷா வந்தனம் பண்றமோல்லியோ… அது விஷயமா ஏற்பாடுகள் பண்ணிண்டிருந்தேன். அதனாலதான்…” என்று என் தகப்பனார் முடிப்பதற்குள் இடைமறித்த ஸ்வாமிகள், ”அது சரி சந்தானம்… லௌகிகமெல்லாம் (வசூல்) எதிர்பார்த்தபடி பூர்த்தி ஆச்சோல்லியோ?!” என சிரித்தபடியே வினவினார். இதற்கு பதில் சொல்லத் தயங்கினார் என் தகப்பனார்.

அவர் ஏதோ சொல்ல வாயெடுப்பதற்குள்… ஸ்வாமிகள் எதையோ புரிந்து கொண்டவர் போல, ”ஒண்ணும் கவலைப்படாதே! சந்திரமௌலீஸ்வரர் கிருபையால எல்லாம் நீ நெனைச்சுண்டு இருக்கறபடியே நடக்கும்!” என வார்த்தைகளால் வருடிக் கொடுத்தார்.

திடீரென, ”ஏன் சந்தானம்… இந்த ஊர் காவிரி நதியிலே இப்போ நெறய ஜலம் போறதோ… தெரியுமோ ஒனக்கு?” என்று கேட்டார். ‘காவிரி ஜலத்தைப் பற்றி பெரியவா ஏன் விசாரிக்கிறார்?’ என்று அனைவரும் குழம்பினர்.

”போயிண்டிருக்கு பெரியவா” என்றார் தகப்பனார்.

பெரியவா விடவில்லை: ”அது சரி! நீ எப்ப காவிரி ஸ்நானத்துக்குப் போயிருந்தே?”

”ஒரு வாரம் முன்னாடி பெரியவா!”- என் தகப்பனார் பதில் சொன்னார்.

”அதிருக்கட்டும்… இப்ப ஜலம் போயிண்டிருக்கோ… தெரியுமோ?” – இது பெரியவா.

உடனே அருகிலிருந்த உள்ளூர் அன்பர் ஒருவர் பவ்வியமாக, ”இன்னிக்குக் காத்தால நான் காவிரி ஸ்நானத்துக்குப் போயிருந்தேன். சுமாரா ஜலம் போறது பெரியவா” என்றார்.

ஸ்வாமிகளுக்கு சமாதானம் ஏற்படவில்லை. ”சுமாரா போறதுன்னா… புரியலியே! அமிழ்ந்து ஸ்நானம் பண்றாப்ல போறதா, இல்லியானு எனக்குத் தெரியணும்” என்றவர், என் தகப்பனாரைப் பார்த்து, ”சந்தானம், நீ ஒரு காரியம் பண்ணு. நாளக்கி விடியக் காலம்பற காவிரி ஸ்நானத்துக்குப் போ. நன்னா முழுகி ஸ்நானம் பண்றாப்ல தீர்த்தம் போறதானு பாத்துண்டு வந்து சொல்லு!” என்று கூறிவிட்டு, ‘விசுக்’கென்று எழுந்து உள்ளே சென்று விட்டார்!

‘தான் காவிரியில் ஸ்நானம் பண்ணிவிட்டு வருவதற் காகத்தான், இவ்வளவு விவரங்களையும் பெரியவா கேட்கிறார் போலும்’ என்று எண்ணியபடியே ஊர் திரும்பினோம்.

சனிக்கிழமை! பொழுது விடிந்தது. மழை லேசாகத் தூறிக் கொண்டிருந்தது. பெரியவா ஆக்ஞைப்படி காவிரி ஸ்நானத்துக்குப் புறப்பட்டோம். அப்போது காலை ஏழு மணி. கரையில் என்னையும் தகப்பனாரையும் தவிர ஒரு ஈ, காக்கா கூட இல்லை. என் தகப்பனார் ஸ்நானம் பண்ணியபடியே சொன்னார்: ”நன்னா முழுகி ஸ்நானம் பண்றாப்லதான் ஜலம் போறது! பெரியவாகிட்ட போய் சொல்லணும்.”

தொடர்ந்து, உரத்தக் குரலில் காவிரி ஸ்நான சங்கல்பம் சொல்ல ஆரம்பித்தார் என் தந்தையார். திடீரென கரையிலிருந்து, ”சாஸ்திரிகளே! கொஞ்சம் இருங்கோ. நானும் வந்துடறேன். எனக்கும் கொஞ்சம் ஸ்நான சங்கல்பம் பண்ணி வையுங்கோ… புண்ணியமுண்டு!” என்றொரு கணீர்க் குரல் கேட்டது. இருவரும் திரும்பிப் பார்த்தோம். சுமார் 55 வயது மதிக்கத் தக்க ஒருவர், ஜலத்தில் இறங்கிக் கொண்டிருந்தார். முன்பின் பார்த்திராத முகம்!

சங்கல்ப ஸ்நானம் முடிந்து கரையேறினோம். உடை மாற்றிக் கொண்ட அந்த நபர், தகப்பனாருக்கு ஸ்நான சங்கல்ப தட்சணையாக ஐந்து ரூபாய் கொடுத்தார். அவரைப் பற்றி என் தகப்பனார் விசாரித்தார்.

அவர் சொல்ல ஆரம்பித்தார்: ”எனக்கும் பூர்வீகம் மருத்துவக்குடிதான். என் அம்மா வழித் தாத்தாவும் இந்த ஊர்தான். அப்பா வழி தாத்தா வெங்கடாசலம் ஐயருக்கு மருத்துவக்குடியிலே சொந்த வீடு இருந்தது. எங்க தாத்தாவுக்கு அப்புறம் இங்கே ஒருத்தரும் இல்லே. பம்பாய் போயிட் டோம். திருநீலக்குடிக்கு அருகில் இருக்கிற மேலூர் சந்திரமௌலீஸ்வர ஸ்வாமிதான் எங்க குலதெய்வம். ‘நீ எப்ப நம்மூர் பக்கம் போனாலும் ஆடுதுறை காவிரியில ஸ்நானம் பண்ணிட்டு வா’னு எங்கம்மா அடிக்கடி சொல்லுவா. அந்த பாக்கியம் இன்னிக்குக் கிடைச்சுது. குடும்ப கேஸ் விஷயமா தஞ்சாவூர் போயிண்டிருக்கேன். இப்போ சங்கல்பத்தோடு காவிரி ஸ்நானம் கிடைச்சுதுல ரொம்ப திருப்தி!” என்றவர், ”ஆமா சாஸ்திரிகளே! ரயிலை விட்டு எறங்கி வர்றச்சே பார்த்தேன். நிறையப் பேர் மடிசாரும் பஞ்சகச்சமுமா போயிண்டிருக்காளே… இங்கே என்ன விசேஷம்?” என்று கேட்டார்.

ஆச்சார்யாள் விஜயம் பற்றியும், கிராம பிக்ஷா வந்தனம் பற்றியும் தகப்பனார் அவரிடம் விவரித் தார். அவருக்கு பரம சந்தோஷம்.

”கேக்கவே சந்தோஷமா இருக்கு. நம்மூர் சார்பா லோக குருவுக்கு நடக்கிற பிக்ஷா வந்தனத்துல என்னால கலந்துக்க முடியாத நிர்ப்பந்தம். இருந்தாலும் எங்க குடும்ப காணிக்கையா பிக்ஷா வந்தனத்துல இதையும் சேர்த்துக்கோங்கோ” என்ற படி என் தகப்பனாரை நமஸ்கரித்து, அவரது கையில் ஒரு கவரைக் கொடுத்தார். தகப்பனாருக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. கவரைப் பிரித்துப் பார்த்தார். அதில் 500 ரூபாய்!

”நான் போயிட்டு வரேன் சாஸ்திரிகளே” என்று கிளம்பியவரைத் தடுத்து நிறுத்திய என் தகப்பனார், ”ஒங்க நாமதேயம் (பெயர்)?” என்று கேட்டார்.

அவர் சொன்ன பதில்: ”சந்திரமௌலீ!”

இருவரும் பிரமித்து நின்றோம்.

பின்னர், நேராக சத்திரத்துக்குச் சென்றோம். அங்கே பெரியவா இல்லை. கோவிந்தபுரம் போதேந்திராள் மடத்துக்குச் சென்றிருப்பதாகச் சொன்னார்கள்.

என் தகப்பனார் மடத்துக் காரியஸ்தரிடம் சென்று, ”பெரியவா, காவிரியில் அமிழ்ந்து ஸ்நானம் பண்றாப்ல, ஜலம் போறதானு பாத்துண்டு வரச் சொன்னா…” என்று முடிப்பதற்குள் அவர், ”பெரியவா விடியகாலம் நாலரை மணிக்கே காவேரில ஸ்நானம் பண்ணிட்டு வந்துட்டாளே” என முத்தாய்ப்பு வைத்தார். எங்களின் பிரமிப்பு அதிகரித்தது!

ஞாயிற்றுக்கிழமை. பிக்ஷாவந்தனம் முடிந்தது. கிராமத்தைச் சேர்ந்த அனைவரும் பெரியவாளை நமஸ்கரித்தோம். தகப்பனார், பழத் தட்டில் பாத காணிக்கையாக அந்த 500 ரூபாயை வைத்து சமர்ப்பித்தார்.

பழத் தட்டையே சற்று நேரம் உற்றுப் பார்த்த ஸ்வாமிகள் சிரித்துக் கொண்டே, ”என்ன சந்தானம்! சந்திரமௌலீஸ்வரர் கிருபையால உன் மன விருப்பம் பூர்த்தி ஆயிடுத்தோல்லியோ? காவிரி ஸ்நான பலனும் கெடச்சுடுத்தோல்லியோ” என்று வினவ, வியப்புடன் நின்ற அனைவரும் சாஷ்டாங்கமாக பெரியவா முன்னே விழுந்தோம்.

Experiences with Maha Periyava: Periyava’s telepathic powers!

On several occasions I have learnt of Maha Periyava’s telepathic powers.

Once my father’s bhiksha vandanam was fixed for a particular day in a town. The previous evening at about six o’ clock several persons from that town came to Maha Periyava and requested that they may be permitted to do Samashti bhiksha vandanam the next day.

Maha Periyava said “The Dental Surgeon Dr.Subramanian will be coming”! The devotees said “Usually he comes the previous afternoon itself. May be, he is held up at work and will not be able to come; Maha Periyava replied “You go out and see. He is just entering”. And sure enough my father appeared on the scene in a few seconds.

At Sholapur I had the very unique opportunity of spending nearly an hour with Maha Periyava alone. He questioned me on a number of scientific and medical topics.

His Holiness: Just before extinguishing, the flame of a lamp it burns brightly. Why does that happen?

I replied I do not know.

His Holiness: I have asked this question to a number of persons including physicists. Nobody seems to know the answer.

On that occasion He told me that sometimes when a devotee wrote a letter to Him, He was able to know what the devotee was writing as if the letter was being written in His presence. He asked me for the scientific explanation of this phenomenon.

I replied that there was no scientific explanation as yet, although some cases of transfer of thought telepathically from one person to another have been authentically recorded.

A very senior general surgeon from Karnataka, well known for his services to poor patients recounted this incident to me. He said he was travelling one evening with his wife and children by car on a rather lonely highway. Suddenly there was a torrential rain and visibility became quite poor. He was able to proceed only very slowly and by about 11 p.m. he reached a small village. There was a bright light in one of the houses on the road and some persons were standing on the road outside the open door. The Surgeon stopped the car and got out to enquire whether there was any nearby hotel or guest house where he could stay overnight. The person asked him whether he was a doctor and whether he had come with his family. He replied “Yes”. The people said that they had been waiting for him for more than two hours. “Food is ready. Please come in, have your dinner and take rest”. He was very surprised and asked whether any of them were his former patients and had recognised him. They said “Please come and have food first. Let the children take rest. We will answer all your questions after dinner”.

Half an hour later when everyone had taken their dinner, they told him, “We heard earlier in the day that Maha Periyava was going to a nearby town through this village to his next camp. We had prepared food for Him and the Mutt people. However, when He came, we requested Him to stop here, take rest and then proceed. He said that He had to reach the town on time before the rains started. However He added that, late at night a doctor with his family would be coming by car and that they would be tired and would need rest. He told us to look after those guests. So we have been waiting for you more than two hours wondering when you would come”.

This doctor had never seen Maha Periyava earlier. After this event he visited the Mutt and became a great devotee.

Author: Prof S.Kalyanaraman, Neurosurgeon , Chennai
Source: periva.proboards

Sadasivam was a man who belonged to Salem. He was a bachelor. He spent his days, hiring a room in a hotel. He had immense bhakti on the Mahan.

A very large homam (fire sacrifice ritual) was conducted in the year 1990 at Kanchi Matham, Salem. Vedic experts and pundits from outstations had been invited for the occasion. Their count exceeded sixty. The homam was held continuously for eleven days. It was only Sadasivam who ensured that the flowers needed for the homam were supplied without any hitch.

The homam was completed auspiciously. The next thing that the organisers had to do was to start for Kanchi, along with the teertha pots and the maha raksha (the homam ashes that served as protection), submit them to the Mahan and get his blessings. Three notables accompanied the Vedic pundits in three vans to Kanchipuram. Sadasivam, who was responsible for the flower works, also went with them.

There were good rains en route to Kanchipuram. At length they all reached Kanchipuram with the articles of the homam. Everything including the kalasha neer (water in the pots) were kept before Periyava. His face showed immense happiness when he looked at them, being the one who was well familiar with the phala (fruits) and bala (strength) of this homam.

Asking for a kalasha neer to be brought to him, the Mahan went inside, chanted some mantras and sprinkled the water from the pot over his head.

As he came out and sat, he took the large garland brought for him and wore it over his neck. He took the flowery crown in his hands and had a look at it. It was made with a lot of decorations. The Mahan raised a question, "Who made this?" The people who came in the vans pointed Sadasivam to the Sage, who came out of the crowd wearing a lungi over his waist with a red shirt covering his upper part.

Maha Periyava covered his head with the crown. "Does it look good?" he asked, with a smile blossoming in his lips.

Unable to speak in words, the people around nodded their head in affirmation, expressing their happiness and bowing to the Mahan.

Meanwhile, Sadasivam removed his shirt and went and stood before the Mahan. He did not know what to say to the Mahan. His palms remained folded. Tears gushed from his eyes in streams. The Mahan took the flowery crown from his head. He smiled at Sadasivam. Then he asked the man to bow slightly and placed the crown on Sadasivam's head. What a great fortune!

The people around shivered with ecstasy. Until then the Mahan had only given this honour of placing a flowery crown with his own hands only to a well learned pundit.

Perhaps he thought that it was right to bless a devotee who worshipped him with flowers!
Shankara!

Source: periva.proboards

ஒரு சமயம் மாத ஜெயந்தியாகிய அனுஷத்தன்று சேலத்தில் இருக்கும் திரு.ரவிச்சந்திரனின் பெற்றோர், தங்கள் மகனுக்கு திருமணம் நிச்சயம் செய்து புடவை, திருமாங்கல்யம் முதலிய மங்களப் பொருள்களுடன் பெரியவாளிடம் அனுக்ரஹம் பெற்றுச் செல்ல வந்தனர். வந்தவர்கள் நேராக ப்ரதோஷம் மாமா இல்லம் சென்று மாத ஜெயந்தி வைபவத்தில் கலந்து கொண்டு மகிழ்ந்தனர். இரவு 9 மணிக்குத்தான் ப்ரதோஷம் மாமாவிற்கு ரவியின் பெற்றோர் வந்த காரிய விவரம் தெரியவந்தது. இரவு நேரமாகி விட்டதால் அவர்கள் தயங்குவதை உணர்ந்த மாமா 'பரவாய்யில்லை, உடனே ஸ்ரீமடம் சென்று, திருமாங்கல்யத்தை வைத்து அருள் பெறுங்கள். பெரியவாளின் அனுக்கிரஹம் கிடைக்கும்" என்று சொல்ல ரவியின் பெற்றோர் தயங்கியபடி ஸ்ரீமடம் வந்தனர்.

நேரம் ஆகிவிட்டபடியால் மடமே அமைதியாய் இருந்தது. அனைவரும் உறங்கி விட்டனர். செய்வதறியாது நின்ற ரவியின் பெற்றோரை திடீரென்று பாலு என்ற அன்பர் 'என்ன பிள்ளைக்கு கல்யாணமா"? என்று விசாரித்து அவர்களை உள்ளே அழைத்துச் சென்று சயனத்திலிருந்த மஹா ப்ரபுவிடம் மெல்லிய குரலில் தகவல் சொன்னார். உடனே எழுந்த கருணாமூர்த்தி அவர்களை அழைத்து அருள் ஒழுக கடாட்சித்து திருமாங்கல்யத்தை வாங்கி மடியில் வைத்துக் கொண்டார். அந்த அகாலத்திலும் அதிசயமாய் ஸ்ரீ காமாட்சி அம்பாளின் குங்கும ப்ரசாதம் வர, அன்னையின் அருட் ப்ரசாதத்துடன் திருமாங்கல்யத்தை அருளி தன் பக்தர்களுக்கு அருளவே தான் எந்நேரமும் இருப்பதை உணர்த்தி, தன் அன்பர் வாக்கையும் காத்திடுவதே தனது கடமை என்று அருளினார்.

பெரியவா சொன்னது:

கோயில்களும் அவற்றைச் சார்ந்த கலைகளும் ஓங்கி வளர்ந்திருந்த நாட்களில் நம் தேசம் எப்படி இருந்தது என்பதற்கு மெகஸ்தனிஸ் ஸர்டிபிகேட் கொடுத்து இருக்கிறான். இவை எல்லாம் மங்கிப் போயிருக்கிற இன்று தேசம் இப்படி இருக்கிறதென்பதையே கண்கூடாகவே பார்க்கிறொம். எங்கு பார்த்தாலும் பொய்யும், சஞ்சலமும், கலப்படமும், அதர்மமும் மிகுந்துவிட்டன. இவை நிவர்த்தியாக வழி ஒன்றுதான்; பழையகாலத்தைப்போல் கோயில்களை சமூக வாழ்க்கையின் மையமாக்கிவிட வேண்டும். அன்றுபோல் இன்றும் தெய்வ சம்பந்தமான பழமையான கலைகளை வளர்க்க வேண்டும்.

ஆபீஸ் கட்டிடங்கள், காட்டேஜ்கள் எல்லாம் இப்போது பல க்ஷேத்திரங்களில் ஏராளமாக முளைத்துவிட்டன. தெய்வ சம்பந்தமற்ற பல காரியங்கள் நடக்கின்றன. இது சாந்நியத்தைப் பாதிக்கிறது. ஏதோ எட்டாக் கையில் இருக்கிற கோயில்களில்தான் விச்ராத்தியான சூழ்நிலை நிலவுகிறது. காட்டேஜ்களும், சுற்றுலா கோஷ்டிகளும் பக்தியைவிட பொழுதுபோக்கை அதிகப்படுத்துகின்றன.

சின்னஞ்சிறிய சூஷ்மமான தர்மங்களை எல்லாம் மறந்துவிட்டோம். நமக்கு உணவு தருபவனுக்கு நல்லபடி நிவேதனம் நடக்கவேண்டும். நமக்கு உடை தருபவனுக்கு நல்ல வஸ்திரம் இருக்கவேண்டும். இப்போது ஓர் ஊரில் யார் அழுக்குத் துணிகட்டிக் கொண்டிருக்கிறான் என்றால் அது ஸ்வாமிதான். நம் ஊர் கோயில் ஸ்வாமியின் வஸ்திரம் சுத்தமாயிருக்கிறதா என்பதில் கவனம் செலுத்திவிட்டோமானால், நம்மனதின் அழுக்கு போய்விடும்.

ப்ரதோஷம் மாமாவின் பெண்ணும் பெரியவாளிடம் அளவிலா பக்தி கொண்டவர். அவர் கணவரும் மஹானிடம் பேரன்பு கொண்டவர். இவர்கள் கோயம்புத்தூரில் இருந்த சமயம் ஒரு முறை பேருந்தில் பயணித்துக் கொண்டிருக்கும் போது 'நாம் எப்போதும் பெரியவா த்யானமாகவே இருப்பதை அந்த பரம்பொருள் அறியுமா," என எண்ணினார். சர்வவியாபியான மஹான் அன்று இரவு ஒரு மணிக்கு தன் தொண்டர் ஒருவரை எழுப்பி அருகில் அழைத்து சற்றும் சம்பந்தமே இல்லாமல் 'ப்ரதோஷம் மாமா பொண்ணு என் தியானமாகவே இருக்கா. உனக்குத் தெரியுமோ,' என வினவினார். பின்னர் இதை அறிந்த ப்ரதோஷம் மாமாவின் மகளும் மஹானின் சர்வவ்யாபகத்தை உணர்ந்து மகிழ்ந்தனர்.

இப்படி குடும்பமே பெரியவாளிடம் பேரன்பு பூண்டு அவரின் திருவருளுக்குப் பாத்திரமானவர்கள், ஏன் அதை விட அவர்கள் வீட்டில் வேலை செய்த வேலைக்காரப் பெண் கூட மஹானிடம் பக்தி கொண்டு அவருடைய அருளுக்குப் பாத்திரமானார்.

இப்படி நம்பும் அடியார்கள் குடிமுழுவதையும் ஆண்டு அருளும் பெருந்தெய்வம் ஸ்ரீ பெரியவாள்.

Experiences with Maha Periyava: BrahmaSrI Vazhutthur Sri Rajagopala Sharma recalls the blessings he received from Paramacharya

A long-time devotee of Paramacharya, Sharmaji is one of the best Sanskrit pundits who also learnt Veda Shastras through the Patashala curriculum. At a young age, he studied in Kumbakonam Govinda Dikshitar Raja Veda Patashala where he learnt Sanskrit also. A man of Achara anushtanam and good qualities, he later completed his graduation in the Madras Sanskrit College.

He had exceptional interest in teaching Sanskrit to others, which brought him a wide range of students from the very big to the very ordinary. It would be more appropriate to call them the fortunate who were destined to learn Sanskrit from him, rather than students. Some of them were officers of high rank, who made themselves his students despite their age. Some of them were well versed in other languages.

The Mylapore Chennai branch of Bharatiya Vidya Bhavan bears testimony to his abilities. Since its inception, he is successfully holding the charge of its Sanskrit education development wing. During his 27 years of service there, he remained as the cause of Sanskrit education to thousands of students. Many of his students have accepted him as their Kula Guru.

On completion of his Sanskrit college education, he went back to Kumbakonam and studied in the Pazhamaneri Aiyur Aiyer Veda Patashala. Then he took up the teaching job in Sanskrit at Ramakrishna Mission School, Chennai and held the post for 26 years.

When he taught in Ramakrishna School, about forty years ago, he started a Purana Pravachana Sabha and conducted discourses in Puranas for three days in a week in the Ramakrishna Mission Central Elementary School auditorium.

Even in those days thirty five years back, people suffered from water scarcity due to paucity of rains. The great, learned man Rajaji was ruling the then Chennai State as its chief minister at that time. He asked people to perform pujas and prayers throughout the state.

Sharmaji says:

It was then that some Asthika well wishers came to me and requested recital of the Virata Parva in Mahabharata. I recited it for over two months continuously. God blessed us with rains during that time on two or three occasions.

Following it, many well-wishers asked me to give a pravachana of the entire Vyasa Mahabharata. Counting on Acharya's anugraha, I ventured to start the Mahabharata pravachana. It took four and half years to complete it, at three days a week. We never approached anyone individually for financial or any other sort of help. There was no shaking of the hundi for voluntary donation during the speech. We just kept a contribution box for those who were willing. It was only due to Paramacharya's Tiruvarul that the pravachana ran for four and half years without any hurdles. Before starting the Puranic story every day, I would recite the Vishnu Sahasranama in full. It was my strong belief that this japam was another main reason for the success of the pravachana.

(After this,) I decided to arrange for recital of Vishnu Sahasranama for 18,000 times every Sunday, for 18 Sundays, to match the 18 Parvas in Mahabharata. The recital was held at different parts of the city on invitation from well-wishers, who also contributed to the targeted count. After seventeen weeks passed by, we were discussing the venue for the last and eighteenth week.

Kanchi Kamakoti PeriyavargaL who visited Chennai at that time, was staying in Sri Sankara Gurukulam, Abiramapuram. We had darshan of him and submitted for completion of the recital for 18th and last week. He gave us the anugraha to complete the last instalment where he was staying and ordered for announcement of the event over microphone to the people.

It was dwadashi on the next day and we were left with limited time to complete the count of 18,000 before the paranam. It was our custom to start the japa only after kalasha puja and puja to the framed portrait of Sri Lakshmi Narayana Swami.

This custom was followed on the last day too. Paramacharya asked about the tentative time to complete the recital. Since many people participated in the japa. I said we would finish it early. Aisles of bamboos had to be built to regulate the crowd of Paramacharya devotees for his serving teertham to them, which he did at the far end of the Matham.

The recital was over and deeparadhanai was started. When the bell rang, the loud utterance of pundarika from the devotees rented the air. On hearing it, Paramacharya rushed for the deeparadhana darshan, crossing over the bamboo aisles. Only later we came to know that he had asked his assistants to remind him when deeparadhanai started. I carried the kumbha japa teertham, along with its garlands and flowers to submit before Paramacharya. He asked for a wooden stool to keep the kumbham on, since it was the maha japa teertham.

Acharyal sprinkled the teertham on everyone using a bunch of mango leaves and then distributed it as teertham to the people.

I submitted to his lotus feet a large plate that had on it betal leaves, betal nuts, bananas, coconut, a garland of flowers and eighteen one rupee coins.

Paramacharya asked me, "Did you perform the seventeen Sahasranama japams already done in this same manner?" I said that it was so. When he repeated the words, I was moved to tears and replied, "Yes, to the extent of our shakti."

He ordered the people who participated in the japam to have their meal there. He was very happy. Paramacharya's dialogue with me was held in Sanskrit. Finally he graced us with the words, "Mahat itam karyam sowbhagyodaya pravartate".

In the evening I went to Gurukulam to get Sri Lakshmi Narayana's framed portrait. It was time for Paramacharya to visit the Sanskrit College camp. He used to start from Abhiramapuram and walk through the Nageswararao Park Street and then via KarpagambaL Street. With the portrait in my hand, I joined the crowd of devotees and walked slowly in the front. When we had just turned to enter Karpagambal street, a man hurried towards me and said, "Acharyal is going through your home only", and moved away. I was shocked and surprised. Thinking how it was not known to me walking in this crowd, I rushed to my house.

I arranged for immediate sprinkling of water and drawing of a kolam in front of my house. A festoon of mango leaves was displayed at the entrance. I also arranged for the portrait to be placed on a chair in the front entrance and garlanded, with a standing brass lamp lighted before it. poorna kumbham and camphor Arati were also readied. Every arrangement was made in a hurry, but without any omissions. Learning about Paramacharya's passing through the street, people started gathering on the footpath.

Our neighbours and we came to the entrances and waited with folded hands. I did not request Swamigal to visit my house, thinking humbly that I did not have that kind of qualification. I learnt that Paramacharya had decided to deviate from his usual path to the Sanskrit College via Nageswara Park Street, Karpagambal Nagar, Vivekananda College East Street and Sullivan Garden Street.

When so many people were yearning for his lotus feet to grace their homes, I was moved to tears of joy at the sudden bhagyam that came my way.

His people would have definitely requested Paramacharya to avoid the present route he took, since that part of the area was littered with black flags and graffiti of atheist slogans. He perhaps thought to sanctify those places with his holy feet. Once when he was advised against going through a slum area to reach the United India Colony in T. Nagar, he said, "Such worse places? Then it is only proper that we go by that way."

A crowd gathered in front of our house. Paramacharya entered and gracefully sat on the wooden Asana decorated with kolam. We did poorna kumbha pada puja and Arati. My wife, children and I came round him thrice and prostrated to him. Paramachara pointed his hand to the divine portrait kept in the inner room and told the gathering, "It is with this Sri Lakshmi Narayana portrait kept for worship, that these people conducted the four-and-half years Mahabharata (pravachana) and the recital of Vishnu Sahasranamam for a total of three lakhs and twenty four thousand counts." Acharyal then clapped his hands to gesture to the people who had gathered inside the house blocking his view to move away. He looked keenly at the portrait and said "Rajagopala!" calling me near him. He let his glance fall on my old house which had a low, tiled roof and asked me, "So this is your house and you are living here?" When I said yes, he told me, "Have another prostration." All our family members prostrated to him again.

Within days after his arrival, we were blessed with an opportunity to leave that old home and acquire the larger home where we are living now. Good things and marriages started happening in this new house, following our moving in.

The fortune of Badrinath and Kedarnath holy yatra also came our way. When I took the blessings of Paramacharya for these trips at his camp in Madurai, he blessed and told me, "Go with all the family! Not only Badrinath, but also visit Kedarnath!"

It was the time when the fear of the eight planets assembling in a line was dominant throughout the world. He asked me to visit Kedarnath as a remedy, and also blessed me with a garland of rudrakshas.

With his abundant grace we had a successful pilgrimage to the places, overcoming with ease the hurdles that came our way.

The journey was delayed at Rishikesh due to landslide on the Himalayan roads en route Badrinath. When the bus trips commenced two or three days later, there was a heavy rush and we feared that we might need to stay longer at Rishikesh than was normal.

I acceded to the request of the people in the Nepali ashram where we stayed and held a discourse in Puranas. I spoke in Sanskrit and a Guruji translated it in Hindi. The North Indian devotees became fond of my discourses. At the end of the discourse I told them about our predicament. I came to know that day the respect and love showered by the North Indians towards Sanskrit pundits.

A man from the crowd of devotees rose and spoke to me, "I shall take up the responsibility of taking you to Badrinath. Be ready in the morning. How many people are there with you?" And he kept up with his words. Even in the Badrinath darshan we had problems of rush, which were solved by good people who appeared suddenly from nowhere at such times. I believe all this happened due to Paramacharya's anugraha. Our Kedarnath pilgrimage was also completed without problems due to his grace.

About twenty of us who undertook the pilgrimage, at last reached Chennai safely. We had a continuous stream of calls from relatives and students seeking to ensure our safe arrival.

I knew the reason for this wide attention only later. After our return, news had come in the press that the routes in the Himalayas were closed due to landslides and that many travellers met with accidents.

Within two or three days, I reached Ilayatthankudi village with family to have darshan of Paramacharya. I submitted the teertham I had brought from Ganga. The Dhanuskoti tIrtham had also come. When Paramacharya took his bath in the pond the next morning, he poured over him the two teerthas. Looking at this we felt the happiness of deliverance from the cycle of births. We also took our bath there along with other devotees.

Swamigal later inquired about our pilgrimage and said, "I heard there were landslides in the Himalayan roads?" I replied, "Those things did not affect us since we had the kavacham." He said, "kavacham?", repeating the word. I touched the rudraksha garland on my neck and said, "When this form of your blessing was with us, what hurdle could we have had?" He smiled. We prostrated again and took leave of him.

Even though many years have gone by since these things happened, the memory of them is fresh in mind.

BrahmaSrI Vazhutthur Rajagopala Sarma
Author: 'Paranthaman' (V.Narayanan) (in Tamil)
Source: Paramacharyar pages 129-142, 1992 edition

Experiences with Maha Periyava: Auditor Venugopal

Auditor Venugopal was a native of Salem. He was a staunch bhakta (devotee) of Maha Periyava. He was the auditor of Kanchi Sankara Matham. It was his nature to give credit to Maha Periyava who guided him to that profession.

As he gained some popularity, Venugopal bought a car. The desire of showing the new car he had bought to Maha Periyava arose in his heart. Venugopal headed straight to Kanchipuram in his car. Only after he parked the car in front of the Matham, he came to know that the Mahan was camping in Kalavai! The car then started off its trip to Kalavai.

Parking the car outside where Maha Periyava was staying, Venugopal went inside the camp.

When he saw Venugopal entering, Maha Periyava asked him, "Car vaangiyirukkiyo? (Have you bought a car?)". And that was even before Venugopal told the Sage about his new car. The auditor was dumbstruck. The Mahan was one who knew time in all the three tenses.

"Yes", he said slowly. For a moment he even thought if it was a mistake in buying the new car before he had a word with the Mahan. But then the Mahan never thought it wrong to live comfortably within one's means!

"It is a good thing only. Alright, you do an errand for me now!" said the Mahan.

The auditor only nodded his head in affirmation, consenting to do an errand for the Sage.

"You need to go a little distance from here and turn right. If you go along the road thereafter, you will sight a pond. An old man will be sitting on the banks of the pond. You bring him here in your car. What, will you do it?" The auditor started off even before the Mahan finished.

Going like an arrow on its course, the auditor found the old man with a beard on the banks of a pond. He did not know if Periyava wanted to bring that old man. For he knew that there would be a thousand meanings in what Periyava said.

Going near the old man, the auditor spoke to him about the Sage's instructions.

"Did he call me? Then surely I shall come with you", said the old man. Staggering, he got into the auditor's brand new car, who took him to the Mahan's sannidhi (presence). The old man stood folding his palms before the Sage.

"Enna saukkiyama irukkiya? (What, are you doing well?)" Periyava asked the old man.

"Edo irukken (somewhat fine)!"

The Matham’s honours were given to the old man in accordance with the directions of the Sage. After giving the old man dhotis, shawls and some money for his expenses to the man's satisfaction, Kanchi Mahan told the auditor: "Take him and drop him where he wants to alight and then come back!"

A car ride for the old man again. The auditor dropped him where he desired and then came back to the Matham. He did not ask who that old man was, nor did the sage say anything about it. Auditor Venugopal stood before the Mahan, his hands humbly folded across his chest.

"The man you brought here. Do you know who he is?"

The auditor nodded his head to say no.

"When I was a small boy, suddenly one day he brought me in his horse cart. I did not know why at that time. Only after coming here, they said that I was the 68th Peethadhipati (pontiff)... I did not know Samskrutam at that time... I did not know Vedas... Only after coming over here, I learnt all those lessons. How many years have gone by, did you notice it? It was only this Periyavar (respectable old man) who brought me here, making me sit inside his horse cart. He also did not know then why they asked me to come here! How can I forget him? I suddenly remembered him, which is why I asked you to bring him here in your new car," said Maha Periyava.
Shankara!

Source: periva.proboards

ப்ரதோஷம் மாமாவின் மனைவி, மகள், பேரன், பேத்தி, பந்து, மித்திரர்கள் அனைவரும் பெரியவாளிடம் பூரணபக்தி செய்து சரணாகதி செய்தவர்கள். மாமாவின் துணைவியாருக்கு ஒரு சமயம் உடல்நிலை பாதிக்கப்பட்டு மருத்துவ சோதனை செய்யும் போது அவருக்கு ஒரு வகை கேன்சர் என்று தெரியவந்தது. இதனால் பெருங்கலக்கம் உண்டானது. ஆனால் மாமா கலங்காமல் பெருந்தெய்வமான ஸ்ரீ மஹாபெரியவாளிடம் பொறுப்பை அர்ப்பணித்து விட்டு மனைவிக்கு வேண்டிய மருத்துவ சிகிச்சைக்கு ஏற்பாடு செய்தார். இரவு முழுவதும் உடல் நிலை பாதிப்பால் தவித்துக் கொண்டிருந்த மாமிக்கு கனவில் நடமாடும் தெய்வம் ஆள் உயர குத்து விளக்கில் ‘முருகனாய்’ காட்சி அளித்து பிரகாசமாக தரிசனம் தந்தார். தான் அணிந்திருந்த சால்வையை எடுத்து மாமிக்கு போர்த்தினார்.. உடனே மெய் சிலிர்த்து விழித்துக் கொண்ட மாமி தன் உடலில் ஏதோ மாயம் நிகழ்ந்தது போல் உணர்ந்தார்.

அதுவரை அனுபவித்த உபாதைகள் சட்டென்று மாயமாய் மறைந்துவிட அவர் புத்துணர்வு பெற்றார். மறுநாள் மாமி தனக்கு கனவில் அருளிய பெருந்தெய்வத்தை உடனே காணவேண்டும் என்று விரும்பினார். மாமாவோ ‘உடல்நிலை இன்னும் சற்று தேறிய உடன் செல்லலாம்’ என்று சொன்னார். மறுநாளும் திரும்பவும் அதே போல் காட்சி தந்த மஹானின் முன்பு ‘ஏறுமயில் ஏறி விளையாடும் முகம் ஒன்றே’ என்ற திருப்புகழ்ப் பாடலைப் பாடினார். அதில் ‘கூறும் அடியார்கள் வினை தீர்த்த முகம் ஒன்றே’ என்று மனமுருகிப் பாடும்போது கனவு கலைந்தது. உடனே மாமி அன்று இரவே காஞ்சிக்குப் புறப்பட்டார். ரயில் தாமதத்தால் மதியம் காஞ்சி வந்த மாமிக்கு மஹாப்ரபு கலவை சென்று கொண்டிருப்பதாக தெரியவந்தது. விடாப்பிடியாக கலவையை நோக்கி அவரும் புறப்பட்டார். ஆற்காடு அருகே ஓர் இடத்தில் பெரியவா இருப்பதை அறிந்து அங்கு சென்று தரிசித்தார். அப்போது அவர் கண்ட காட்சி மேலும் அதிசயத்தில் ஆழ்த்தியது. காரணம் அவர் கண்டது கனவல்ல நிஜம் என்பது போல கனவில் கண்ட மாதிரியே ஒரு கல்மண்டபத்தில் அமர்ந்து மஹாபெரியவா தரிசனம் தந்தது தான். இப்படி மஹான்கள் கனவும், நினைவும் ஒன்றே என்று உலகிற்கு உணர்த்துவது போல் இந்த அருள் விளையாட்டு அமைந்தது.

Experiences with Maha Periyava: Amazing keenness and foresight!

With namaskarams to His Holy Feet I wish to record some interesting events that took place during the darshan of His Holiness Sri Sri Chandrasekharendra Saraswathi Swamigal.

I was a neighbour of “Pradosham Venkatarama Iyer” and because of his association I was drawn towards Maha Periyava and from that moment the joy and happiness my family members and I have received is beyond words.

Regular darshan and interaction between 1978 and 1984 has made me gain knowledge about many religious activities. I am able to chant many verses and also assist my gurukul at Selaiyur in homams. This is all due to the kindness and blessings which I have received from Maha Periyava.

I would like to share some events.

Sri Pradosham Venkatarama Iyer celebrated the Platinum Jubilee Peetarohanam of Maha Periyava in a very religious manner and a procession was arranged with the Periyava’s photo in a well decorated chariot. The elephant and horse were sent from Mahalakshmi temple at Adyar by Sri Mukkur Srinivasachari. The procession went round “Gangadeeswarar temple” in Egmore and returned.

“Pradosham Mama” gave me the photo album taken during the occasion and asked me to show it to Maha Periyava who was on his padayatra. I had the bhagyam of taking it and showing it to Maha Periyava during my darshan. After going through all the photos, He returned the album to me and asked me whether the elephant had “Namam” and I replied to His Holiness that Namam was there. He further asked me whether the horse had Namam. I told him that I did not remember this. He asked me to check the album and reply. To everyone’s surprise the horse too had Namam. This revealed the keenness of His Holiness even while glancing through a photo album.

Everyone is aware that devotees throng to have Periyava's darshan wherever He stays. One lady devotee from Mumbai was very regular to have His darshan. On one occasion when the lady devotee came to have His darshan His Holiness called her and asked the following questions:

His Holiness: What is the distance of your husband’s office from your house?

Lady devotee: It is about two kilometres.

His Holiness: Do you have a telephone in your house?

Lady devotee: No, but my neighbour has a phone and he will call us in case of any emergency.

His Holiness: Then you should at once go back to Mumbai.

Lady devotee: I have come here with an idea of staying 3 or 4 days to have your darshan.

His Holiness: Now you have had my darshan. So please go back to your place.

With much hesitation the lady devotee returned home.

After a period of six months the lady devotee came once again to have His darshan and His Holiness enquired about the health condition of the lady’s husband.

Actually what happened is this - the husband of the lady devotee had met with an accident in his office and the phone intimation was given to lady’s neighbour. His Holiness knew about this and asked the lady devotee to go back. Now, the lady devotee asked His Holiness that as he knew all these things, she said that He could have stopped the incident! His Holiness gently replied saying that things which were going to happen could not be stopped, but being a devotee of Kamakshi Amman the repercussions would be small, and that consoled her.

Such kind of acts are innumerable and only one instance has been given here.

Source: periva.proboards

Experiences with Maha Periyava: The disease and its root

A bhakta (devotee) told the Sage that he was suffering from persistent stomach ache.

The uttaravu (orders) to him was to do vaisvadevam every day, offer that annam (food) to an atithi (guest) and then take that food. Following the orders, the bhakta got nivaranam (relief).

Periyava told him, "If possible, in some Kshetra (holy place) do Annadanam to a hundred or thousand people."

The bhakta went to Guruvayur and did Annadanam at the Guruvayurappan temple.

'nOi nAdi, nOi mudal nAdi'*--Valluvar would say. The nOi mudal is actually paapa (sin). Our Periyava is the parihara chikitsa shiromani (expert remedial medical attendant) who seeks the root and destroys it completely!

Shankara!

Source: periva.proboards

ஒரு முறை ப்ரதோஷம் மாமா இல்லத்திற்கு பிரபல வயலின் வித்வான்கள் திரு.கணேஷ் திரு.குமரேஷ் ஆகிய இருவரும் வந்தனர். பெரியவா ப்ரசாதமாக 'தங்கக் காசு' வேண்டும் என வாய்விட்டு மாமாவிடம் கேட்டனர். மாமாவும் உடனே 'அடுத்த மாதம் 23ஆம் தேதி வாருங்கள் கிடைக்கும்' என சொல்லி அனுப்பினார். அடுத்த மாதம் நடந்தது அதிசயம்.

இவர்களை அழைத்து வந்த கடம் வித்வான் திரு.சுபாஷ் சந்திரன் பெரியவாளின் அருள், மாமாவின் பக்தி இரண்டையும் நன்கு அறிந்தவராததால் மறுமாதம் 23ம் தேதி குறிப்பிட்டபடி வயலின் சகோதரர்களை காஞ்சிக்கு அழைத்துச் சென்றார். முதலில் ஸ்ரீமடம் சென்று மாமுனியை தரிசித்து இசை அஞ்சலி செலுத்திவிட்டு ப்ரதோஷம் மாமா வீட்டிற்கு கிளம்புவதற்காக பெரியவாளிடம் உத்தரவு கேட்டு நிற்கையில் பெரியவர் இவர்களுக்கு இரண்டு தங்கக் காசுகளைக் கொடுத்து ஆசிர்வதித்து ப்ரசாதமும் அருள இன்ப அதிர்ச்சியில் சிலையாய் நின்றனர். ஒரு மாதத்திற்கு முன்பு தன் பக்தன் கொடுத்த வாக்கை நிறைவேற்ற எப்படி அருள் விளையாடல் புரிகிறார் இந்த மஹாஞானி! தன்னை உளமார நம்பும் அடியவர்கள் வாக்கை காக்க விரதம் கொண்ட வள்ளல் அன்றோ நம் காஞ்சி மஹான்.

இப்படி ஒரு தரம் மட்டுமா? தான் வேறு, தன் பக்தர் வேறல்ல என்று உறுதி செய்வது போல அடுக்கடுக்காக பல லீலைகள்.

Experiences with Maha Periyava: Student completes thesis on Bharata Shastra

A very moving incident was narrated to me by a PhD student. The candidate had gone for darshan.

His Holiness: “What are you doing at present”?

Candidate: “I am writing a PhD thesis on Bharata Shastra”.

His Holiness: Have you completed it?

Candidate: “I have finished more than half, but the work could not proceed further due to some problems”.

His Holiness: “What is the problem?’’

Candidate: I am trying to trace the origin and development of various aspects of Bharata Natya with evidence from literature, music, sculptures and the Shastras. I am not to get the evidence required for about three centuries in the beginning of the millennium, although I have collected the evidence for the earlier and later period. So the work is unfinished.

The candidate told me that Maha Periyava hardly appeared to be listening as He was giving prasadam and talking to visitors in between the conversation. A few minutes later, He turned to the candidate again.

His Holiness: Have you been to Chidambaram?

Candidate: Yes, many times.

His Holiness: Have you visited the Nataraja temple?

Candidate: Yes, almost every time I visit the town, I go to the temple also.

His Holiness: “Do you go to Ambal’s sannidhi every time?”

Candidate: (Shame facedly) No, not always. Often I am in a hurry and have darshan of Lord Nataraja and return without having a darshan of Goddess Sivakami.

Maha Periyava did not reply and went on giving darshan to visitors. The candidate took leave and returned home.

A few months later during a visit to Chidambaram the candidate visited the temple. Suddenly the memory of what Maha Periyava said, that Ambal’s sannidhi should also be visited came as a flash.

The candidate then told me. “As I entered the prakaram of Sivakami Amman I suddenly realized that all the sculptures in the four prakarams were the missing link for the evidence of three centuries for my PhD thesis. What I could not find out for several years, Maha Periyava divined in a few seconds and gave me the lead. It took me several months even to understand that hint".

The thesis was quickly completed and submitted to the university and the candidate was awarded the PhD degree, thereafter.

Shankara!

Source: periva.proboards

Maha Periyava is all Gods incarnated into one!

I am Ganapathi too!

My brother-in-law's daughter Jaana and I often used to go to Kanchi and have darshan of Periyava. We would submit different offerings each time we went there.

On one occasion, it occurred to us to string a beautiful arugampul garland and offer it to him. With arali flowers forming the border, we prepared a large arugampul garland and went on the next morning to offer it.

By the time we reached Kanchi, it was eight in the morning. Periyava was sitting, conversing with everyone around him. We kept the garland pack and a packet of sugar lumps in front of him. He took it and kept it aside in a corner. He did not even open the pack to see what it contained. We were having darshan of him, standing.

A woman came around ten o' clock. She had in her hand an intricately designed silver armour for Pillaiyar. As instructed by the sage, she had arranged for the silver armour, for the Pillaiyar of the temple at their place of residence, and brought it for Periyava's anugraham. Periyava took the kavacham from her, kept it on his lap and told his disciple nearby, "Take that," pointing to the pack in a corner.

The disciple unwrapped the pack and handed over the arugampul garland to Periyava. How did he know the contents of the pack, without looking at it or asking about it?

He adorned the silver kavacham with the garland. It fitted nicely as if tailor made for the object. Then he took the kavacham with the garland, fitted it to his chest, turned to all the four sides and gave darshan! We all went into ecstasy.

The woman who brought the kavacham stood with joined palms, tears welling up in her eyes. Periyava gave the kavacham with the garland to her through his disciple.

What we took to offer him was an ordinary thing; but for the fullness of heart we had, there are no words to express! This was because, he made us somehow realise the abheda between him and Ganapathi.

I am Kamakshi too!

A woman, who was a resident of the place where Periyava was camping, had aparimita bhakti on him. Because of her family circumstances, she could not go out of her house often and have darshan of the sage.

One day she somehow managed to go out of her house and came to SriMatham camp for darshan. It was afternoon. Sitting in the puja stage itself, Sri Periyava was talking with many people. This woman went near the stage with the camphor plate in her hand to take an Arati and looked at the face of Periyava, but he abruptly turned his face away. She tried twice or thrice but Periyava did not show her his face.

The woman was very unhappy. When Periyava seemed to face her, she lighted the camphor. But before she could go near and wave her Arati in circles, Periyava got up and went inside. Stunned, she moaned to herself, "Ambike! Why do you test me like this? What sin did I commit?" Consoling herself, she said, "Alright, I will take the Arati for you" and waved the flame to Ambal Tripurasundari kept on the puja stage and started for home very disappointed and tearful.

As she came out of the pandal, a man came running and said, "Amma! Periyava is calling you." "Me? Can't be," she said with hesitation. "Yes, for you only Amma, come!" said the man. She went inside hesitatingly. Periyava who was sitting on the stage told her, "Don't feel disheartened that you had to take the Arati meant for me to Ambal. Now you show me the Arati."

She staggered to take the camphor and placed it on the plate. Her hands shaking, she lit the camphor. Steadying herself, she went near him and waved the Arati in front of him in circles, and looked at Periyava's face. Periyava appeared to her as saakshat Kamakshi with her sugarcane-bent bow and parankusha and smiling face. Short of fainting, the woman patted her cheeks loudly with the words, "Amma! Amma!", bhakti flooding herself.

This was the incident that made us realise that the Ambal on the stage and Periyava are one and the same. The woman was Nagalakshmi, from Trichy. She told me the incident herself. I have heard similar incidents of people from their own mouths where Periyava gave darshan as Ambal.

I am Parameshwara too!

The Vasanta Navaratri time in Satara. Some of us from Pudukottai went and stayed there for a week to offer Suvasini bhiksha. We used to offer Periyava different kinds of flowery garlands and crowns.

One evening, ten of us were sitting on the floor outside his room. Maha Periyava came out. We bowed to him. Rajam Ammal submitted a nagabharana kireeta (a crown in the form of a snake). Made of vettiver (cuscus grass), with a bead of sandal paste, it was in the form of an umbrella of cobra snakes.

Periyava took the crown and gave it to a disciple beside him to adorn the Shivalingam nearby.

Rajammal hastily prayed to him, "Periyava should wear it."

Periyava pointed to the Shivalingam and declared, "He and I are not different. I am Him and He is me", and gave a laugh. An instant flash of light that resembled lightning appeared before our eyes as he spoke the words. What bhagyam! We were speechless, sitting in a shiver of ecstasy.

I am Narayana too!

My daughter Jaana had designed an aishwarya kolam. It was on a framed Mahalakshmi portrait, decorated with broken glass pieces of different colours. We submitted it to Periyava. He took it, admired, and said, "This is Mahalakshmi. Where should I keep Mahalakshmi? Should be on my chest." With these words, he kept the Mahalakshmi portrait on his chest, turned to all the four sides and gave darshan to everyone there. We understood that Periyava had made us realise that he was also the amsha of Narayana.

Subhalakshmi Ammal of Trichy once told him with regret, "Periyava! Today is somavara amavasya (a Monday new moon night). Without remembering that I should walk around the peepul tree this evening, I have come over to Kanchipuram."

Pat came the reply. "So what? You go round me 108 times. That would be enough!"

Periayava was not just Narayana; he was also Ashwatha Narayana!*

Hara Hara Shankara Jaya Jaya Shankara!

Source: periva.proboards

எப்பொழுதும் தன்னையே நினைந்துருகி பக்தி செய்யும் அடியார்களின் மனக் கோயிலுள் வீற்றிருந்து அருள் செய்வது இறைவன் இயல்பு. பக்தர்களின் பக்தி பழுக்க பழுக்க பக்தர்களையே பகவான் தனக்கு சமமாக ஆக்கி தன் அருள் விளையாட்டை அந்த பக்தர்கள் மூலமாக நடத்துவதும் உண்டு. அப்படிப்பட்ட உயர்ந்த நிலையில் இருந்த பக்தர்களைத்தான் உலகம் நாயன்மார்கள் என்றும் ஆழ்வார்கள் என்றும் பாகவதர்கள் என்றும் போற்றி வழிபடுகின்றது.

இந்த உயர்ந்த நிலையில் இடம் கொண்ட பரமபக்தர் ப்ரதோஷம் மாமா. தன்னிடம் வரும் அன்பர்களுக்கும் பெரியவாளின் அளவிலா மஹிமையை எடுத்து இயம்பி அவர்களையும் கருணை மலையின் அருள் வலையில் சிக்க வைப்பார். பெரியவாளே 'தந்தது உன் தன்னை கொண்டது என்னை' என்ற மணிவாசகர் வாக்கிற்கேற்ப. 'நீயே நான், நானே நீ' என்ற முடிவான அத்வைத நிலையை அருளியதால், ப்ரதோஷம் மாமா, தன்னை மறந்து சொல்லும் வார்த்தைகளை தன் வார்த்தையாகவே பெரியவாள் அருளி உள்ளார்.