"மடியா செஞ்சிருக்கேன்..கெட்டுப் போகாது... நாலு நாள் வெச்சுக்கலாம்.."

சொன்னவர்; ஸ்ரீமடம் பாலு..

தொகுப்பாளர்;டி.எஸ்.கோதண்டராம சர்மா

தட்டச்சு;வரகூரான் நாராயணன்

அந்தக் கிராமத்தில் பெரியவர் தங்கியிருந்த

இடத்துக்கு அருகில் குடிசை வீடுகள்.

சாயங்கால வேளைகளில், குடிசைக் குழந்தைகள்

கும்மாளமிட்டுக்கொண்டு விளையாடுவதையும்,

சண்டை போடுவதையும், கூச்சல்-கூப்பாடுகளையும்

பெரியவா மனமகிழ்ச்சியுடன் ரசிப்பார்கள்.

(அப்போதெல்லாம், அந்தக் குழந்தைகளுடன்

சேர்ந்து நாமும் விளையாட மாட்டோமா? என்ற

ஒரு பாவம்-வேட்கை-பெரியவா கண்களில் ஜொலிக்கும்)

அப்படி, குழந்தைகள் விளையாட்டை ரசித்துக்

கொண்டிருந்த தருணத்தில், ஒரு பாத்திரம் நிறைய

திரட்டுப் பால் கொண்டுவந்து பெரியவாளுக்கு

முன்வைத்து நமஸ்காரம் செய்தாள், ஓர் அம்மணி.

"என்னது?... பாலைக் குறுக்கிக் கொண்டு வந்திருக்கியோ?..

"ஆமாம்..."

"தித்திப்பா இருக்குமோ?"

"இருக்கும்.."

"வாசனை?"

அம்மையார் பதில் சொல்வதற்குள், "அதான்,
மூக்கைத் துளைக்கிறதே!" என்று பாராட்டினார்கள்.

"மடியா செஞ்சிருக்கேன்..கெட்டுப் போகாது...

நாலு நாள் வெச்சுக்கலாம்..தினம், கொஞ்சம் கொஞ்சமா

பெரியவா..."

பெரியவா, அந்த அம்மாளின் சொற்களைக் காதில்

வாங்கிக் கொண்டதாகவே தெரியவில்லை.
ஆனால். ஓர் ஆர்வத்துடன்,
"நீ என்ன பண்றே?...இந்தப் பாத்திரத்தை எடுத்துண்டு

போய், அங்கே விளையாடிக் கொண்டிருக்கிற

குழந்தைகளுக்குக் கொடுத்துக் காலிப் பாத்திரத்தைக்

கொண்டு வரே. என்ன? எனக்கு, அடுத்த தடவை
பண்ணிண்டு வா..."

க்ஷீரஸாகர சாயீ, மோஹினி தேவியாக அமிர்த

விநியோகம் செய்ததைப் போல, அத்தனை

திரட்டுப் பாலையும் குழந்தைகளுக்குக் கொடுத்து

விட்டாள் அந்த அம்மாள். பரிபூரண திருப்தியுடன்

குழந்தைகள் திரட்டுப் பால் சாப்பிடுவதை கனிவோடு

பார்த்து ஆனந்தப்பட்டார்கள் பெரியவா.