Experiences with Maha Periyava: The very thought of changing Guru itself is wrong!

Of the many occasions I had visited this great Mahan, I used to stand in awe by the side and watch for a few hours many mortals come and go. On one occasion, He noticed me standing in a corner and wondering and allowing all others to come and go. He asked His sincere devotee, Balu Mama:”Why is he standing there? Does he want anything? Ask him.

Balu Mama came and asked me, “Periyava wants to know if there anything you want. Why are you just looking at Him and not coming to have the prasadams?” I told Balu Mama (most of the time tears of joy used to roll down my eyes), “Every time I come here, I have witnessed a rare incident between Periyava and His staunchest devotee. So today also I am just waiting in the side lines for one!”

Periyava overheard this and He said smilingly, “Let him wait for a few more minutes and one such incident is about to happen!”

Many men and women passed by.

Soon a lady, Saroja, came to see Periyava. She hesitated a bit to go near Him.

Periyava asked Balu Mama to ask her ‘what she wants’.

She replied to Balu Mama,”I am coming here for the first time. I have heard from my neighbours in Hyderabad talking so much about this Mahan. So I came to have His darshan”.

Periyava smiled and asked her, “There is something more than the darshan you are trying to seek from me!”

She started weeping like a small child. She might have been around 55 years old!

“Yes Swamiji. I am really unable to bear the agony.”

“You must be a Dwaithin…” Swamiji said. Dvaithins are Maadhwas, followers of Guru Shri Madhwacharya. Vishishtaadhvaithins are Iyengars, followers of Guru Shri Ramanuja.

She was startled to know that: “Yes Swamiji… Indeed Yes.” and her weeping power overtook her much more to the dismay of everyone around!

Swamiji asked her: “What is that which is worrying you inside?”

She started narrating in-between her weeps:

“I have been sincerely following one saint for more than 25 years now. I never found anything wrong with him and I have gone to Sanmarga only through this Guru. But of late I have found my Guru is not a real Guru. He has some behavioural problems and I stopped going to him altogether. But I am unable to stand this happening as I trusted this Guru so much and suddenly I find a vacuum in my life, in my spiritual life. That’s why when my friends recommended me I came all the way to have darshan of You and be a devotee of You forever in my life!”.

Periyava started smiling…

“So you think by just switching over to another Guru like Me all your problems will get solved?”

“That is what I feel.”

Periyava said: “You are wrong. Krishna says “Yathathohyapi kauntheya, Purushasya Vipaschithaha…”

“The moment you are born as a human, you are bound to make mistakes. There is no escape for anyone in this world. Just because you switch over to another Guru like me, what is the surety that I am more pure?

The very thought itself is wrong, as every human being has his own limitations.”

“No doubt I can understand your agony. What you should do is to start praying silently within yourself to a God of your choice.Try to get that inner “Anandha” instead of searching for another Guru who according to Krishna “May be much worse than the one you have experienced.”
There was spellbound silence everywhere…

I went to get His Blessings. He said smilingly, “For you I will ever be the Guru, Don’t worry.”
Silence was broken with laughter everywhere…

I came out wiping my tears of joy…
Source: As narrated by a devotee in Sulekha​

Kaliyuga nandi was a great mirudhangam artist.

This artist was a great devotee of Mahaperiva. One day he was testing his instrument and found some defect in it. He wanted to repair the instrument, when he approached the person doing a repairing work he came to understand that the thin of the Insturment should be replaced. Since it was to be made of animal skin it would take some time

The artist felt very sad because he was told that the animal will be killed and its skin will be prepared by some processing work. The aritst decided not to use that instrument anymore after 3 months wihin this period he wanted to execute already agreed programmes. When he came to chennai for a programme he decided to meet periva at kanchi.

When he met periva he expresed his feelings to periva

Periva - Whether you visited any shiva temple
Artist - S i have visited many shiva temple
periva - Have you seen a nandhi in front of Lord shiva
Artist - S i have seen
Periva - Nandhi is a great miruthangam artist.

When nandhi himself is playing the instrument which is prepared from the skin of animal why can't you the kaliyuga Nandhi play the instrument. There is nothing wrong in it

Now the artist mind was clear and his worries vanished away.

This Kaliyuga Nandhi was none other than PALAKAD MANI IYER

HARA HARA SHANKARA,
JAYA JAYA SHANKARA,

காமாட்சியையே தன் பக்தைக்காக அனுப்பிய பெரியவரின் மகிமையை..........

ஹர ஹர சங்கர, ஜெய ஜெய சங்கர, ஓம் ஸ்ரீ பெரியவா பொற்ப்பாத கமலங்களே சரணம்.

குடும்பத்தினரால் கைவிடப்பட்ட அலமேலு சேலத்தில் இருந்து காஞ்சிபுரம் வந்தார். மடத்து குடியிருப்பு ஒன்றில் தங்கி சமையல் வேலைக்குச் சென்றார். தினமும் காஞ்சிப் பெரியவரைத் தரிசனம் செய்வதை கடமையாக கொண்டார். ஐம்பது வயதில் காஞ்சிபுரம் வந்த அவருக்கு வயது எழுபது ஆனது. அதன்பின் வேலைக்குச் செல்ல முடியவில்லை. பக்கத்து தெருவில் இருந்த வசந்தாவின் ஆதரவுடன் பொழுதைக் கழித்தார்.
ஒருமுறை வசந்தாவின் தாயார் இறந்து விட்டதால் அவர் திருச்சி செல்ல நேர்ந்தது. இந்த நேரத்தில் அலமேலு பாட்டிக்கு காய்ச்சல் வந்து விட்டது. பசியால் வாடிய அவர் கவனிப்பார் இன்றி படுக்கையில் கிடந்தார். வாய் மட்டும், "பெரியவா... பெரியவா....' என்று அவரது திருநாமத்தை முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தது.
திடீரென "பாட்டி.. பாட்டி' என்று சத்தம் கேட்டது.
தட்டுத் தடுமாறி எழுந்த பாட்டி கதவைத் திறந்தார். அங்கு வசந்தாவின் மகள் காமாட்சி நின்றாள்.
கையில் சாப்பாட்டுக் கூடை இருந்தது.
"என்ன பாட்டி ஒடம்பு தேவலையா?'' என்றாள் சிறுமி.
தலை அசைத்தாள் பாட்டி.
சிரித்தபடியே காமாட்சி, "பாட்டி... இந்த கூடையில ரசம் சாதம் இருக்கு. சாப்பிட்டு நிம்மதியா இருங்கோ... நான் பாட்டு கிளாஸுக்குப் போயிட்டு வரேன்'' என்று சொல்லி விட்டு ஓடினாள்.
கூடைக்குள் சாதத்துடன், மிளகுரசம், சுட்ட அப்பளம், உப்பு நார்த்தங்காய், வெந்நீர், காய்ச்சல் மாத்திரை என அனைத்தும் இருந்தன. வசந்தாவின் பாசத்தை எண்ணி நெகிழ்ந்து விட்டார் பாட்டி.
நன்றாக சாப்பிட்டு மாத்திரையும் போட்டுக் கொண்டதால் காய்ச்சல் விட்டது. வசந்தாவைப் பார்க்க பாட்டி புறப்பட்டார். வீடு பூட்டியிருந்தது.
"திருச்சியில இருந்து இன்னும் வசந்தா வரலையே'' என்றார் பக்கத்து வீட்டுப் பெண்.
பாட்டிக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.
"காமாட்சி சாப்பாடு கொண்டு வந்து கொடுத்தாளே! அது எப்படி?' என்ற கேள்வி மனதில் எழுந்தது.

அந்த சிந்தனையுடன் பாட்டி பெரியவரைத் தரிசிக்க சென்றார். அவரது காலில் விழுந்தார்.

"எப்படி இருக்கேள்... காய்ச்சல் தேவலையா?'' என்று கேட்டார் பெரியவர்.

தான் காய்ச்சலில் அவதிப்பட்டது எப்படி தெரிந்தது? என்று புரியாமல் திகைத்தார்.

"மிளகுரசம், சாதம், வெந்நீர் எல்லாம் வந்து சேர்ந்ததா?'' என்று கேட்டு பாட்டியை மேலும் வியப்பில் ஆழ்த்தினார் பெரியவர்.
பாட்டி வாயடைத்து நின்றார்.

சிரித்த பெரியவர், "திருச்சிக்குப் போன காமாட்சி இன்னும் வரலை..... இந்த காஞ்சிபுரத்தை ஆட்சி செய்யுற காமாட்சி தான் உன்னைத் தேடி வந்தா...'' என்று கோவில் இருக்கும் திசையைக் காட்டினார்.

அலமேலு பாட்டி அப்படியே சிலையாகிப் போனார். உலகநாயகியான காமாட்சியையே தன் பக்தைக்காக அனுப்பிய பெரியவரின் மகிமையை எடுத்துச் சொல்ல வார்த்தைகளே இல்லை.